Deneme?

1

Kırılıyoruz sevdiklerimize. Öyle inceldiği yerden de değil üstelik en kalın, en kırılmayacak yerimizden. Ne kadar çok seversek o kadar çok üzülüyoruz.

Sonra karşılıklı olmaya başlıyor bu. İki kelime edip kırıldığımız yerden kırıyoruz sevdiklerimizi. Neden? Çünkü bizde kırıldık, bizde üzüldük, biz ne kadar üzüldüysek o çok sevdiklerimiz de o kadar üzülsün istedik. Benciliz çünkü... Ben sevdim, ben üzüldüm, ben kahroldum, ben güldüm, ben ben ben! Hep en önemli kendimizi yaptık. Peki bu ne derece doğruydu?

Kendimizi sorgulamayı bırakalı çok oldu değil mi? Herkes kendi hayatının başrolüdür. Herkes tabi ki ilk kendi yaşamını güzelleştirmek ister. Ama kendimizi düşünürken kaçırdığımız bir şey vardır, hayat sandığımızdan daha kısa ve gülümsemek için az zamanımız var. Bunun farkına vararak yaşarsak belki de biz daha mutlu, etrafımızdakiler daha huzurlu olacak. Çünkü mutluluk paylaştıkça büyür ve iyilik girdiği her kalpte harikalar yaratır.

Peki ben kimim? Ben senim. Evet sen. Belki de yanında oturan elini montunun iç cebine atıp telefonunu arayan o yaşlı tonton amcayım ya da sokakta yüzüne bakmaya tenezzül etmediğin, o ağzı yüzü pislik içinde mendil satmaya çalışan küçük kız çocuğu... Belki de ben sadece mutfağının camına gelip senden biraz yemek isteyen o siyah kediyim. Aslında ben herkesim, aynı zamanda hiç kimseyim. Bazen sokak çocuğu, bazen çirkef bir kadın, gözü yaşlı bir anne, otobüste zar zor ayakta duran sarhoş amca, sinir olduğun müdür, en yakın arkadaşın, sevgilin, satır aralarındaki kelimelerin, bazen de noktayım ben herşeyi bitirip yeni bir başlangıç yapmanı sağlayan...

Sahi kimim ben? Ben hayatınızda belki bir şeyler değiştirebilirim, belki içimizde unutulmaya yüz tutmuş güzel anıları canlandırabilirim, belki sadece sizi deli ederim, belki de ben deliyim...

İşin özü kim olduğumun pekte önemi yok sanıyorum. Bir tutam farkındalık, biraz da iyilik getirmeye geldim size.. Başarabilirsem en cesur ben olacağım. Ben işte hiç kimse...