Elemental Gangster Heirss

Chapter 4

Enjoy reading!

Dara's POV

Napag desisyunan ko nalang na hindi pumasok sa unang araw ng klase. Total at walang humpay na pagpapakilala naman sa sarili ang magaganap. I continued walking without a destination at ineenjoy ang sariwang simoy ng hangin. May nakita akong kahoy sa gitna ng aking paglalakad at napagdesisyunang akyatin iyon para doon mamahinga sa sanga. Hindi ko ba nasabing isa rin ito sa mga bagay na mahusay ako?

Walang hirap kong naabot ang mataas na parte ng puno at mabilis na nakahanap ng pwestong kumportable ako at doon humiga. Mula rito, ktang kita ko ang langit na siyang agad nakapagpakalma ng aking isip.

As I was staring at the sky, I felt a presence under the tree I am currently located. Agad kong inalerto ang aking mga pandama at mabilis na itinago ang aking presensya gamit ang aking kapangyarihan sa hangin. Mukha namang hindi nya ako napansin kaya malaya kong napagmamasdan ang kanyang ikinikilos.

Pawis na pawis ang lalaki at parang may tibatakbuhan mula sa direksyon na kanyang pinanggaljngan. Hingal na hingal at putlang putla, tila na nakakatakot ang kaniyang nakita. Hindi ko mawari kung isa ba siyang estudyante o nagawi lang kung sakali.

Maya maya pay may narinig akong yapak na nagamamadali papunta sa direksyon na kinaroroonan namin nang lalaki at kasabay nun ay ang pagbulusok ng isang itim na liwanag na siyang mabilis na nailagan ng binata. At agad ring ginamit ang kanyang apoy na elemento.

Tahimik pa rin akong nagmamasid at tinatago ang aking presensya habang may nagaganap na labanan sa ibaba.

Naka cloak ang lalaking sumugod ng may itim na kapangyarihan. At halata dito na mahasa at alam na alam na nitong gamitin ang kapangyarihan laban sa binata. Nag-isip agad ako ng paraan upang makaalis ng hindi man lang napapansin ang presensya. Hindi ko gawain ang makialam sa gulo ng ibang tao. May sarili akong gulo na kailangan solusyonan.

"Hindi ko nga kasi alam kung saan na ang aking lola!" Ani ng binata na handang sunalag sa anomang atakeng gagawin ng kalaban.

"Pwes, kung ganon ay wala ka na palang silbi!" Sigaw ng lalaking naka cloak sa malalim na tinig.

Agad itong sumugod at nakipagbuno sa binata. Mahihinuha kong agrabyado ang binata ikukumpara sa lalaing nakacloak ngunit hindi naman ito nagpapahuli sa pagsangga ng mga atakeng ginagawa ng lalaki.

"Ang panget naman at talagang bata pa ang kinalaban mo. Ang tanda mong tao tapos nakipagbuno ka sa mas bata sayo." Hindi ko na napigilang magsalita at agad na tunalon sa napakataas na puno papunta sa direksyon ng dalawa.

Nilingon ako ng binata na siyang may pagtataka habang si tanda naman ay galit at parang di nagustohan ang pagsali ko sa kanilang mumunting palabas.

"Sino ka!? Bakit ka nangingialam?" Sigaw na naman nya.

Ano ba tong matandang to? Sigaw ng sigaw, buti nalang di pumipiyok. Kelaki laking boses ang hilig sumigaw, dumugundong tuloy.

"Aba't---

"Wag ka na makialam dito miss, baka madamay ka pa" pinutok ako ng binata.

"Sinong maysabing makikialam ako?  Andito lang ako para paalisin kayo ng akoy makapag pahinga."

Nanlaki ang mata ng binata habang di makapaniwalang natawa ang lalaki.

"Ang tabas ng dila mo oh binibini. Ikay humayo na sana ng di ka madamay sa gulo ng dala ng binatang ito." Ngiting aso namang sabi ng lalaki habang palihim na gumagawa ng sandata na hindi naman napapnsin ng binata.

Agad na sana nyang itutusok sa likod ng binata ang nagawang kunai ngunit mabilis ko siyang tinapunan ng naglalagablab na apoy, nagulat pa ang binata dahil akala niya ay siya ang aking pinapatamaan.

Mabilis na umiwas ang binata sa apoy kaya naman  natamaan ang lalaki at dumaing ito sa sakit.

Wala pala to eh, weakshit. Tumba agad?

