Part's Siar
.
.
.
ในตอนนี้ ผมค่อนข้างแปลกใจ
ที่คนตรงหน้าผมดูอ่อนโยนผิดคาด..ผมนั่งมองข้าวผัดปู และน้ำชาเขียว
ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ผมได้หลุดบอกเขา
ไปรึยังไงมันเหมือนกับเขารู้ว่าผมชอบกินปู ที่สำคัญผมไม่ชอบกินเผ็ด หนำซ้ำ
ชาเขียวนี้อีก..
ผมสารภาพเลยว่าชอบกินชาเขียวมาก.ก
.ก.ก(ก.ไก่ล้านตัว)ถึงมากที่สุดผมมองหน้ารามสลับกับชาเขียวบนโต๊ะ
"ชอบไม่ชอบก็แดกไปเหอะ"
ผมนิ่ง..นั่งมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
รามเหมือนจะรู้ตัว
"อะไรวะ มีของที่แพ้เหรอ?"ผมสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ถามสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไปอยู่ดี
"เอ่อ ปล่าว..ว่าแต่ผมเคยบอกด้วยเหรอว่าชอบกินอะไร?"กรรม..ดันเผลอพูดสุภาพซะได้..
รามเงยหน้าขึ้น ก่อนจะขมวดคิ้วนิดหน่อย
“ไม่เคยเว่ย ถ้ามึงไม่ชอบ ก็เอาของกูไปแดกซะ จะได้จบๆ”
รามเอาจานของเขาที่กินไปแล้วสองคำ
ส่งมาให้ผมเอ่อ...มันคือ ข้าวกระเพราไข่ดาวนี้แหละ..
ดูจาก..สีและจำนวนเม็ดพริกแล้ว
ผมได้แต่กลืนน้ำลายดังเฮือก
ถ้ากินไปจะตายรึเปล่าก็ไม่รู้นะเนี่ย..
//ไม่ตายโว้ย!“เอ่อ..คุณกินไปเถอะ ผม...”
แต่เมื่อผมมองหน้ารามก็สัมผัสได้
ว่าเหมือนเขาจะรำคาญผมนะเนี่ย..
ผมก็เลย..พูดไม่จบประโยค
ได้แต่อึกอักอยู่อย่างนั้น“หรือจะให้กูป้อน?”
รามเป็นฝ่ายพูดก่อนที่บรรยากาศจะมาคุ
ไปมากกว่านี้..“อ้าม...”
รามตักข้าวผัดมาจ่อหน้าผมจากฝั่งตรงข้าม ..รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ขึ้นเลยนะเนี่ย..
แต่ ผมก็ดันเขินกับกิริยาที่อ่อนโยน
ของเขาซะแล้วสิ..ผมอ้าปากงับข้าวที่รามป้อนให้
อีกคนทำหน้าพออกพอใจก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากเล็กๆ
ที่ผมคิดว่าถ้าหากสาวคนไหนได้เห็นเป็น
ต้องระทวยทุกราย..
BẠN ĐANG ĐỌC
ชาเขียวพรหมลิขิต(Yaoi,BL)
Ngẫu nhiênชีวิตผมควรจะมีความสุขมากกว่านี้... ถ้าไม่เจอกับไอ้บ้านั่น! 'พลราม'ผู้ชายที่ทำให้ชีวิตอันสดใส(?) ของผมหมองหม่นลงทันตา เจอกันเพียงครั้งแรกก็ดันมาด่าผม ความประทับใจแรกพบนั้นไม่มีเลย! แล้วหลังจากนั้น ก็ดันมาตามราวีผมไม่เลิก! 'นายต้องการอะไรกันแน่!?' ...