Je kent me niet

7

- a/n ja, hier komt het telefoongesprek! Het is een beetje lang, maar ik wilde eigenlijk niets wegdoen. Dus nu is dit hoofdstuk alleen maar een telefoongesprek, sorry daarvoor! -

'Hallo, met Monique.' De moeder van Sarah nam weer op.

'Ja, hallo, met Daan. Is Sarah thuis?'

'Hé, heb jij niet al eerder een keertje gebeld?'

'Ja, om huiswerk door te geven... Nu bel ik omdat we een spreekbeurt moeten maken.' Daan vond de moeder van Sarah een beetje raar.

'Oh, alleen maar voor school? Wat saai. Ja, Sarah is thuis.'

'Mag ik haar even?'

'Ja, ik zal haar even roepen.' Daan hoorde Monique Sarah's naam schreeuwen. Toen hoorde hij even gestommel.

'Hé, met Sarah.'

'Hoi, met Daan.'

'Daan! Wat leuk dat je belt!' klonk Sarah's stem blij door de telefoon.

'Ja, ik dacht, misschien moeten we nog wat voor de spreekbeurt afspreken...'

'Oké. Ik heb even zitten denken; misschien kunnen we dit weekend alvast beginnen met wat dingen opzoeken, of zo?'

'Hé, dat was ook mijn idee!'

'Haha, wij zijn telepathisch!'

'Ja, inderdaad!' zei Daan lachend.

'Maar goed, als we nou zo goed als alle tekst aankomende week af hebben, gaat het wel lukken.'

'Mijn idee!'

'OMG, wij zijn echt telepathisch.'

'Jup.'

'Cool. Hé, heb je je ouders eigenlijk verteld dat wij die spreekbeurt toch samen maken?'

'Nee, vandaag hebben ze nog benadrukt dat ik niet moet vergeten dat ik straf heb, dus ik weet niet zo goed wat ik moet doen.'

'That sucks. Worden ze niet boos als ze erachter komen dat je me belt?'

'Geen idee, ze zijn nu niet thuis. Naar de IKEA.'

'En jij bent niet mee?'

'Nee, ik dacht, als ik nou iets liefs voor mijn ouders doe terwijl ze weg zijn, zijn ze misschien wat minder boos.'

'Goed plan! Wat wil je gaan doen?'

'Weet ik eigenlijk nog niet.'

'Hmm... Ik denk dat mijn ouders het fijn zouden vinden als ik mijn kamer zou opruimen, het is daar altijd zo'n rommel!'

'Ja, inderdaad,' hoorde Daan Monique op de achtergrond zeggen.

'Mam, luister je mee? Ooit gehoord van privacy?! Ik ga wel naar boven. Wacht even, hoor, Daan.' Hij hoorde weer wat gestommel, daarna een deur die open en weer dicht ging.

'Hey, ik ben er weer, hoor.'

'In je rommelige kamer?'

'Ja. Misschien moet ik 'm vanmiddag maar even gaan opruimen...'

'Ja, dat zou wel een goed idee kunnen zijn,' zei Daan glimlachend. 'Mijn kamer is wel altijd opgeruimd.'

'Áltijd? Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar? Dan heeft het ook geen zin om die nog extra op te ruimen voor je ouders... Misschien kan je een ander deel van het huis schoonmaken? Of het hele huis! Of je bakt gewoon een cake of taart, dat is altijd goed. En lekker.'

'Bakken? Nee, dat kan ik echt niet! Alles wat ik met eten probeer te doen wordt zwart. Dan ga ik wel iets schoonmaken in huis.'

'Je kan niet bakken? Ik leer het je wel een keertje, bij mij lukt het altijd!'