MH17

Hoofdstuk 2

De volgende ochtend sta ik om 6 uur naast mijn bed. Als een zombie loop ik naar de badkamer, waar ik op dit vroege tijdstip niemand tref. Anderhalf uur heb ik. Anderhalf uur om me aan te kleden, tanden te poetsen, mijn haar goed te doen, er voor te zorgen dat mijn make-up on fleek zit, te ontbijten én om naar school te fietsen. Ik kijk in de spiegel. Wow, wat een grote wallen onder mijn ogen! Waarom moet ik ook zo vroeg op school zijn? Ze zeggen tegen je; 'Let eens wat beter op! Ga eens wat eerder slapen! Wat zie jij er vermoeid uit! ' En wat doen ze? Ze laten je nóg eerder uit je bed komen en je nóg eerder op school komen. Stelletje idioten. 'Wakker blijven' zeg ik hardop tegen mezelf. Niet weer wegdromen, dat kost me m'n kop.

Zucht. Ook nog zelf mijn brood smeren. Ik weet het, heel verwend. Een meisje van 16 jaar dat nog steeds niet gewend is om haar eigen brood klaar te maken.

Zachtjes, maar snel loop ik van de trap af naar de keuken. 2 boterhammen voor in de ochtend en 3 voor in de middag. Ma maakt nog wel eens een lekker eitje voor op brood of een tosti met kaas en ham, maar dáár heb ik nu allemaal geen tijd voor. Gewoon makkelijk doen; pasta en pindakaas, de ideale combinatie. Na het smeren van de 4e boterham, besef ik me pas hoe rustig en stil het is in huis. Geen last van Senn en Ty die vrolijk, chagrijnig, druk of enorm irritant door het huis heen stuiteren en geen moeder die zegt dat ik moet opschieten, wat soms wel handig is. Maarja, wat heb je aan de silte als je geen tijd hebt om er van te genieten...

In de vroege ochtend stap ik op mijn fiets, op weg naar school. Naar de school die mij verplicht om vroeg op te staan. In totaal moet ik zo'n 15 minuten fietsen, maar mijn fietstempo kan deze tijd nog behoorlijk beïnvloeden, evenals de wind. Meestal fiets ik de helft van de weg samen met Yildiz. Voor de komende week zit dat er helaas niet in. Ik zal elke dag, de hele weg alleen moeten fietsen. Wat heb ik het toch zwaar.

Eenmaal op school aangekomen, is het fietsenrek nog helemaal leeg. Ik ben de eerste leerling die op school is, of toch niet? Daar in de linkerhoek staat nog een fiets, die niet van een van de docenten kan zijn, omdat zij natuurlijk een eigen fietsenstalling hebben. Nou ja, wat maakt het eigenlijk ook uit. Waarschijnlijk heeft die leerling ook 'gewoon' straf. Ik loop de school binnen. Het is er stil. Hier en daar hoor ik het geluid van een deur of lachende/ pratende leraren. Waar moet ik eigenlijk zijn? vraag ik me af. Ik kijk op het briefje die ik van Spelden heb gehad. Op het briefje staat:

Jade v/d Beek komende week elke dag om half 8 melden bij mr. Spelden in lokaal 201

