Het Mysterie van het Hoofdenhuis

"Bryan"

Bryan, hij is een asociaal pestjongetje die altijd het uiterste uit mensen ziet te halen met zijn beste vriend Lars. Bryan en Lars waren al jaren vrienden. Ze woonden sinds hun vierde levensjaar al bij elkaar in de straat. Ze speelden altijd samen, liepen altijd samen naar school en aten altijd bij elkaar. Maar Bryan begon langzaam te veranderen. Hij kwam altijd laat op school, ging nooit meer om met Lars en deed tegen iedereen aardig(wat heel bijzonder was want dat deed hij letterlijk nooit).

Bryan leek ook verdrietiger te worden. Hij kon bij geen enkel argument zijn tranen inhouden. Tijdens gym merkte Jay iets op. Op de armen van Bryan zaten sneetjes. Op elke arm minimaal 20. Jay was erg geschrokken van Bryan. Hij kwam die middag verhaal halen op het plein:

"Hey Bryan!" riep Jay voordat Bryan weg kon gaan. Bryan merkte het geschreeuw van Jay op en keek in de richting van Jay. Hij keek een beetje bezorgd en negeerde Jay.

"Bryan!" Riep Jay nog een keer, zo hard dat alle mensen op het plein omkeken, Bryan keek weer naar Jay. Hij zuchtte. Jay kwam naar Bryan aangerent.

"We moeten even praten gozer."
"Over wat?"
"Mag ik je armen zien?"
"Nee!" Schreeuwde Bryan bang en bezorgd. Hij wilde niet dat Jay erachter kwam. Maar tevergeefs, Jay wist het toch al.
"Kom op, het is toch niet zo erg?" Zei Jay terwijl hij de mouwen van Bryan op probeerde te stroken.
"Blijf van mij af kutkind!" Schreeuwde Bryan met tranen in zijn ogen. Jay had nog nooit echt een keer goed in de ogen van Bryan gekeken. Hij zag de pijn die Bryan leed. De wallen onder zijn ogen van al de slapeloze nachten die Bryan had gehad.
"Ow, eh, sorry hoor."
"Je wist het al hè?" Zei Bryan met een zachte maar sobbende stem.
"Waarom Bryan, waarom die je dit?" "Nee, nee, nu niet, ik heb al te veel gezegd."
"Maar je hebt niks gezegd!" Riep Jay die achter Bryan aan rende.

Uiteindelijk stopte Bryan met rennen. Hij wist toch al dat Jay door bleef drammen met vragen dus wierp hij zichzelf er toch bij neer.

"Waarom ben je verdrietig?" Probeerde Jay met de meest aangename en aardige stem te zeggen.
"Mijn ouders hebben elke dag, ELKE DAG, ruzie." Bryan probeerde erg tranen in te houden maar hij voelde ze toch al rollen dus liet hij ze maar gaan.
"Oké, ik snap dat dat erg ontroerend is en verdrietig is voor jou, maar is het dan zo verschrikkelijk erg dat je moet gaan snijden!?"
"Nee, zeker niet. Maar ze betrekken me er altijd bij, slaan mij altijd, trappen mij altijd. Ik word elke dag vernederd door mijn zus. Volg je haar dan niet op 'Insta' of Twitter?"
"Bedoel je die foto's waar jee gekke bekken trekt?"
"Dat is toch ontschuldig?"
"Dat zou je denken hè, maar nee, ik moet dat doen van haar, ook al zijn het MAAR gekke bekken. Ze heeft andere, ergere foto's van mij."
"Zoals?" Jay ziet Bryan naar beneden kijken. Droevig, denkend aan wat Jay net had gevraagd, denkend of hij moet antwoorden. Jay begreep meteen dat hij dit niet had moeten vragen toen hij Bryan's gezicht zag.
"Waar woon je eigenlijk?" Vroeg Jay snel om Bryan's gedachten van het andere eraf te halen.
"In de Jeffrey Dahmer straat."
"Hé! Daar woon ik vlakbij. Zullen er dan gewoon samen naar huis lopen?" Vroeg Jay toen ze over het viaduct liepen.
Bryan kon Jay amper verstaan omdat er een snelweg onder het viaduct liep. Maar hij knikte met zijn hoofd. Hij begon Jay steeds meer te vertrouwen.

