Καληνύχτα || H.H.J || Ολοκληρωμένο

Π

Καθώς όλοι ήταν απασχολημένοι με τις ζωές τους η δική μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Ένα πρωί ο παππούς θέλοντας να πάει να φτιάξει καφέ στην κουζίνα έπεσε από τις σκάλες, ευτυχώς τον σήκωσε η γιαγιά και τα χτυπήματα του δεν ήταν τόσο σοβαρά. Έκατσε αρκετές μέρες στο κρεβάτι με την πίεση του να αυξάνεται. Και εγώ και η γιαγιά ανησυχήσαμε οπότε τον πήγαμε στον γιατρό με αποτέλεσμα να του συνταγογραφήσει ορισμένα χάπια και να του προτείνει τουλάχιστον 1 μήνα ξεκούρασης. Η Jiyeon δεν εμφανίστηκε από εκείνο το βράδυ και ένιωθα πιο κενός από ποτέ. Δεν ήθελα να μιλήσω στους φίλους μου για το τι μου συμβαίνει για να μην χαλάσω την διάθεση τους που έμοιαζε να φτιάχνει όπως ήταν τα πράγματα πριν τα όνειρα. Ούτε έβγαινα έξω για να πάω κάπου πέρα του σχολείου ή της δουλειάς. Περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι μέρες και να τελειώσω το λύκειο ώστε να είμαι ελεύθερος από τέτοιου είδους υποχρεώσεις. Αυτές τις μέρες ήθελα απλά να σαπίσω στο δωμάτιο μου χωρίς να χρειάζεται να δω ή να μιλήσω σε άνθρωπο.

Σίγουρα ο ύπνος δεν ήταν το ευχάριστο και ξεκούραστο σημείο της ημέρας. Προσπαθούσα πάρα την ψυχική και σωματική κούραση που με διακατέχει να μένω ξύπνιος για να μην βλέπω κάθε μέρα τον ίδιο εφιάλτη. Όσο και αν προσπαθούσα να μην ονειρεύομαι χωρίς τα χάπια που πέταξα, ερχόμουν αντιμέτωπος με το ίδιο σκηνικό κάθε βράδυ. Κρύος αέρας φυσούσε και η Jiyeon βρισκόταν κάτω από μια γέρικη αμυγδαλιά φορώντας ένα μαύρο φόρεμα. Κρατούσε στα χέρια της άσπρους κρίνους και κοίταζε θλιμμένη την γη. Δεν μπορούσα να την πλησιάσω, ούτε να της μιλήσω. Η φωνή μου και τα ουρλιαχτά μου δεν έβγαιναν από το στόμα μου. Κάθε πρωί ξυπνούσα τρομοκρατημένος και δίπλα στο κομοδίνο μου υπήρχε πάντα ένας κρίνος για να προσθέσω στην συλλογή μου, όλα τα λουλούδια μαζί σχημάτιζαν ένα πανέμορφο θλιβερό μπουκέτο.

Την ίδια μέρα αποφάσισα να μην πάω ούτε στο σχολείο, ούτε στο ανθοπωλείο. Έμεινα σχεδόν όλη την μέρα στο δωμάτιο μου πάρα τα παρακάλια της γιαγιάς μου να κατέβω έστω μέχρι την κουζίνα να φάω. Όταν έφτασε το απόγευμα το κινητό μου χτύπησε. Παρόλα αυτά δεν το σήκωσα, ούτε μπήκα στον κόπο να δω ποιός καλούσε. Ωστόσο, οι κλήσεις επέμεναν οπότε αναγκαστικά το σήκωσα για να σταματήσω τον θόρυβο.

"Είδες; Στο είπα ότι θα το σήκωνε αν έπαιρνες πολλές φορές." άκουσα την γεμάτο αυτοπεποίθηση φωνή του Minho.

"Jin γιατί δεν ήρθες σχολείο σήμερα; Πάλι κοπάνα έκανες;"

"Δεν είναι όλοι σαν εσένα Jisung."