201, 201, dan moet ik dus 1 trap op lopen en dan geloof ik naar links... Werkelijk waar, eigenlijk ben ik gewoon te lui om die trap op te lopen. 1e trede, 2e trede, 3e tred... 'Oh sorry!' zegt een meisje dat zojuist tegen me aanbotst. Ik draai me om om te kijken wie het is, maar voordat ik ook maar íets kan zeggen is het meisje verdwenen. Ze heeft de laatste 3 treden overgeslagen en is de gang uitgerend. Vreemd. Ik loop verder de trap op. Ondanks dat ik toch 2 keer per week hockey, en 2 keer per week gym met school, ben ik toch wel redelijk vermoeid na die lange trap. Het is nu officieel: ik heb de conditie van een kapotte straatkei. Ik strompel verder naar lokaal 201, waar ik vervolgens op de deur klop. 'Binnen' zegt een zware stem. Ik open de deur en kijk recht in de ogen van Spelden. 'Je bent een minuut te laat mevrouw.' Nee hè, krijgen we dat weer! Gisteren was ik dus door 'die ene minuut' eruit gestuurd. Ik rol met mijn ogen. Ik word er namelijk langzamerhand gek van. Die vent heeft ook altijd wat te zeiken. Om dan toch nog een beetje beleefd te blijven komt er toch een en zachte 'sorry' uit mijn mond. 'Die minuut zal je na je laatste lesuur moeten komen inhalen' zegt Spelden serieus. 'Wat! Die ene minuut?!' flap ik eruit. Shit, ik heb het weer gedaan. Ik heb wéér hardop mijn gedachtes uitgesproken. Ik ben gewoon té impulsief... Daar sta ik dan, om in een kantoortje 201 mijn straf uit te zitten. En wat is mijn straf nou eigenlijk? Ja, melden om half 8. En dan? Moet ik dan een heel uur daar zitten? Of mag ik gelijk weer weg? 'Mag ik even de handtekening van je ouders controleren?' vraagt Spelden, die gelukkig niet op mijn lullige woorden is ingegaan. 'Eh... tuurlijk.' antwoord ik zo beleefd mogelijk. Ik graai onhandig mijn tas van mijn rug en haal er een verfrommeld papiertje uit en geef het aan Spelden. Hij bekijkt het alsof het afval is wat ik zojuist uit een gore, 10 jaar niet geleegde container heb gehaald. Dan wijst hij naar de deur. Ik mag dus blijkbaar vertrekken.

Ik zit op een bankje in de aula. Het is 10 voor 8 's ochtends. Verveeld bijt ik op mijn nagels die er écht niet uitzien. Ik heb al meerdere keren geprobeerd ermee te stoppen, maar elke keer is het niet gelukt. Ik staar naar buiten. Is dat... is dat dat meisje van daarnet? Dat meisje die nog geen 20 minuten geleden tegen mij aan botste en vervolgens kei-hard wegrende? Ik loop naar het raam om het van iets dichterbij te bekijken, omdat ik haar daarnet niet goed heb gezien. Alleen de achterkant om precies te zijn. Korte, bruine, krullen. Ik kijk nog eens goed. Waarom zit ze daar alleen buiten? Volgens mij heb ik haar nog nooit eerder gezien...

Zal ik naar haar toe gaan? Zal ik aan haar vragen waarom ze alleen zit? Dan bedenk ik me opeens dat ik heel opvallend voor een groot raam sta te turen naar een zielig meisje. Snel besluit ik te gaan zitten en er maar niet meer aan te denken. Ze is oud genoeg. Ze redt zich vast wel. Ik pak mijn mobiel erbij om even alle Social Media checken. Ik open Snapchat. Ik maak een foto van de aula met de tekst: Fijn zo vroeg op school te zijn 😐. Versturen naar: Yildiz, Dewy, Luka, Liza, Jayden, Noah, Elif, Fedde, Zoey en Vajèn.

De tijd gaat toch wel redelijk snel voorbij, want voor ik het weet, staat Yildiz achter me samen met Fedde en Dewy. 'Zo, hoe gaat het hier nerdje van me? Lekker weer een uurtje te vroeg op school om je toetsen te leren?' Yildiz begint te lachen om haar eigen grap. 'Hoe overleef jij het hier zo lang?' vraagt Fedde. Ik hou mijn mobiel voor zijn gezicht. 'Beetje appen, op Instagram, Facebook, Snapchat enzo...' antwoord ik serieus. 'Niet eens geleerd voor de Engels toets jonge dame?' vraagt Yildiz. 'Shit' De rest begint te lachen. 'Vertel me niet dat je het vergeten bent' zegt Dewy. Ik bijt op mijn lip. 'Dat ga ik helaas wel doen...'