"Aughh! Putongina!!" Sigaw nya pa.

Mabilis nakagalaw ang binata at senegundahan ang atakeng aking ginawa. Hindi pa nakakabawi ang lalaki ay pinaligiran na nya ito ng apoy at sunod sunod na pag-atake ang kanyang ginawa.

Tinulungan ko naman siya at sabay naming tinapos ang hindi man lang nakabawi na lalaki.

Hingal na hingal siya ng akin siyang tingnan. Binigyan ko siya ng ilang minuto upang habulin ang kanyang hininga bago ko siya kinausap.

"Thanks for helping me, I really owe you big" mahinang sabi niya.

"Nah, you're welcome." Sabi ko.

"Ganun lang yon? Di mo ko tatanungin kung bakit ako hinahabol non?" Sabi nya habang nakatingin sakin.

Tss, ano naman pake ko? Naistrbo nga lang pamamahinga ko kaya ako nakialam.

Inilingan ko lang siya at pinakitang wala talaga akong pakialam.

"Sige na nga sabihin ko nalang din. May hinahanap kasi silang tao saakin, eh hindi ko naman talaga alam kung asan siya eh. Matagal na ring ng huli ko siyang nakita. Basta ang alam ko may misyon siyang kailangan tapusin." Paliwanag niya

"Ahh, ganun ba." Tango-tango kong sabi.

Bumuntong hininga muna siya bago ulit nagsalita. "Estudyante ka ba dito?"

"Ahh oo." Maikli kong sagot.

"Eh bakit ka napunta rito? Diba unang araw ngayon ng pasukan?"

"Di ko trip."

"Lakas ng apog mo ah! Hahahahaha"

I just rolled my eyes at him then i turned my back.

"Ang sungit mo naman!" Hinawakan niya ako sa balikat upang patigilin ako sa tangka kong paglalakad.

Tinignan ko ang kamay niyang nakahawak sakin at dali dali naman siyang nagtaas ng dalawang kamay na parang kriminal na nahuli.

"Okay! Okay! Di kita hahawakan. Sungit talaga."

Ng hindi ako nagsalita ay bumulong pa ito.

"Kung ganun naman palang masungit, bat naman ako tinulungan?" Sabi niya sa mahinang boses ngunit rinig ko naman.

"I didn't help you for your own benefit, its for me. Nakakaistorbo kayong pareho sa pahinga ko." Sabi ko at nagpatuloy sa paglakad.

"Sayo talaga? Wow ha, pasensya ka na ha. Nadisturbo ka pa talaga namin. Sorry po" nakakadiring pagpapatinis sa tinig niya at pag asal bakla.

"And who are you to mock me!? Could you please leave me alone?" Bagot na sabi ko 

Bakit ba kasi siya sunod ng sunod? Eh kung hinyaaan ko sana, wala siguro ako sa sitwansyon ko ngayon. Aughhh! Can this day be a lot better? Ang malas ko sa araw na ito!

"Okay, okay I won't bother you anymore. But seriously though, thank you for helping ne back there. Pasensya at nadisturbo kita sa pahinga mo. But I'm realky grateful. I'm Kristoffer Craigg and you can call me Kristoff. And you are?" He offered his hands.

Hinarap ko siya at tiningnan sa mata. I can see that he's just really grateful and sincere to his words. He also seems nice and his presence is somewhat familiar with a person i knew.

Bumuntong hininga ako bago tinanggap ang kamay niya. "I'm Damon---" mabilis kong sinarado ang bibig ko at pinikit ang mata at muling bumuntong hininga, i gave myself a mental note that i should really start to get use not using 'that' name.

Minulat ko ang mga mata ko at bahagya siyang nginitian. Just a small smile "I'm Dara , you can call me Dara."

He smiled back. And we shaked hands.

"Can you leave me alone now?" I bluntly said and he just chuckled.

"Yes, i can now. See you around Dara!" And just like that, I am alone again.

Author's Note

Yieeeeeee after 12345678 years, nakapag update rin! Lol hahahahaha para namang may naghihintay mag update bahala naaaa hihi. Guys, ipagpray nyong sana ay matapos ko na talaga tong story ko. Palagi kasi akong sinasapian ng katamaran at talagang busy ako sa studies. Kaya ayooowwwnnn nakakalimot ko madalas ang plot at tatamarin mag update. At sana nagustuhan nyo ron tong chapter natoo!

-Astrid