Epilouge | Min Yoongi / /Tamamlandı ✔

*14*

Tarih : Bilinmiyor

Gün : Bilinmiyor

Merhaba demekten sıkıldım yoongi-ya.  Sen hastahaneden çıktığından beri hem annenden hem de babandan azar yiyordun. Senin intihar girişiminden sonra babam kendini alkole vurmuştu. Bu sefer ciddi ciddi hem de. Eskisi gibi hafif değildi. Sana da genellikle yaptığın şeyden dolayı eziyet ediyordu benim gözümde. Artık sana vurmasına dayanamıyordum. Babamızın sana kızmasına dayanamıyorum. Babam ne zaman eve gelirse direk senin odana, yanına koşuyordum yoongi-ya. Çünkü artık senin eziyet çekmene, azar yemene katlanamıyordum. Her gün alkollü geliyordu babam ve direkt senin odana giriyordu. Tekrar eve geldiğinde senin odana koştum. Kendimi olacaklara hazırlıyordum yine...  Babam buraya gelirken annemizin yalvarışları kafamda yankılanıyordu. Annem tekrar ağlamaya başlayınca babamın kapının önünde olduğunu anladım. Kendimi hazırladım. Sen her seferinde beni korumak istesen de artık yapamayacaktın çünkü, filmlerden özenerek her gün sana belirli zamanlarda uyku ilacı veriyor ve benim acı çektiğim anları görmemeni sağlıyordum yoongi-ya. Babam kapıyı bir hışımla savurunca karşısında dik duruyordum. Dik durmam lazımdı, dik durmalıydım. İçeri girer girmez bana "Çekiliş şurdan " demesiyle yüzüne sertçe baktım. "Çekiliş şurdan oro-" önüne attığım kemerle sustu ve gülümsedi. "Bana ne yapıyorsan yap umrumda değil " dediğimde kaşlarını çatmıştı "Benim işim seninle değil Kimbom, şimdi çık şu odadan" Bir adım attım ve önünde durdum. " Bana ne yaparsan yap. Sinirini benden çıkar"  Her şey çok iyi gidiyordu, akışına bıraktım...

****

"aıhhh~ kkk - ıhh~ hahahh"

Babamın vurduğu her darbede tuhafça gülümsedim.Vücudum artık alışmıştı. Yaraların üstünde yara açılmasına alışmıştım yoongi-ya. En azından senin o tatlı yüzüne bir şey olmuyordu. Benim sırtımda ne kadar yara olursa olsun kıyafetle kapanırdı, ya da en fazla izi kalırdı. Fakat yüzüne öyle bir şey olmasına asla izin vermezdim. Senin canının yanmasına izin vermezdim. Zaten ben bu darbeleri haketmiştim. Aileme layık olamamakla, onlarla yeterince vakit geçirememekle  seni üzmekle...
Daha fazla dayanamadım ve sırtımdaki sızılar ile ayağa kalkarak dik durdum. " Ben senin öz kızın olamayabilirim ve bana bunları yapmanı anlayabilirim. Fakat yoongi senin öz çocuğun ve ona böyle şeyler yapmanı anlamıyorum, anlayamıyorum. yoongiyle birlikte senin kucağında büyüdüm ben. Kendi babamdan çok size güvendim ben. Babamın dayaklarından kaçmak için size sığındım ben. Peki şimdi sizin nefret ettiğiniz adamdan ne farkınız kaldı ? Babamdan kaçarken, şimdi siz bana aynılarını yapıyorsunuz. Artık size nasıl güveneceğim ?  Bundan sonra bana ne yaparsanız yapın fakat yoongi'ye dokunmayın. İsterseniz elimin kalem tutacağı yerde
Para da tutarım. Bir işte değil üç işte çalışırım. Lütfen artık bu eziyeti kesin. Ben daha fazla sizin bu halinizi görmeye dayanamıyorum, dayanamam baba." Alkollü olduğu için aniden ağlamaya başlamıştı. Belki de uzun zaman önce yapmam gereken konuşma buydu. Babamla bu günü de atlattıktan sonra yanına, yatağına, yorganın altına girdim yoongi-ya ve orada kimsenin göremeyeceği bir yerde ağlamaya başladım. Umrumda değildi, acılar umrumda değildi. Fakat, babamızı bu şekilde görmeye dayanamıyordum yoongi-ya. Aynı zamanda sana zarar vermesine bile katlanamıyorum.

Sen benim yaralarıma bile değerdin yoongi-ya.Tıpkı her şeye deydiğin gibi ~

                                                                               Min Kimbom ~