The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 3: De winnaars

District 3: De winnaars

Nemu Hall

Meteen toen ik het hoorden ben ik naar de hoorn gegaan. Ik had me binnen verstopt. Ik wist dat iedereen zou komen. Tegen de ochtend verscheen er een tafel voor de ingang van de hoorn. En nu was het wachten. Nee wacht op de tafel lagen ook wapens. Ik liep er naar toe. Ik zocht naar werp messen. En die lagen er ook. Ik nam ze mee naar binnen. Nu was het wachten. Ik hoorden iets. Ik zag eerst een schaduw en toen een gestalte. Ik ging wat verder in de schaduw staan. Ik zag dat die genen meteen begon met eten. Sukkel. Ik pakte een mes in mijn hand en gooide het naar hem toe. Ik raakte hem in zijn achterhoofd. Hij viel neer en het kanon ging af. Nog twee te gaan. Eigenlijk vond ik het wel jammer dat er twee konden overleven. Maar dat zou ik wel weer goed maken in de laatste arena. Er kwam een tweede iemand opdagen. Het was een klein iemand. Ik wist wie dat wat. Haar wil ik maar al te graag pakken. Ze stapte over het lichaam heen. Ik zag nu dat het Gur was. ze begon ook met eten. Ik pakte weer een van mijn messen en gooide. Mis! Ze bukte net op tijd. Hoe Kan dat nou! Heeft ze ogen in haar achterhoofd. Ze draaide om met een gespannen boog een schoot op me. De pijl schampte mijn arm. 'Trut!' schreeuwde ik. Ik rende op haar af. Ze schoot nog een keer. Ik ontweek hem. Ik gooide twee messen te gelijk. Ze ontweek er een maar de andere raakte haar in haar arm. Ze probeerde nog een pijl af te schieten maar door het mes in haar arm leek het nergens op. Ik stond voor haar. Ik zag dat ze wist dat het voorbei was. 'Ik kom er aan mama.' Zei ze zacht. Mijn zwaard ging dwars door haar heen. Het kanon ging af en ik liet haar op de grond vallen. Ik was er bijna.

Voo Kento

Ik had expres gewacht. Nu ging het nog tussen mij en iemand anders. Lydia zou zeker veilig zijn. Ik liep met knikkende knieën naar de hoorn toe. Ik zag een tafel opdoemen. En twee lichamen. Mijn maag draaide zich om. ik had dan wel iemand vermoord maar dat was in een woedeaanval. Ik zag wie er lagen. Nemu was dus mijn tegenstander. Ik hield de katana in mijn hand wat steviger vast. Ik liep heel voorzichtig naar de tafel toe. Ik zag haar nergens. Maar ze moest er zijn. Of was ze ons gaan zoeken! Het zweet brak me uit bij die gedachten. Wat als ze Lydia zou vinden? Nee ze moest hier gewoon nog zijn. Ik stond nu voor de tafel en keek de hoorn in. Ik zag niks. Ik keek naar Natascha en Gur die op de grond lagen. Ik moest me inhouden om niet te gaan huilen. Ik hoorde iets in de hoorn en voelde toen een stekende pijn. Ik keek naar mijn schouder. Er stak een mes uit! Uit de schaduw in de hoorn stapte iemand naar voren. Nemu. 'Waar is je kleine vriendinnetje?' Ik gaf geen antwoord. Ze gooide ene mes dat ik ontweek. 'Waar is ze? Ik vermoord haar liever.' Ik keek haar woest aan. 'Wat? Ach dan neem ik nu maar genoegen met jou en pak ik haar straks wel.' Ze kwam een paar passen dichter bij. gelukkig stond de tafel nog tussen ons in. Ze liep er langzaam omheen. Ik liep de andere kant op. Ik griste snel een blij van de tafel. Maar hij begon uit zichzelf te bewegen. Ik legde hem snel weer terug. Ik was even vergeten dat dat kon gebeuren. Met mijn katana had ik blijkbaar geluk gehad. We cirkelde om de tafel heen. Na een tijdje begon Nemu zich te irriteren. 'Sta stil!' schreeuwde ze. Ze gooide haar laatste mes naar me toe. Ik had pech en hij raakte me in mijn arm. Terwijl ik naar mijn arm keek nam ze een sprint naar me toe. Shit. Ik zetten het ook op een lopen maar ze was veel sneller als ik. ze haalde uit meer haar zwaard en ik blokkeerde haar slag. We rende vechtend om te tafel heen. Ik durfde te wedden dat het halve Capitol nu dubbel lag van het lachen. Nemu pakte iets van de tafel en gooide het naar me toen. Het was de blij die ik had proberen te pakken. Hij raakte me in mijn been. Ik viel plat op mijn gezicht. Ik probeerde op te staan maar Nemu ging op mijn schouder staan. Een helse pijn ging door heel mijn arm. Ik hield me niet in en liet de tranen over mijn gezicht lopen. 'En nu ga je dood.' Zei Nemu. Ik zette me schrap. Lydia was gelukkig veilig. Al zou ik niet voor haar kunnen zorgen in de volgende arena. Misschien zou iemand anders zich wel over haar ontfermen. Maar daar twijfelde ik aan. De druk op mijn arm werd minder en ik spande alle spieren in mijn lichaam aan. Ik hoorde een plof en zag Nemu naast me neervallen. Ik snapte er niks van. Zou Gur of Natascha nog hebben geleefd ? nee ik heb twee kanonnen gehoord. 'Alles goed Voo?' Ik draaide me om en zag Lydia staan. Ze trilde van top tot teen. Ik kwam snel overeind en hield haar tegen me aan. 'Alles is goed dankzei jou.' Ze begon te huilen. 'Ze deed jou pijn dus ik moest wel.' Kun ik uit haar gehuil verstaan. 'Het is goed.' Troosten ik haar. Ik keek naar Nemu. De bijl die mij had geraakt zat in haar rug. Ik vroeg me af hoe ze het voor elkaar had gekregen maar dat was iets voor later. Trompeten klonken door de arena 'De winnaars van District 3: Voo Kento en Lydia Zubaru.'