Me? Loveproblems? Never! I think so...

Deel 5

Ze zat er nog niet lang of ze hoorde het geritsel van enkele bladeren, niet ver van haar vandaan. Ze spitste haar oren, draaide zich in de richting van het geluid. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. 'Damion! Dat is lang geleden!' Een groot, gespierd en machtig uitziend paard met een zilveren hoorn stapte tussen de bomen door. Zijn vacht leek een zilveren gloed uit te stralen, en zijn zilveren manen wapperden golvend op en neer in de wind. Toen hij zijn mond opendeed op te spreken, kwam er een melodieus gehinnik uit, dat Raven wonderbaarlijk genoeg leek te verstaan. 'Dag, mensenjong McWillow. Inderdaad is er enigen tijd vestreken eer wij weer het genoegen hadden elkander weder te zien.', zei de eenhoorn, Damion, met een diepe stem. Raven schaterlachtte. 'Doe niet zo gek, Damion. Noem me maar gewoon Raven. Wie heb je allemaal bij je?'

Plots kwamen verschillende gedaantes tevoorschijn uit de schaduwen. Ze waren allemaal weliswaar van verschillende groottes, maar hun gespierde lichaam en machtige, zilverachtige uitstraling was identiek. Acht andere eenhoorns betraden de open plek. Ze liepen met zo'n soepele trend dat een ballerina er jaloers op zou zijn, lichtvoetig en elegant. Ravens glimlach werd groter. Ze herkende ze allemaal. De constant ruziënde broers Ryler en Tyler, Jake, de rustigste van het stel, Mason, de grappenmaker, Aiden, een grotere druktemaker vond je haast niet, Caiden, de lomperik, Jayden, de slaapkop, Ryan, aan wie je je grootste geheimen kon toevertrouwen en je er zeker van kon zijn dat niemand ze ooit zou ontdekken, en dan heb je Damion, de volwassenste. Haar vrienden.

Het waren inderdaad allemaal mannen. Vrouwelijke eenhoorns vond je niet in the Forbidden forest. De eenhoorns gingen liggen. 'Het is een verbazing voor ons allen, om uw weder te zien, in alle eerlijkheid, Raven. Vooral in dezer nachten. Zelfs wij, eenhoorns, diegenen van het eeuwigen leven, wagen ons niet vaak meer op den buiten. Wij gaan liever onmiddellijk huiswaarts. Zeker nu het Vollen Maan is.', zei Jake bezorgd. 'Ik ben niet bang hoor, Jake. Volle Maan is juist mooi, ik geloof dat we over een uurtje de maan kunnen bewonderen.', lachte Raven vrolijk. Een geritsel deed hen opschrikken, maar er was niemand. 'Bewonderen?', echode Mason. Hij, de tweeling Ryler en Tyler en Aiden waren de enigen die niet zo bekakt spraken, waarschijnlijk was dat ook omdat zij een stuk jonger waren. 'Ja, als je graag bewonderd hoe je hoofd er langs de binnenkant uitziet moet je dat zeker doen. Ikzelf ben niet echt vrijwilliger!'

'Hoe bedoelen jullie?', vroeg Raven verbaast. 'Wel, Raviepoo, er loopt hier, op Hogwarts, in dit bos, vlakbij de Whompig Willow, een weerwolf. Een leerling waarschijnlijk, omgeven door haast altijd een hert, hond en rat. Daarom blijven we vannacht niet praten.', schelde de veel te hoge stem van Aiden. 'O. Ja, dat snap ik best. Dan denk ik dat het het best is als ik ook naar het kasteel ga. Ik wil liefst ook niet eindigen als weerwolfvoer.', zei Raven. 'Tot weerziens dan maar, mijn vrienden.' Ze stond op en gaf de eenhoorns allemaal een aai.

Ze liep de open plek af. Verder en verder, uit het zicht van de eenhoorns. Zodra ze wist dat ze ver genoeg was, sprong ze in een struik. Nu was het afwachten.

'Volle Maan is juist mooi.' De woorden van Raven galmden door zijn hoofd. Zo snel als hij kon liep Sirius Zweinstein in, naar de Gryffindorcommonroom, naar de slaapzaal.

Twee gedaantes liepen naar de Whomping Willow, die speurend heen en weer kijkend of er toch maar geen student uit bed was en hen was gevolgd. Raven zag ze spiedend rondlopen, maar ze vroeg zich af waarom ze de drie jongens niet zagen ie volgden. Ze keek wat beter, en rolde vervolgens geïrriteerd met haar ogen. Een hert, hond en rat zwerfden elke Vollr Maan rond met een weerwolf rond in the Forbidden Forest en Hogsmeade. Het was gewoon te voorspellen dat zij er weer voor iets tussen zaten.

Madame Pomfrey duwde met een enorm lange tak tegen de stam van de Whomping Willow en ging met een duidelijk zenuwachtige Remus Lupin naar binnen. Raven zag gewoon aan zijn houding dat hij als de dood was dat hij zijn een vrienden iets zou aandoen. Nou ja, dat hoorde ze, steeds weer diezelfde zin, die elke keer werd herhaald

Waarom heb ik hier in toegestemd
Waarom heb ik hier in toegestemd
Waarom heb ik hier in toegestemd

Toen madame Pomfrey en Remus binnen waren, kropen de andere jongens dichterbij. Ze gingen liggen op hun buik, wachtend tot madame
Pomfrey de Whomping Willow zou verlaten.

De transformematie was verschrikkelijk. Je hoorde hem krabben, bijten, slaan, schoppen, zelfs huilen van de pijn. Raven vond het vreselijk om te horen hoe een van haar vrienden het haast bestierf van de pijn, maar wat kon ze doen? Ook de jongens krompen regelmatig in elkaar, de een wel vaker dan de andere. Na weer een harde bonk kromp Sirius nogmaals in elkaar, en Raven kon even een grinnik niet onderdrukken. Het was eigenlijk best grappig om de altijd arrogante 'het kan me lekker niet schelen' badboy bezorgd te zien om zijn vrienden.

En toen bedacht Raven een plan, een plan dat niet bij haar gewoonlijke niveau hoorde, ze walgde ervan, haar gewoonlijke grappen of pranks waren van een veel hoger niveau. Maar hat was wel een plan waarbij ze het verschil kon ondervinden tussen leugen en waarheid.