Ze liepen rustig naar huis samen, wisselden elkaars nummers af en stapten hun huis binnen.

Dit was hun typische middag samen. Ze werden beste maten. Net zoals Bryan en Lars vroeger waren. Het was niet dat Lars en Bryan helemaal geen vrienden meer waren, maar Lars vond het depressieve gedrag van Bryan niks en wilde er niks mee te maken hebben.

Jay: "Hey gappie, kom je zo meelopen naar school?" 07:48
Bryan: "Nee man, moet dingen regelen." 07:50
Toen Bryan dit zei was Jay wel een beetje verbaasd, Bryan zei altijd ja tegen samen naar school lopen maar dit keer niet. Jay wist dit er iets moest zijn.

Jay ging extra vroeg weg. Hij moest nog een project afmaken voor handenarbeid dus dacht hij dat dit de ideale gelegenheid was. Hij was inmiddels al vergeten over die nieuwsgierigheid over Bryan. Ze waren in een maand heel close geworden en vertelden elkaar alles.

Jay kwam aan bij de voet van het viaduct. Het was een koele morgen in oktober. Jay probeerde snel te lopen zodat hij de warmte van school kon voelen. Toen hij bij de top van het viaduct kwam zag hij Bryan op de rand zitten.

Jay probeert na te denken wat hij moet doen. Hij ziet Bryan huilen. Hij overweegt om naar hem te roepen maar hij bedacht zich. Hij keek of Bryan reageerde als mensen voorbij hem fietste of liepen. Hij deed dat niet. Bryan zat helemaal afgesloten in zijn eigen wereld. Jay besloot richting Bryan te lopen. Bryan zat richting het verkeer. Zijn benen bengelen boven het verkeer. Jay stond nu bijna achter Bryan. Dit was zijn enige kans om zijn vriend te redden. "3, 2, 1." Dacht Jay en rats. Jay pakte Bryan in een nekklem en trok hem van de railing af.

"Wtf gast!?"
"Waarom deed je dat nou, het zou eindelijk over zijn!" Schreeuwde Bryan met tranen in zijn ogen.
"Ik ben goed voor niemand. Heb je ooit naar mij gekeken? Ik ben een stuk vuil!" Bryan stond op en probeerde weer over de railing te sprongen maar Jay stopte hem weer.
"Bryan, je bent een parel. Je bent een aardige, lieftallige en rustgevende jongen. Doe dit niet. Je weet niet hoe verdrietig mensen worden!" Jay probeerde het Bryan wijs te maken dat hij belangrijk was voor Jay.
"Je bent toch waarschijnlijk de enige die om mij geeft." Zei Bryan terwijl de tranen weg begonnen te gaan.
"Nee, ooit geluisterd naar Lars de laatste dagen? Hij is bezorgd om je omdat je niet meer met hem praat!"
"En?"
"Hij is je echte beste vriend." Jay keek Bryan weer in de ogen van Bryan als op de eerste middag waarop hun vriendschap begon. Jay zag hoop, moed en minder angst in de ogen van Bryan.
"Vechten je ouders nog?"
"Nauwelijks, maar het gevoel dat ze op elk moment zomaar kunnen gaan vechten maakt mij dood."
"En je zus?"
"Mijn ouders hebben haar het huis uit gegooid. Ze is toch 19 jaar oud was hun uitleg aan mij."
"Dat is toch mooi!"
"Tja." Zei Bryan. Hij begon te lopen.
"Hé! Waar ga jij naartoe?"
"Naar school! Kom je?"

Hierna was het zelfvertrouwen van Bryan weer hetzelfde als het 4 maanden geleden was. Hij werd weer een arrogant pestknulletje maar hij had een nieuwe vriend en zijn band met die nieuwe vriend heeft zijn leven gered.

Bedankt voor het lezen van "Bryan"!
Dit keer een lang hoofdstuk! Stay tuned voor "De Weg"

Mvg, AV
1186 woorden.