Manolya Kokulu Hikâyeler

Babamın Elleri

Yatma zamanı... hepimiz yatmaya hazırlanıyoruz.
Oğullarımdan birinin eline tutunuyorum,
Ona sıkıca asılıyorum ve bir tuhaflık hissediyorum,
Ellerim... Babamın ellerine benziyor aynen!

Çok iyi hatırlıyorum o derin çizgileri, kıvrımları,
Kırılmış bir-iki tırnağı,
Çekiç yemiş başparmağı,
Morarmış...

Hatırlıyorum o kocaman ve sert elleri,
Sanki bir marangozun elleri,
Ama geceleri korkan bir çocuğun ellerini tutan da,
Yine aynı eller bu kez nazikçe.

Bu eller ne kadar etkileyicidir,
Minik bir çocuğun gözünde,
Diğer babaların elleri daha temiz olabilir.
(Ofis işi yapıyorlarsa elbette)

Geçmişte çok az düşünürdüm,
Babamın eldiven içine sakladığı ellerini;
Kirin, yağın, pasın
O ellere kişilik kazandırdığını.

Geçmişe dönüp buğulu gözlerle geleceğe bakınca anlıyor insan,
Benim de zamanı gelince,
Buruşuk ellerimdeki sevgi meşalesinin,
Oğlumun ellerine geçeceğini.

Lekeler, morluklar,
Çekiç izleri umrumda değil!
Oğlum ellerimi tuttuğunda,
Sevgiyi hissetmemiz en önemlisi!