Married By Accident

Chapter 22

Present

AUGUSTINE

Nasa harap kami ngayon ng bahay na tinutuluyan ni Sanica. I just can't belive na naglayas sya sa bahay ng ama nya! Oh god. Since she's my first friend at first time ko ding mag-alala ng ganito sa isang taong hindi ko masyadong kilala, I need to be there for her.

I'd try my best.

Ilang beses kong tinawag ang pangalan nya pero hindi ito sumasagot. "Sanica? Sanica? Are you here? Sanica?"

"Is your friend even home?" tanong ni Khalil na nasa tabi ko at pinagmasdan ang bahay.

"Yes, she called me na puntahan ko sya rito."

"You sure? Let me see her address." he asked.

Saglit akong napatingin sa kanya. Ganun din sya sakin. Kumunot ang noo nito. "What?"

"Oh, nothing. Here." pinabasa ko sa kanya ang address na tinext ni Sanica sakin kanina.

"Well, we're in the right place." ibinalik nito ang cellphone ko sakin. "But she's definitely not answering. Ano bang problema noong kaibigan mo?"

Natigilan ako. How did he know that?

"W-What? How can you say that?"

He shrugged. "Your facial expressions says it all."

Hindi ko na sya pinansin ulit. Ganun na ba ako ka halata? Damn. I'm losing my cool.

Kinatok kong muli ang bahay ni Sanica. "Sanica? Sanica!"

"Why dont you try calling her?" suhestyon nya

I really hate to agree but he has a point. Ugh.

Fine.

Kinuha ko ang cellphone ko at dinial ang number nya tsaka tinawagan. It's ringing...

*ringg ringg*

Wait.

Nagkatinginan kami ni Khalil at sabay na napatingin sa balkonahe ng bahay. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang nasa sahig ang cellphone ni Sanica.

What the---

Pinatay ko ang tawag. Posible kayang..

"Sanica! Open the door! Sanica!" ilang beses kong kinatok ang pinto.

Damn it!

"Hey chill. Baka mali tayo." kumunot ang noo ko.

"Chill? What if she just hanged herself there? Pano ako kakalma? God!" hindi ito sumagot at nanatiling nakatingin sa balkonahe.

"Bakit hindi ko akyatin?"

Napatingin ako sa kanya. "Ang alin?"

Hindi sya sumagot at tinuro iyon. Napatingin ako. Aakyatin nya ang bahay?

"Are you insane?!"

Tumitig ito sakin. "I'm not. But there's no other way. What if our hunch was right? What would you do?"

Hindi ako kumibo at napaisip. God. Okay, fine. Since hindi naman ako marunong umakyat ng ganon kataas. Papayag ako.

I sighed. "Okay."

He smiled.

He freaking smiled!

"Just this once, nakinig ka din sakin."

(-____-)

"Whatever, Khalil. Umakyat ka na nga!" asar kong sabi

He just laughed.