Ορφανή Μητρός

Part 3

   Ξυπνάω και ξαφνιάζομαι για μερικά δευτερόλεπτα καθώς δεν αντικρίζω τον έντονο ροζ τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μου αλλά ένα γραφείο και τότε συνειδητοποιώ ότι είμαι στο σπίτι του Μιχάλη.

-Ξύπνησες υπναρού; Μου λέει χαρμόσυνα ο Μιχάλης με ένα τεράστιο χαμόγελο όπως πάντα.
-Ναι. Απαντάω καπως κακόκεφα και εκείνος το καταλαβαίνει αμέσως.

Κάθεται στο κρεβάτι και μου πιάνει το χέρι κοιτώντας με στα μάτια.
-Πως είσαι; Με ρωτάει με μια ζέστη χροιά στη φωνή του.
-Καλα. Του απαντάω ξερά.

Ξέρω δεν είναι ευγενικό να του μιλάω τόσο απότομα ενώ αυτός προσπαθεί να με βοηθήσει αλλά η διάθεση μου είναι στα πατώματα αυτή τη στιγμή. Συνεχίζει να με κοιτάει στα μάτια αλλά με βλέμμα απαιτητικό αναγκάζοντας με να του πω την αλήθεια.

-Ωραια είμαι χάλια, ευχαριστημένος τώρα; Του δίνω την απάντηση που ζητάει το βλέμμα του αγανακτισμένη

-Γιαυτο και εγώ έχω κανονίσει κάτι πολύ καλό σήμερα για να ξεχαστούμε και να περάσουμε καλα. Σήκω ντύσου στολίσου να σε βγάλω βολτα. Γρήγορα όμως σε παρακαλώ και δεν ακούω αντίρρηση.
Και πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε έχει βγει από το δωμάτιο τρέχοντας χωρίς να μου δίνει επιλογές όποτε κάνω αυτό που μου ειπε.

Ανοίγω το σάκο με τα πράγματα μου και όλα τα ρούχα μου είναι μόνο καθημερινά και τίποτα παραπάνω. Παρατηρώ όμως πως στο πάτο του σάκου βλέπω κάτι καλό. Είναι ένα (από τα λίγα φυσικά) φορέματα μου και μπορω μα πω και το αγαπημένο μου μαύρο στενό και ανοιχτό ντεκολτέ και μήκος λίγο πιο πάνω από το γόνατο.

Σκέφτομαι όμως πως δεν έχω παππουτσια... δεν μπορω να φορέσω τα σταρακια μου με ένα τετοιο φόρεμα όποτε ρωτάω τον Μιχάλη μήπως έχει κανενα ζευγάρι ξεχασμένο από την αδερφή του και τελικά είχε. Μαύρες ψηλές γόβες ακριβώς στο νούμερο μου.

Αφού έχω κάνει μπάνιο έχω ντυθεί,βαφτεί και τα υπόλοιπα. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αντικρίζω το είδωλο μου. Δεν θέλω να φανώ ψωνάρα αλλά...μου αρέσει πολύ το αποτέλεσμα.

Πηγαίνω στο σαλόνι να βρω το Μιχάλη και το βλέπω να κάθεται στον καναπέ περιμένοντας με.

-Πως είμαι; Τον ρωτάω χαμογελαστή πάθω η διάθεση μου έχει ανεβεί κατά πολύ.
Ο Μιχάλης γυρνάει με κοιτάει και εκεί κοκαλώνει. Με κοιτάζει με ένα περίεργο βλέμμα που δεν μπορω να ερμηνεύσω. Αρχίζει να με πλησιάζει με το ίδιο βλέμμα κολλημένο επάνω μου. Είναι ένα μέτρο μακριά μου και η σιωπή έχει απλωθεί στο χώρο κάνοντας με να νιώθω αμηχανία. Συνεχίζει να με κοιτάζει για μερικά ακόμα δευτερόλεπτα τα οποία μου φάνηκαν αιώνας και τότε σπάει τη σιωπή με την βραχνή φωνή του .

-Είσαι πολύ όμορφη. Μου λέει καπως χαμένα . -Πάμε; Τον ρωτάω και την ίδια στιγμή σαν να ξύπνησε από λήθαργο του και μου γνέφει με το κεφάλι του θετικά χωρίς να πει τίποτα.

Φτάνουμε μετά από 20-25 λεπτά περίπου σε ένα μαγαζί το οποίο πρώτη φορά έβλεπα και μπορω να πω πως ο κολλητός μου έκανε πάλι μια πολύ καλή επιλογή. Μπαίνουμε μέσα και καταλαβαίνω αμέσως πως είναι κλαμπ. Δυνατή μουσική, ποτά , τσιγάρα , χορός.

Ο Μιχάλης περνάει από μπροστά μου και μου πιάνει το χέρι για να τον ακολουθήσω μέχρι που φτάνουμε σε ένα τραπέζι με δυο σκαμπό. Στο ένα κάθομαι εγώ και στο άλλο ο Μιχάλης. Φέρνουν τα ποτά μας μετά από λίγο. Πίνουμε χορεύουμε και γενικά περνάμε ευχάριστα κάνοντας με να ξεχαστώ.

Μετά από μια ώρα περίπου μπαίνει στο μαγαζί μια αντρική μορφή η οποία είναι από τις πιο όμορφες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Με βλεπει και αυτός και αυτό ήταν...τα βλέμματα μας συναντιούνται και νιώθω να χάνομαι κοιτώντας τον...

Χελλοοοο...καλή χρόνια σε όλους παιδιά. Ξέρω άργησα λίγο αλλά θέλω να πω μέσα από την καρδιά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εσάς που βλέπετε καο στηρίζεται την ιστορία μου. Εύχομαι σε όλους καλή χρόνια με υγεία και χαρα και όλες οι ευχές σας και οο στόχοι σας να εκπληρωθούν. Τα λέμε στο επομενο φιλάκια σε όλους ❤️🖤❤️