My Bestfriend Dated My Boyfriend [ON-HOLD]

Chapter 12: Meet My Determination

Coreen's POV

"Khaleb.." tanging nasabi ko. Hindi ko magawang ipaliwanag ang nararamdaman ko sa ngayon. Naghalo-halo na ang lahat. Hindi ko narin matukoy ang pinag-kaiba.

Nakatayo ngayon sa harapan ko ang lalaking kanina ko pa inaantay. Ang lalaking buong akala ko ay hindi ako babalikan. Ang lalaking akala ko ay nakalimutan na ako. Narito siya ngayon sa harapan ko. At may hawak na bouquet ng pulang rosas.

"Sorry. I had--" pinutol ko ang sasabihin niya sa pamamagitan ng isang mahigpit na yakap. I heard him chuckle and suddenly felt his arms around me.

"Akala ko hindi ka na babalik. Akala ko nakalimutan mo na ako. Kanina pa ako nag-aantay ng pagdating mo. Khaleb, ayoko nang maiwan ulit na nag-aantay sayo. Kasi.. Kasi natatakot akong baka sa susunod.. H-Hindi ka na bumalik.. Ayokong mangyari yun.. Ayokong iwan mo ko.. Khaleb.. Gusto ko palagi kitang kasama.. Khaleb.. Khaleb.." at hindi ko na napigilang mapaiyak. Mas hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sakin.

"Shh.. Don't cry. I won't ever leave you. I won't even dare to. I promised you that it will always be you. And that at the end of the day, I'll always come back to you. So don't you ever think of me leaving you. It won't happen. I promise." He said with sincerity in his voice. Humiwalay ako sa pagkakayakap at tumingin sa kaniya.

"I'm sorry. Nag-ooverreact na naman ako. Sorry." naiyuko ko ang ulo ko sa kahihiyan ng inakto ko.

But instead, he lifted my head and gave me a peck.

"When you overreact like that, when you start to act like that, it just made me love you more. Yzabelle, no matter what happens, don't change." he said soothingly that made me blush.

For a second back there, all the clouds of doubt began to fade away. And just like that, I have found my determination to walk this Earth with head up high and ready to face whatever challenges and trials we might face. Khaleb, my determination, in human form.

"Uhm Khaleb, where's your car? And why are you sweaty?" I asked curiously. Wala kasi akong narinig na sasakyan kanina.

Napakamot siya ng ulo. "I left it on a carpark of a restaurant downtown on my way here."

"But why? W-What are you doing in a Restaurant?" nagtatakang tanong ko.

"Galing ako sa isang flowershop para bilhin 'to." itinaas niya yung bouquet na hawak niya. "I was stuck in traffic on my way here dahil may nagkabanggaan kaninang taxi at isang Civic. I had to pull over and park my car. And I run all the way here." pagpapaliwanag niya.

Napanganga ako. Literally. "G-Ginawa mo yun?" Hindi ako makapaniwalang isang Khaleb Adrian Santos ang gagawa ng ganun.

"Y-Yes." he said at biglang iniwas ang tingin sakin.

Lumapit ako sa kaniya at para akong pusang naglalambing. "Yieee. Love mo talaga ako nu?" sabi kong nakangisi.

Tumingin siya sakin. "Hindi." diretsong sagot niya.

Lumayo ako sa kaniya. "Ehh?! Totoo?" tanong ko sabay pout.

And he gave me a quick kiss on the lips. "I love you so much."

Napangiti ako dahil sa ginawa niya. Napangiti ako sa effort na ginawa niya. Napangiti ako sa mga sinabi niya. Napangiti ako sa presensya niya. Napangiti ako dahil mahal na mahal ko rin siya.

***

"Kuya! Gawan mo ko sandwich please! Babaunin ko na lang ang breakfast ko. Late na kasi ako eh." pasigaw na sabi ko. Andito ako sa kwarto ko at abala sa pagsuot ng uniform ko.