Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Derde Kerstdag

**Dit is een tussenverhaaltje. Meer voor mezelf eigenlijk, maar wilde het toch publiceren. Ik had mezelf namelijk een uitdaging gegeven om binnen één avond een deeltje te schrijven. Zonder vantevoren een idee te hebben waar het over zou moeten gaan. Dit soort uitdagingen geef ik mezelf wel vaker als ik met writer's block zit. Zoals afgelopen dagen het geval (voor de mensen die mijn klaagzang over mijn eigen kunnen zo moedig hebben aangehoord, nogmaals veel dank!). Dit soort uitdagingen helpen me vaak weer los te breken uit zo'n patroon. Ben ik de enige die gekke maniertjes heeft om met writer's block om te gaan ('let me know in the comments 😉')?**

Derde kerstdag. Zo'n nietszeggende dag tussen kerst en oud en nieuw. Een limbo-dag. Scholen zijn dicht, veel bedrijven idem-dito. Het is geen feestdag, maar het voelt ook niet aan als een 'doodnormale' dag. Maar voor Wolfs en Eva is het laatste juist wel het geval. Nou ja, doodnormaal? Het is stil in de stad deze vroege donderdagochtend. Het is alsof de meeste mensen nog bij moeten komen van twee dagen gezelligheid, met het bijbehorende eten en drank in overvloed. Of misschien is iedereen zich aan het opladen voor de jaarwisseling dat eraan komt. Hoe dan ook, Maastricht is uitgestorven wanneer de twee rechercheurs op weg zijn naar een plaats delict in de Bredestraat. Een overval op de lokale antiekwinkel waarbij veel waardevolle spullen zijn buitgemaakt.

De eigenaren van Simons Brocante is een ouder echtpaar dat het familiebedrijf al jaren runt. Ze wonen zelf in het pand achter de winkel, en dit is ook de plek waar Wolfs en Eva de heer en mevrouw aantreffen. De vrouw van het echtpaar zit trillend als een rietje op de bank, met haar man in dezelfde staat naast zich. Ook heeft de man een aantal blauwe plekken in zijn gezicht, wat aangeeft dat het er bij de overval niet zachtzinnig aan toe is gegaan. Dat is ook precies de reden dat het rechercheurs-koppel bij deze zaak betrokken is.

Eva buigt zich wat voorover en geeft het echtpaar een hand. 'Eva van Dongen, recherche, en dit is mijn partner Floris Wolfs,' stelt ze zichzelf aan hen voor. De eigenaren van Simons Brocante begroeten de twee en introduceren zichzelf als Dieter en Juliana Simons. 'Dat ziet er niet goed uit meneer,' gaat Eva verder gebarend naar de plekken in de man zijn gezicht. ''Weet u zeker dat u dit niet wilt laten nakijken in het ziekenhuis?' De agent die zojuist al een eerste verklaring had opgenomen schudt zijn hoofd. 'Dat hebben wij ook al gevraagd, maar meneer wil niet,' legt hij uit aan Wolfs. Die knikt dat hij het begrijpt. 'Ik wil Juliana niet alleen laten,' klinkt de bibberende stem van Dieter Simons. 'Niet na wat er vannacht is gebeurd.' Eva pakt een stoel vanachter de eettafel vandaan en zet hem bij de bank. 'Kunt u mij vertellen wat er vannacht precies is gebeurt?' begint ze op een geduldige toon. Wolfs spreekt ondertussen met het forensisch team aan de andere kant van de huiskamer. De rechercheurs komen er al snel achter dat er twee gemaskerde mannen de zaak waren betreden omstreeks half zes in de ochtend. Uiteraard hadden Dieter en Juliana in bed gelegen op dit tijdstip, maar Dieter was wakker geworden van het lawaai beneden en was gaan kijken. Het had de overvallers blijkbaar niks uitgemaakt dat Dieter naar beneden was gekomen, want ze hadden hem al staan opwachten met een pistool in de aanslag. Met het wapen op zijn hoofd gericht hadden de gemaskerde mannen geëist dat de geschrokken Dieter de kluis voor hen zou opmaken. In de kluis lagen namelijk de meest kostbare stukken van de winkel, en dat wisten ze blijkbaar. Toen Dieter zich had verzet, was hij een aantal keer in zijn gezicht geslagen met het pistool, zo was hij aan de blauwe plekken gekomen. Uiteindelijk had hij niet anders gekund dan toegeven en had de kluis opengemaakt.

Nadat Eva de verklaring heeft opgenomen en Dieter Simons op het hart heeft gedrukt naar de huisarts te gaan om zich te laten nakijken, verlaten de twee rechercheurs de antiekzaak weer. 'Koffie?' vraagt Wolfs terwijl ze naar de auto lopen. 'Klinkt goed!' beaamd Eva. Door de vroege start was een kop koffie erbij ingeschoten. Overigens moeten ze toch nog wachten op het verslag van forensisch voordat ze het onderzoek kunnen vervolgen. 'Twee cappuccino alstublieft,' bestelt Wolfs als ze aan een tafeltje zijn gaan zitten. 'Wolfs, moest dit nou?' vraagt Eva terwijl ze wat ongemakkelijk om zich heen kijkt. Van alle plekken waar ze koffie kunnen drinken had haar partner juist een van de meeste dure etablissementen in Maastricht uitgekozen. 'Het is toch derde kerstdag? Ik vind dat we dit verdient hebben,' verdedigt hij zijn keuze. Inderdaad hadden ze de kerstdagen werkend doorgebracht. Pas de avond ervoor hadden ze een lastige moordzaak afgerond. Tijd om fatsoenlijk kerst te vieren hadden ze dus logischerwijs niet gehad. 'Ik vind het wel zielig hoor voor dat stel. Heb je bijna de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, zie je je levenswerk kapot gemaakt worden door een stelletje criminelen,' verzucht Eva. Voorzichtig nipt ze aan het melkschuim dat op de zojuist gebrachte cappuccino ligt. Wolfs kucht en kijkt haar aan. 'Er... er zit daar wat...' Verbaast kijkt Eva terug. 'Wat?' Haar partner leunt lichtjes over de tafel en laat voorzichtig zijn duim over het hoekje van haar mond gaan. 'Er zat wat schuim,' glimlacht hij ietswat verlegen. 'Oh,' antwoord ze dommig. Ze voelt het schaamrood naar haar kaken lopen. 'Maar goed, de zaak dus,' gaat ze snel verder. 'Ik denk dat we eens moeten kijken naar het personeel, of oud-personeel van de antiekwinkel,' maakt Wolfs haar gedachten af. 'Het is duidelijk dat de daders informatie hadden die ze alleen maar van binnenuit konden krijgen.' Eva knikt instemmend. 'Dieter had hun stemmen niet herkend?' wilt Wolfs weten. 'Nee, daar vroeg ik hem naar, maar hij vertelde me dat hun gezichten onherkenbaar waren door de maskers die ze droegen en hun stemmen zei hij ook niet te hebben herkend.' Dat zou de theorie dat een personeelslid of oud-personeelslid de dader was ontkrachten. 'Tenzij Dieter het zich door de schok niet meer herinnert,' oppert Wolfs. 'Dat zou kunnen... Maar iets herkenbaars als een stem zou je je dan toch nog wel herinneren, ook al ben je in shock?' denkt Eva hardop. 'Laten we het rapport van forensisch maar afwachten, en voor de zekerheid toch maar een lijst maken van personeelsleden, vrienden en familie,' oppert hij.