De bel gaat en iedereen baant zijn weg naar het lokaal waar hij of zij verwacht wordt. Ik loop samen met Ylidiz en Dewy naar het Nederlands lokaal, waar meneer de Leeuw op ons aan het wachten is. Het eerste lesuur is begonnen.

Het is pauze. Snel pak ik mijn Engelsboek erbij en vraag ik aan Dewy wat ik moet leren. Alle woordjes en zinnen en grammatica van 3 hoofdstukken?! Dat is veel te veel om binnen 20 minuten te leren. Meestal weegt grammatica het zwaarst qua puntentelling, dus ik besluit daar mijn kostbare minuten in te steken... Hopen op nog een beetje een redelijk cijfer. Engels is al niet mijn beste vak... En ik móet overgaan dit jaar, zodat ik volgend jaar naar de examenklas kan gaan. Het liefst wil ik nu helemaal niet leren. Het is nu dinsdag en uit mijn hoofd weet ik dat Luka en ik nu tegelijk pauze hebben. Natuurlijk wil ik liever even met hem praten dan dat ik nu ga leren. En een zoen zou nu ook niet mis zijn... Maar nu, ophouden met dromen. Leren en concentreren.

Na nog geen 5 minuten word ik verstoord door een groepje jongens dat bij ons komt zitten, waaronder Luka. Gewoon doen alsof je hem niet ziet. Dat is het beste. Niet kijken, dan kan je ook niet afgeleid worden. Om me heen hoor ik iedereen praten. Ook die lieve stem van Luka. Ik ben de enige die verstopt zit te leren. Dan hoor ik Luka zeggen: waar is Jade eigenlijk? Ik heb haar nog helemaal niet gezien vandaag. Dat is zó lief van hem. Niet opkijken, niet opkijken, maar ik kan er al niks meer aan doen. Ik moét nu wel. Luka staat achter me. Ik draai me om en geef hem een kus. Zo'n kus van; even snel een kusje tussendoor en dan weer verder werken. 'Is dat alles?' vraagt hij. Ik schud van nee. Wat hij wil, zal hij krijgen.

Engels ging enorm slecht. Een voldoende zit er voor mij niet in. Niet dat ik dat verwacht had. Ik zeg het niet graag, maar deze onvoldoende heb ik echt aan mezelf te danken. Het staat notabene met grote letters in mijn agenda, maar alsnog vergeet ik het. 'Jaad, kan je vandaag afspreken?' hoor ik Yildiz achter me zeggen. Ik draai me om. 'Sorry, hockeytraining' zeg ik. 'Ohja... dat ik dat na een jaar nog steeds niet weet.' 'Ik kan vanavond wel' zeg ik. Yildiz knikt. 'Super! Ik heb een hele gave film en mijn moeder heeft vandaag de boodschappen in huis gehaald! Bij wie kijken we?' 'Bij jou? Dan hebben we niet zo'n last van Senn en Ty.' 'Vanavond 8 uur bij mij, oke?.' 'Prima.' 'Ik ga nog even naar Dewy, doei!' Dan loopt ze weg.

Het is 16:10 uur. Het 8e uur is voorbij. Ik loop naar de fietsenstalling, pak mijn fiets en rij naar huis. Zonder Yildiz, zij is nog te druk bezig met andere dingen. Weer een rit in mijn eentje.

Als ik vanavond naar Yildiz ga, heb ik geen tijd om huiswerk te maken, dus moet het nu. Ik kijk in mijn agenda. Voor woensdag heb ik huiswerk voor de vakken: Wiskunde en Nederlands. Dat valt dus nog mee. Met een oreo bij de hand begin ik met Nederlands, spelling. Het is voor een goed doel moet je maar denken. Nog maar eventjes, dan stap ik met mama in het vliegtuig en ben ik alle narigheden van school direct vergeten.