Στην αποθήκη του μυαλού.

Γεμάτο με κάτι

Τα μάτια μου βουρκώνουν. Το διακρίνω καθώς αντικρίζω τον καθρέφτη. Δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί γίνεται αυτό. Απλά συμβαίνει. Τα βλέπω, κοκκινίζουν. Σαν τσιγάρο που ανάβει. Και πώς ξέρω εγώ πως μοιάζει κάτι τέτοιο;

Γεμίζουν με νερό. Αλμυρό. Φυσικά, αφού δεν είναι για καλό. Με δυσκολία βλέπω πλέον, όλα είναι θολά. Μία κίνηση χρειάζεται για να τα διώξω. Έτσι, κλείνω τα μάτια μου. Εκείνα ρέουν. Βοηθάει όμως αυτό; Μήπως μου φέρνει εικόνες στο μυαλό που με παρακινούν να συνεχίσω;

Ίσως να σκέφτηκα κάτι, αλλά δε θα το αντιμετωπίσω. Ούτε αυτό. Θα το αφήσω εκεί να κατακτά ένα κρυμμένο μέρος του μυαλού μου. Μαζί με πολλά. Όμοιά του. Σίγουρα δε νιώθει τόση μοναξιά. Και πώς το ξέρω αυτό; Κι αν κανένα άλλο δε μπορεί να καταλάβει; Κανένα από αυτά δεν μπορεί να το νιώσει - έχει κι άλλα στο δωμάτιο - και τι μ' αυτό; Η μοναξιά υπάρχει και αυξάνεται. Αυξάνεται όσο αυξάνονται αυτά στο δωμάτιο. Έτσι, ο χώρος μικραίνει. Και όσο πιο μικρός ο χώρος, τόσο πιο αποπνικτικό το τοπίο. Λιγότερος χώρος για επαφή με άλλα. Πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό; Θα ήταν καλύτερα να έχει το καθένα ένα δικό του χώρο; Ησυχία. Γαλήνη. Καμία ενόχληση. Ελεύθερη σκέψη. Μάθημα; Δοκιμασία; Απειλή; Αντιμετώπιση;

Τι; Αντιμετώπιση; Έχω συνηθίσει στην αποφυγή.

Εμποδίζω τα τελευταία δάκρυα να κυλήσουν. Κοιτάζω πάλι στον καθρέφτη. Χαμογελάω. Τώρα είναι όλα καλά. Έχουν κρυφτεί όλα εκεί στο ίδιο μέρος. Για όσο αντέξουν.