×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

45 XL

×yoongi×

ik wist niet wat ik moest doen en wat ik van binnen voelde, ik voel en doe helemaal niks. terwijl er van de binnenkant zoveel in me afspeelt waardoor ik gek raak. het is een klein figuur van binnen die mezelf compleet verneukt. maar dat figuurtje wordt steeds groter.

soms verteld dat figuurtje tegen me dat het beter is om de wereld te verlaten en zelfmoord te plegen. soms heb ik het mes in me handen en vraag ik mezelf of ik het zou doen. maar het gene wat me tegen houdt zijn de gedachtes wat er dan met bangtan gebeurt.

soms lijkt het door alleen dat kleine figuurtje dat alle goede dingen verdwijnen en veranderen in niks. ik voel de tranen prikken in me ogen waardoor me zicht wazig wordt. ik knipper met me ogen en de tranen rollen over me wangen. ik begin te snikken.

ik loop zo stiekem mogelijk naar beneden en trek zo stil mogelijk me jas en schoenen aan. ik open en sluit voorzichtig de deur en loop snel door over de straten. ik loop langs donkere steegjes en zo snel mogelijk loop ik er langs. totdat ik ineens een paar hele bekende stemmen hoor.

'YOONGIII,' ik hijg hard en ren op me hardste tempo weg over de straten, over de natte tegels. maar ik hoor de rennende stappen vlak achter me waardoor ik harder ren. ik ren uiteindelijk het ziekenhuis in en verstop me daar in de wc waar ik zo stil mogelijk ben.

ik hoor dreigende stemmen steeds dichterbij komen, maar ik blijf heel erg stil. 'YOONGI WE WETEN DAT JE HIER ZIT,' zeggen ze hard, terwijl me hart heel snel klopt. ik doe me hand voor me mond zodat ik geen geluid maak. 'KOM DAN! HÈ! KOM DAN! FUCKING PUSSY!'

'jongens wat heeft dit te betekenen,' zegt er een onbekende vrouwenstem bezorgd waardoor ik schrik. 'JIJ KUT MOEDER,' ik hoor dat er iemand tegen de muur gedrukt wordt. en dan hoor ik van die vrouw een enorm harde schreeuw en zie ik een rode vloeistof over de grond druipen.

bloed, alleen maar bloed, die gasten hebben blijkbaar een van hen eigen moeder vermoordt? 'YOONGI WAAR DAFUQ BEN JE,' en de voetstappen passeren weg steeds verder weg. ik spring uit het wc hokje en renimeer de oude vrouw. het mes is diep in haar nek gegaan.

'HEEELLPPP,' ik renimeer steeds harder en ik schrik als er een ziekenman komt aangerend. hij haalt er meer bij en brengen haar naar een kamer. alles gaat zo snel en ik ren er razend snel achter na. in de kamer aangekomen zie ik de mensen haar leven redden.

'meneer het spijt me,' zegt één van de dokters, 'maar ze heeft slagader geraakt en geen hartslag meer.' ik begin te huilen, 'bent u bekend bij deze vrouw?' dan doe ik het. ik vertel heel het verhaal van wat er met mij, en met haar is gebeurt. iets wat ik veel eerder had moeten doen.

hij wrijft medelevend over me rug wat me best gekalmeerd maakt, 'we bellen de politie voor u.' ik begin te huilen en antwoord piepend, 'danku wel, meneer.' hij glimlacht. 'geen probleem, min yoongi.' hij loopt weg en ik krijg een raar onderbuik gevoel. hoe weet hij me naam?

×

even later rent er een andere jongen huilend de kamer in en pakt de vrouw haar hand. 'ME MOEDER. ME ARME MOEDER,' hij huilt heel hard, en ik kijk er breekbaar naar. 'lieve mama. dat dit mijn bloed eigen broer dit gedaan kan hebben.' ik voel me van binnen breken.

de jongen streelt huilend de hand van zijn moeder, ik schat hem in van ongeveer 24 jaar. hij draait zich dan om naar mij, zijn breekbare ogen vol met tranen maken me breekbaar. ze rollen over zijn wangen door naar zijn nek. ik slik. 'ik heb niks kunnen doen.'

hij knikt huilend, 'ik weet heel het verhaal, zo bedankt voor de hulp die je haar hebt kunnen geven.' nu rolt er ook een traan over mijn wang, 'geen probleem. was ze een goede moeder voor je?' hij knikt. 'e-een hele goede zorgzame moeder die er altijd voor me is geweest.'