Sehun လဲ တုန္ယင္ေနေသာစိတ္ကုိျပန္ထိန္းကာ အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္.....
အျပင္မွာ႐ွိတဲ့ ခန္းမကတာဝန္႐ွိသူဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေဘးတစ္ခန္းေက်ာ္ကအခန္းေလးဆီ လွမ္းခဲ့လုိက္သည္.....
* ေတာ္ေသးတာေပါ့.......
အခန္းတံခါးေလးဖြင့္ကာ အတြင္းကုိလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဆုိဖာေလးေပၚမွာ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာလွဲေနေသာ ခ်စ္ရသည့္ကေလးငယ္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္...
အမွန္ေတာ့ sehun ေစာနက အခန္းမွားဝင္မိျခင္းျဖစ္သည္.....
အခန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ျမင္လုိက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကေလးငယ္ထင္ကာ ထိတ္လန္႔သြားရၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့မွ ကေလးငယ္မဟုတ္မွန္းသိလုိက္ရတာမုိ႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ပစ္ခ်လုိက္သည္....
ၾကည့္ရတာေတာ့ ဒီခန္းမက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မည္.....သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ေနမွာေပါ့....ထုိ႔ေၾကာင့္ တာဝန္႐ွိသူကုိေျပာၿပီး စီစဥ္ခုိင္းခဲ့ရသည္...
မဂၤလာေဆာင္ေန႔မွာ ထုိျမင္ကြင္းမ်ဳိးျမင္ရသည္က မေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူးမလား....
ေတြးရင္း အခန္းထဲလွမ္းဝင္လာေတာ့ Jongin က အသံၾကားလုိ႔ထင္ရဲ႕ အသက္မဲ့ေသာမ်က္ဝန္းေလးမ်ား ပြင့္လာၿပီး sehun ကုိျမင္လုိက္ေတာ့ အံ့ျသေနဟန္.......
Jongin>> ကုိႀကီး....အာ...sry.......sehun hyung က်ေတာ့္ဆီလာတာ ကိစၥ႐ွိလုိ႔လား.......
ခ်စ္ရသူႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္လာေသာ စိမ္းသက္သည့္အေခၚအေဝၚက နားထဲသုိ႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဝင္လာၿပီး ရင္ကုိလဲ ၾကမ္းတမ္းစြာထိ႐ွေစသည္......
သုိ႔ေသာ္.....သို႔ေသာ္.........
Sehun>> အင္း....ညီ့.......အဟမ္း...ညီလုိ့ပဲေခၚမယ္ေနာ္.....kim arpuji က ညီ့ကုိသြားၾကည့္ေပးပါဦးဆုိလုိ႔ပါ....ေနမေကာင္းဘူးလား....မ်က္ႏွာႏြမ္းေနတယ္....
