Hastalığın İlk Günü…
Hastalığımın bu gün ilk günü. Bu günlük annem ve babama. Bu günlüğü yazma amacım hissettiğim her şeyi ailemin ve lösemi olmayanların da bilmesi. Henüz 7 yaşındayım ve hastalığımın ne zaman geçeceğini hiç bilemiyorum. Daha doğrusu kimse bilmiyor. İyileşecek miyim onu bile bilemiyorum. Tek bildiğim ve duyduğum hastalığımın belirli evreleri varmış. Ben ilk evresindeyim yani zorlanmayacağım evre sanırım. Bu hastalığı nerden bildiler ki. Sadece burnum kanıyordu ve belirli yerlerimde morluklar vardı. Burnum zaten güneşten de kanıyordu. Morluklar da Arman ile bisiklet sürerken olmuş olmalı. Bir kandan da anlaşılır mı ki bu hastalık. Hastalığımı öğrendiğimiz anda sen ve babam yaşlı gözlerle bakıyordunuz bana. Bu hastalığı zaten çoğu çocuk yenebiliyormuş neden bende yenemeyeyim ki. Ölmek istemiyorum henüz. Hani anlatıyordum anne sana hatırlar mısın? Diyordum büyüyünce doktor olup iyileştireceğim. İyileşecek miyim anne? Ya iyileşmezsem? Nasıl iyileştireceğim insanları? Bana bakıp aaaa bak daha kendini iyileştiremiyor bizi mi iyileştirecek demezler mi anne? Peki ya ölürsem. Hayallerimi gerçekleştiremeden ölürsem diğer dünyada gerçekleştirebilecek miyim annecim? Her zamanki gibi çok soru sordum değil mi anne yine bıkmışsındır sorularımdan. Peki, tamam susuyorum. Hatalığımı öğrendiğinizde bana öyle baktığınızda bana acıyor muydunuz yoksa beni kaybetmekten mi korkuyordunuz bilmiyorum ama iyileşeceğim ben bende doktorum gibi insanları iyileştireceğim sen bilmiyorsun inanmıyorsun belki bana ama yapacağım anne yaşayacağım ben. O ölen çocuklar gibi olmayacağım. Doktor da zaten hastanede kalmama gerek olmadığını söyledi duymadın mı? Ölecek olsam neden hastaneden çıkarsın ki beni. Belki de hastalığım diğer evrelere gelmeden iyileşirim. Kim bilir. Hem ben hiç korkmuyorum ki annem ölsem de senin her zaman yanımda olacağımı biliyorum. Ama anne biliyor musun hani o ilaç var ya beni iyileştirecek oldukları ilaç. KEMOTERAPİ ilacı var ya o her zaman benim canımı acıtacak mı ilk günkü olduğu gibi? İğne canımı acıtmıyor ilaç benim canımı acıtıyor. Midem bulanıyor,başım dönüyor kendimi çok halsiz hissediyorum. Hep böyle olmayacağım değil mi? Canını sıkmak istemedim anne ben sana hep böyle acıklı şeyler yazmayacağım elbette yaşadığım olayları ve hastalığı nasıl kolaylıkla yenebileceğimi anlatacağım. Okula gittiğimde arkadaşlarımla şakalaşmalarımı anlatacağım. Hasta gibi hissetmediğimi anlatacağım sana öyle olacak zaten doktor yoksa beni neden okula göndersin ki. Sadece ilk gün diye biraz halsizim o kadar. Bu bedenim o yaşlılara verilen ilacı kaldırır mı? Peki kanseri hep yaşlılar olurdu ben niye oldum? Yada yanımda yatan bu çocuklar. Onlar benden daha da küçükler sanırım hep ağlıyorlar. Saçları da yok onların ben öyle olmadan iyileşeceğim. Buna inanıyorum ben. Hastalığımın ilk gününü sen hatırlamazsın diye sana özet geçeyim anne. Doktor bana LÖSEMİ teşhisi koyduktan sonra siz bana gözleriniz dolu dolu baktınız. Ama doktor okula gitmemde bir sakınca görmediğini de söyledi. Bunu duyunca ne kadar mutlu olup havalara uçtuğumu görünce siz de bana gülen gözlerle baktınız. Sonra doktor tedavilerim için hastaneye gelmem gerektiğini söylediğinde söz verdiğimi de gördünüz. Her şeyi yerine getirip söz dinleyince hastalığım geçer. Demiştin ya söz dinleyen çocukların dileği olur bende iyileşmeyi dileyeceğim iyileşeceğim böylelikle. Çok yoruldum ilaçlar sayesinde bu gün bu kadar yazacağım ama yarın okula gideceğim ve daha çok daha güzel ve daha eğlenceli şeyler yazacağım. Yarın Görüşürüz Hem Sırdaşım Hem ANNEME yazdığım günlüğüm…
