Soğuk rüzgarın etkisiyle irkildim. Arkamda duyduğum ayak sesleri de beni titretmeye yetiyordu ya! Adımlarımı hızlandırdım kulaklığımı çıkartıp gözyaşlarımı sildim. Arkamdaki adım sesleri fazlasıyla yaklaşmıştı. Durduğumu o an fark ettim. Tam ilerleyecektim ki
"Dila?" Diyen sesle tekrar duraksadım.
Hayır. Hayır şu an buna hazır değildim onunla karşılaşmazdım. Gözyaşlarım söylediklerime ihanet eder gibi yanaklarımdan süzülmeye hazırdı bile. Elbette ki onun önünde ağlamayacaktım, tekrar değil. Onun geldiği yönün ters tarafına yürümeye başladım. Cebime attığım kulaklığın düğüm olduğunu görmem ağzımdan bir küfür kaçmasına neden oldu. Normalde asla çözemediğim düğümü hemen çözüp yoluma devam ettim. Sesini tekrar getirdim aklıma adımı seslenişini düşündüm. Gülümsedim. Acı bir gülümsemeydi bu yaşananların anısına yüzüme kondurduğum küçük bir gülücük. Onunla yaşadıklarımı hatırladığımda hep yüzümde olacak olan gülücük. Gözümden düşen yaşla bu gülümsemenin gerçek olmadığı gerçeği yüzüme çarptı. İşte şimdi gerçek duygularım dışardaydı birer göz yaşı olup çıkmışlardı içimden. Ağlayarak,gözyaşı dökerek bitirebilir miydim bu acıyı? Gözyaşlarımla birlikte onlar da gider miydi sonsuza dek,unutabilir miydim her şeyi? Belki evet belki hayırdı bu soruların cevabı insanlar için. Değişirdi elbet herkese göre. Ben yapamamıştım aylarca ağlasam da hala onu unutamamıştım tekrar deneyecek miydim bunu peki,tekrar gece gündüz ağlayabilecek miydim? Ağlardım belki de ama kesin sonucu var mıydı? Kesin geçicek miydi bu acı durucak mıydı kalbim onla atmayı bırakıcak mıydı?
