พรวด!
ผมดันเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปซะได้...
แต่ผิดตรงที่ผมดันพูดรวบเป็น
'ไอ้หน้าหมา' แทนที่จะเป็น ไอ้หน้า'หล่อ' ปาก'หมา'เสียนี่
ผมหัวเราะจนแทบจะกระอักน้ำลาย
ตัวเองตายอยู่แล้ว
ผมกลั้นขำแทบตายในขณะที่อีกคนยัง
คงจ้องผมเขม่ง
//งานเข้าไง...
อุ๊ป...
ไม่สนุกซะแล้ว..
"เหอะ เก๋ามากนักรึไงวะ ไอ้จืด
ถ้าหน้าอย่างกูมันหมา..หน้าอย่างมึงก็อย่างนี้.."
พูดยังไม่ทันไร
น้ำแข็งเย็นๆ ที่เหลืออยู่น้อยนิดภายในแก้วชาเขียว
ก็ถูกราดลงมาบนหัวผม
...
ผมยืนอึ้ง..
เมื่อประมวลผลเสร็จสิ้น
ผมก็ควรสงบจิตสงบใจ..
ไม่สติแตก..ท่องไว้.. ไม่โกรธ...
ใจเย็น..นะโม..พุทโธ..สังโฆ...
//ถ้าหายโกรธได้นายควรไปบวชนะ@_@
"ยืนทำไรวะ ไอ้จืด"
พูดจบมันก็ผลักผมลงไปกองตรงจุดที่
ชาเขียวหก
เออวะ... พูดกับหมา..หมามันก็ไม่รู้เรื่อง...
แล้วคนปากหมา..ก็ไม่เห็นแตกต่างจากหมาเท่าไหร่..
พลั่ก!
แก้วน้ำแข็งถูกดึงออกจากมือ ก่อนจะปา ใส่หน้าใครบางคน
"เหอะ! ใช่! หน้ากูมันจืด.. แต่ไม่หมา!"
เมื่อจบประโยค ผมกระผลักไอ้เวรนี้
เหมือนที่มันทำกับผมเมื่อเช้า
อ่ะ..
แต่ไม่แรงพอที่จะทำให้มันล้มได้นะสิ...
เอ่อ..ลืม.. ผมแรงน้อย...
//เข้าฟิตเนสมะ :กวักมือเรียก
ช่างมัน!
ผมพยายามเมิน แล้วเดินตัวปลิวออกไปนอกโรงอาหาร
โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาอาฆาตของคน
บางคนเลย
เมื่อออกมาพ้นเขตโรงอาหารแล้วผมก็
หาที่นั่งสงบจิตสงบใจ...
//ต้องทำสมาธิแล้วแหละ ไอ้ชาย...
10นาทีผ่านไป..
ไวเหมือนโกหก..
ใช่ไง..อย่าลืมสิว่ามันคือนิยาย..
ชิบหาย!
มาคิดๆ ดูแล้ว ผมเองก็ควรที่จะใจเย็นมากกว่านี้..
ให้ตายสิ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้...
เฮ้อ~~~
ผมถอนหายใจยาวๆ เหนื่อยๆ หนึ่งที..
รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วเนี่ย...
เหนื่อยทั้งกายทั้งใจเลย...
BẠN ĐANG ĐỌC
ชาเขียวพรหมลิขิต(Yaoi,BL)
Ngẫu nhiênชีวิตผมควรจะมีความสุขมากกว่านี้... ถ้าไม่เจอกับไอ้บ้านั่น! 'พลราม'ผู้ชายที่ทำให้ชีวิตอันสดใส(?) ของผมหมองหม่นลงทันตา เจอกันเพียงครั้งแรกก็ดันมาด่าผม ความประทับใจแรกพบนั้นไม่มีเลย! แล้วหลังจากนั้น ก็ดันมาตามราวีผมไม่เลิก! 'นายต้องการอะไรกันแน่!?' ...
