Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Goede voornemens

De wekker ging. Veel te vroeg naar Eva’s maatstaven. Wacht even, nee dit was niet de wekker die ze hoorde. Haar telefoon stond ingesteld op een standaard wekker-ringtone, en dat was niet het geluid dat haar nu had bereikt. Ook leek het geluid van een heel andere plek te komen dan haar nachtkastje. Het kwam van beneden. Met gesloten ogen probeerde ze haar telefoon te lokaliseren en sloeg het apparaat daarmee per ongeluk van het nachtkastje. ‘Shit,’ gromde ze nukkig. Nee, Eva van Dongen was geen ochtendmens. Ten lange leste besloot ze toch maar haar ogen te openen en op die manier haar telefoon weer te verkrijgen. In een staat tussen slaap en ontwaken in greep ze het ding van de grond en drukte het aan. 31 december, 8:14 las ze op het beeldscherm. Het duurde even voor het doordrong. Oudjaarsdag. Een vrije dag voor haar en Wolfs. Waarom in godsnaam dan al die muziek zo vroeg op de ochtend vanuit de keuken? Snel trok ze een zwarte sweater over haar hoofd en schoot ze zich in een joggingsbroek. De koude vloer onder haar voeten deed haar besluiten ook nog een paar sokken uit haar kast te halen en aan te trekken. Met de muts van de sweater ver over haar hoofd getrokken vertrok ze naar beneden, op zoek naar de muziek.

‘Goedemorgen,’ klonk de verdacht opgewekte stem van haar partner toen ze de keuke betrad. De muziek op de achtergrond kon ze nu identificeren als een album van John Legend. Haar lievelings-cd die Wolfs ooit eens voor haar verjaardag gekocht heeft. All of Me klonk door de ruimte. Goed, toegegeven, dat was wel weer heel lief, dat Wolfs speciaal voor haar haar lievelingsmuziek draaide. Toch was dat niet genoeg voor Eva om van haar ochtendhumeur af te komen. Ze mompelde iets dat voor een begroeting door moest gaan en liep toen regelrecht naar het koffieapparaat waar ze voor zichzelf een sterke kop cappuccino zette, met een dubbele espresso en dik melkschuim. Precies zoals ze haar eerste koffie het liefste had. Het apparaat was een investering van Wolfs geweest waar ze eerst ontzettend op tegen was. Echter was ze daar al snel op teruggekomen. Het ding zette in een handomdraai de heerlijkste koffie en dat was precies wat ze s’ ochtends nodig had.

Ondertussen zette Wolfs haar een omelet en een glas verse jus voor die ze beide gretig naar binnen werkte. Na de koffie en het ontbijtje voelde ze zich weer iets of wat mens. ‘Goed,’ begon ze, ‘ga je me dan nu vertellen waarom je er zo vroeg uit bent op onze vrije dag?’ Ze merkte zelf ook wel dat de toon waarin ze dit zei niet al te vriendelijk klonk. In een poging het goed te maken hield ze op weg naar de gootsteen halt om Wolfs een dankbare kus op zijn wang te geven. Verder zei ze niks. Ze wist niet wat te zeggen. Wolfs gaf haar een stralende glimlach. ‘Het is oudjaar, het leukste feestje van het jaar!’ riep hij enthousiast uit. ‘Zeg jij…’ mompelde Eva. Maar haar partner deed net of hij het niet gehoord had. ‘Ik moet nog alle voorbereidingen treffen voor vanavond, boodschappen doen, koken. Dus dacht dat het wel een goed idee zou zijn om vroeg te beginnen.’

Dat is waar ook, Wolfs was een ontzettende fan van oudjaar gebleken. Op het moment dat zij het dienstrooster voor de feestdagen te horen hadden gekregen en Wolfs erachter kwam dat ze dit keer vrij waren met de jaarwisseling, stond hij te springen om een feestje bij hen thuis te organiseren. Dat je dus nog steeds dingen ontdekt van iemand waarmee je al jarenlang samen woont- en werkt! De onverwachte dingen in het leven, had Eva nog gekscherend gedacht.

Wolfs haalde iets uit de koelkast wat hij op een toastje smeerde. ‘Hier, proef eens,’ hield hij het besmeerde toastje bij Eva voor. ‘Tapenades voor het feestje,’ lichtte hij toe terwijl hij haar verwachtingsvol aankeek. ‘Mmm, lekker,’ knikte ze goedkeurend. ‘Wat heb je nog meer gepland qua eten en snacks vanavond?’ Hij keek haar met een mysterieuze grijns aan. ‘Dat hou ik nog even een verrassing. Tenzij je me wilt helpen met koken en de andere voorbereidingen natuurlijk?’ Daar moest Eva nog even over nadenken. ‘Weet je wat, ik help je vanmiddag, maar nu ga ik hardlopen,’ antwoordde ze.

Tijdens haar vaste rondje door het Stadspark en langs de Jeker dacht ze na over die ochtend. Wolfs was vrolijk geweest, ietswat té vrolijk voor zijn doen. Natuurlijk had hij ontzettend uitgekeken naar twee vrije dagen waarin hij eindelijk zijn langverwachte jaarwisseling-feestje kon geven, maar iets zei haar dat dat niet de enige reden was voor zijn goede bui. Ze kon er alleen niet haar vinger opleggen wat het dan juist wel kon zijn.