พ่อไม่ให้พูดถึงเเม่...
ไม่รู้ทำไม...
ทุกครั้งที่ถาม หรือเเค่เอ่ยชื่อ พ่อจะโกรธ...
มันเหมือนสวิทซ์ที่ต้องปิดอยู่เสมอ จะเปิดก็ต่อเมื่อได้ระบายกับวัลโก้ เเละเเฟนคนเเรกที่ดันลืมชื่อไปเเล้ว
ออร์มจรดเบียร์ดื่ม ไม่อยากเชื่อว่าเขาเล่าเรื่องทั้งหมดของเเม่ให้อาเธอร์ฟัง...
'...ทำไมกันนะ?'
อาเธอร์ย่นคิ้วกับเรื่องที่ออร์มเล่า ครู่หนึ่งเขาก็ถาม "เเล้วตอนนี้เธออยู่ไหน ...เเม่ของนาย?"
ออร์มส่ายหัว "...ฉันไม่ได้เจอเเม่อีกเลยตั้งเเต่สิบขวบ... ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ไหน"
"...เสียใจด้วย"
"ไม่... ฉันคิดว่าเเม่ยังไม่ตาย... เธอเเค่" ออร์มหลุบมองก้อนน้ำเเข็งที่ละลายในเเก้วเบียร์ หยดน้ำกำลังระเหิดที่ผิวเเก้ว เขายื่นปลายนิ้วไปลูบมันเล่น "เธอเเค่ยังกลับมาพบฉันไม่ได้..."
คลื่นในดวงตาสงบ เเต่ก็เศร้า... อาเธอร์มองใบหน้าของเด็กชายที่รอคอยให้เเม่กลับมาหา ออร์มไม่ใช่ไกลใครอื่น เเต่เป็นตัวเขาเช่นกัน
เด็กชายที่อยากให้เเม่สวมกอดอีกสักครั้ง...
ชายทั้งสองสั่งเบียร์อีกเเก้ว เเลกเปลี่ยนสารบัญเพลงจากวงนั้นวงนี้ ด้วยคำถามที่ขึ้นต้นว่า 'นายรู้จักวงนี้มั้ย?' , 'นายว่าใครรีฟกีตาร์ได้เทพกว่ากัน...' ท่ามกลางเสียงเพลงของวงประจำถิ่นเเสดงบนเวที
สักพักชื่อวงที่ไม่ทันได้ฟัง ก็ได้คะเเนนความสนใจกว่า 70% จากบทสนทนามีเเต่คำด่า ทั้งเสียงนักร้องนำเเตกพร่าน่ารำคาญ สายกีตาร์ที่เพี้ยน เเละมือกลองที่ตีวนได้เเค่จังหวะ โป่ะ ตึ่ง ตึ่ง โป่ะ...
YOU ARE READING
Like Ships In The Night | ThurOrm
Fanfiction'หากปล่อยเรือสองลำไว้กลางทะเล เเม้ไร้คลื่นลม โชคชะตา จะพัดพามาบรรจบกันในที่สุด' "ใครสักคนเคยพูดไว้เเบบนั้น มันเป็นจริง เช่นที่พ่อพบกับเเม่ เเต่ไม่นึกเลยว่า... มันจะเกิดขึ้นกับผมเช่นกัน..."
