Je kent me niet

6

Toen Daan opkeek van zijn fiets die hij net op slot had gedaan, zag hij Sarah natuurlijk weer staan. Hij liep naar haar toe.

'Hoi,' zei Sarah en ze begroette hem met een omhelzing. Dat was raar, dat deed ze normaal nooit. Ze hield hem heel lang vast terwijl ze iets tegen hem zei. Hij verstond niet wat. Ze klonk steeds bozer. Eindelijk liet ze hem los. Daan keek naar haar, maar ze was opeens zijn moeder! Ze keek hem kwaad aan en schreeuwde bijna: 'dus je gaat nog steeds met haar om?!'

Voordat Daan kon antwoorden werd er op zijn schouder getikt. Hij draaide zich om en zag Niels, twee keer zo groot als normaal. Om hem heen stonden zijn volgers, maar die waren wat kleiner dan de reusachtige Niels. Achter hen stond Sarah, die hem alleen maar hatelijk aankeek. Niels hief zijn hand op en-

Daan schrok wakker. Waar waar waar was Niels gebleven? Hij keek om zich heen en herkende zijn eigen kamer weer. Pfoeh, het was maar een droom. Daan klikte het lampje van zijn wekker aan. Vier uur pas?! Nou, dan kan hij maar beter weer gaan slapen. Het duurde even voordat hij in slaap viel. In zijn hoofd zag hij steeds weer de gigantische Niels en zijn boze moeder. En het ergste: Sarah die hem zo hatelijk aan keek. Maar hij kon de beelden uit zijn hoofd zetten. De slaap kreeg hem eindelijk weer te pakken en hij viel in een rustige en diepe slaap.

***

Daan werd wakker. Terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef kwamen de beelden van zijn droom weer terug. Hij probeerde ze weg te duwen maar het lukte niet. Hij staarde naar het plafond van zijn kamer maar zag alleen Sarah's hatelijke blik. En zijn moeders boze blik. En een Niels die een reus was. Misschien was dit een teken of zo, dacht Daan. Of het is de toekomst. (Hij bedacht zich stiekem dat het best gaaf zou zijn om in de toekomst te kunnen kijken, maar dat zal wel niet zo zijn. Niels zou echt niet zo veel groeien.) Nee, het is vast niet de echte toekomst, maar hij kan toch maar beter zijn best doen om te voorkomen dat het wel gaat gebeuren. Dus, wat kan hij doen om te zorgen dat dit niet gebeurt... Sarah's hatelijke blik, hij wist niet waardoor die veroorzaakt werd. Hij kon maar beter zorgen dat hij haar te vriend houdt, niet kwetsen, niet beledigen. Maar dat was haar toch niet van plan. Die boze blik van zijn moeder, hij wist natuurlijk ook niet waar die vandaan kwam. Maar hij zou wel iets liefs voor haar doen, vandaag, morgen. Nou, dan bleef alleen Niels nog over. Daar kon hij niets aan doen. Behalve misschien zorgen dat hij geen gebakje met "eet me" erop zal opeten. Onwaarschijnlijk.

Wacht, hoe laat is het eigenlijk? Daan keek opzij naar de wekker die op zijn nachtkastje stond. Ziet hij dat goed? Acht uur al?! Oh nee, hij heeft zich verslapen! Hoe komt hij nu ooit op tijd op school aan, hij had al op de fiets moeten zitten! Waarom is hij noet gewaarschuwd door zijn ouders, normaal doen ze dat altijd. En is de wekker niet af gegaan? Hoe moet hij nu-

Oh sukkel, dacht Daan. Het is zaterdag. Geen school vandaag dus. Hoe komt het ook alweer dat ik op het vwo zit?

Acht uur is eigenlijk best vroeg om wakker te worden op een zaterdag. Maar Daan was nu klaarwakker en kon niet meer in slaap komen. Hij pakte zijn Harry Potter-boek van zijn nachtkastje en begon te lezen. Eigenlijk had hij de hele serie al een keer gelezen, maar hij vond het zo leuk dat hij nog een keer was begonnen. Hij was weer bij het laatste deel.

Toen hij weer op de wekker keek was het half tien.

'Tijd om eruit te gaan,' zei Daan tegen zichzelf. Zijn moeder was vast allang beneden, zij was echt een vroege vogel. Hij stopte zijn boekenlegger in zijn boek en legde die op het nachtkastje. Hij liep de trap af en zag door het glas van de deur zijn moeder al aan tafel zitten met een kopje thee.

'Goedemorgen,' zei ze toen Daan binnenkwam.

'Hoi mam,' zei Daan, 'goed geslapen?'

'Ja hoor, jij?'