Me? Loveproblems? Never! I think so...

Hoofdstuk 6

Stilletjes volgde ze hen, dieper het bos in. Ze kroop langs takken, schuifelde door de bladeren, en na de honderdste schram op haar wang, werd ze het beu. Dit kon veel simpeler!

Sirius gromde toen Remus plots opsprong en zijn oren spitste. Het hert, dat James was, deed geschrokken een pas achteruit. De weerwolf keek om zich heen, en zijn ogen vestigden zich op een struik. Hij bleef ernaar kijken, met zijn oren gespitst, alsof hij elk moment in een eend kon veranderen. Hij leek er wel eeuwen naar te staren. Toen hij even weg keek, keek hij van de hond naar het hert en andersom. Zijn ogen kregen een speelse schittering. En toen, helemaal uit het niets, hoorden de hond, het hert en de rat een luid gegrom, maar het was niet Remus.

Een andere, bontgekleurde wolf kwam tevoorschijn uit de struik. Ze gromde zo hard naar het hert dat hij weer een pas achteruit deed en Peter, de rat, er piepend vandoor ging. De wolf bleef grommen en vernauwde zijn ijsblauwe ogen tot spleetjes. Alsof de wolf Remus een bevel gaf, begon ook hij te grommen. Terwijl de wolf richting de hond stapte, bedreigde de weerwokf James. Beide jongens wisten niet wat hen overkwam. Zeker Sirius schrok zich dood toen de wolf naar zijn snuit klauwde. Hij sprong achteruit en gromde. Hij trok zijn klauwen in en uit, maar deze waren maar half zo lang en scherp als die van zijn belager. De wolf viel weer aan, maar Sirius was klaar voor hem. Hij ontweek de slag en sprong naar voren om zijn tanden in het oor van de wolf te slaan. De wolf week achteruit, maar net te laat. Sirius spuwde het stukje oor met bloed uit, en richte zich weer op zijn tegenstande, die grommend was teruggetrokken, maar nu weer vol in de aanval ging. Hij rende op hem af en beukt hem omver. De wolf had niet verwacht dat Sirius zou omvallen, dus rolde hij mee en viel over Sirius op zijn zij. Sirius herstelde zich het snelst. Hij sprong naar de wolf en wou zijn klauwen over zijn buik halen. Maar doordat de wolf ineenkromp, raakte Sirius zijn nek. Een straal bloed spatte op de grond, de wolf piepte geschrokken, en ook de hond deinsde geschrokken achteruit. De wolf stond op, maar had door dat als hij doorzette, het hem wel eens fataal zou kunnen worden. Hij blafte nog eenmalig naar Remus. Blijkbaa waren hij en James ook gestopt met vechten, hoewel, vechten? Sirius zag bij beide geen ernstige verwonden, slechts wat schrammetjes. Verbaasd staarde hij hun aan. Zelf zat hij onder de ondiepe sneden en schrammen, op een plaats waren er zelfs verschillende stukken vacht weg. Het was misschien beter om even langs mevrouw plijster te gaan.

Raven spurtte door het bos. Zo snel mogelijk rendde ze richting kasteel, richting de ziekenzaal. 'Madame Pomfrey?' Geschrokken keek Madame Pomfrey haar aan. 'Kindje toch, wat heb je nu weer gedaan?' Raven glimlachte ongemakkelijk. 'Ehm, kan ik even iets met u bespreken in uw bureau?' Madame Pomfrey knikte snel. 'Natuurlijk! Kom mee!'

a/n
Ja lekker kort ik weet het, maar we houden er even de spanning in, he!
Bedankt harrypotterfan140705 en EvaWeasly om te voten! ❤