Missing you ➳ L.H

Hoofdstuk 6

P.O.V Luke

''Tonight we're fading fast''

''I just wanna make this last''

''If I could say the things that I want to say''

''I'd find a way to make you stay''

''I'd never let you get away''

''Get you in all the games we play''

''So go ahead rip my heart out''

''Show me what love's all about''

''Go ahead rip my heart out''

''That's what love's all about''

Hier stonden we dan, in een ziekenhuis, op te treden voor onze fans. Er waren kinderen van jong naar oud. Zodra ik mijn solo afgemaakt had kwamen de gedachtes weer terug. Telkens als ik de lyrics zong dacht ik aan Chrissy, hoe ze mijn hart brak door te stoppen met haar brieven. Natuurlijk heb ik ze niet weggegooid, dat zou ik nooit kunnen.

Het is inmiddels 3 maanden geleden dat Chrissy haar laatste brief geschreven heeft. Na veel bezoeken aan klinieken hebben de jongens en ik de zoektocht gestaakt. Het was alsof ze van de aardbodem verdwenen was. Twee maanden heb ik lopen piekeren, wat als ze echt verdwenen was? Wat als ze een einde aan haar leven gemaakt had? Ik zuchtte diep. Het was niet fijn om hier op te treden, het deed me te veel denken aan Chrissy.

Geklap ontwaaktte mij uit mijn gedachtes. De jongens en ik zongen nog één lied, Amnesia. Ik ging opzoek naar mijn gitaar en nam plaats op een kruk. We begonnen te spelen en al snel zong iedereen mee die het lied kende. Het was een mooi gezicht, we konden deze kinderen voor een moment weer plezier in hun leven geven. Toch deed het me veel verdriet. Chrissy zit ergens in een kliniek. Het is er somber, de sfeer is niet bepaald vrolijk en de begeleiders zijn ook niet echt de aardigste mensen. Als het lied afgelopen is schenken we iedereen een dankbare glimlach en bedanken we ze voor het luisteren en meezingen.

We lopen van het podium af om wat handtekeningen uit te delen en een paar foto's te maken. Ik staar een beetje doelloos voor me uit totdat een meisje op mijn schouder tikt. Ik schat haar rond de 8-9 jaar. Ze heeft blauwe plekken over haar hele lichaam, en haar haar is duidelijk pas afgeknipt. Het moet door iemand anders gedaan zijn, de ene kant is lang, dan heb je weer een kort stuk, en dan weer een lang stuk. Er staan tranen in haar ogen.

''H-hoi'' ze schenkt me een verlegen glimlach.

''Hallo!'' zeg ik vrolijk en ik draai me naar het meisje om.

''Ehm, mag ik, eh''

''Een handtekening?'' vraag ik lachend.

Het meisje knikt voorzichtig haar hoofd. Er ontstaat een klein glimlachje op haar gezicht. Net wanneer ik de dop van mijn pen wil trekken wordt het meisje aan de kant geduwd en valt ze op de grond. Ik wil er wat van zeggen maar het meisje dat voor mij staat is mij voor.

''Ga weg kleuter'' Ze schopt een keertje hard tegen het knietje van het meisje aan en trapt dan nog een keer tegen haar kuit. De ogen van het meisje worden groot en ik zie tranen over haar wangen lopen. Vol ongeloof staar ik naar het meisje voor mij.

''Hoi Luke, ik hou zooooveeeel van je. Mag ik een knuffel?'' vraagt ze.

Het kleine meisje rent huilend weg, zonder handtekening. Zonder na te denken ren ik haar achterna.

''Hé Luke, waar ga je heen?!'' vraagt het meisje wat haar zojuist getrapt heeft. Ik schenk geen aandacht aan haar en blijf rennen. Al snel vindt ik het meisje in een kamer, haar knietjes opgetrokken en haar kleine tedere armpjes er omheen geslagen. Ze huilt geluidloos.

''Hey, je was je handtekening vergeten''

Ik wil naar haar toe lopen maar ze schuift verder van mij vandaan. Met bange ogen kijkt ze me aan.

''Het is goed, ik doe je niks'' fluister ik tegen het meisje. Ze blijft stijf zitten. Dit keer zet ik voorzichtig een stap naar voren. Al snel heb ik het meisje bereikt.

''Hier'' ik glimlach en geef haar een papiertje met mijn handtekening. Ze kijkt me dankbaar aan. Mijn aandacht gaat naar de blauwe en paarse plekken op haar armen en benen. Ik strek langzaam mijn arm, wachtend op haar toestemming. Ze verplaatst haar kleine lichaampje niet, waardoor ik zachtjes over haar armen wrijf.

''Wie heeft dit gedaan?'' vraag ik haar stilletjes.

''Het monster'' zegt ze verdrietig.

''Wat doet het monster dan?'' vraag ik vriendelijk.

''Ze knijpt mensen als ze niet goed luisteren of stout zijn'' vertelt ze me. Vol ongeloof staar ik haar aan, dat kan toch niet?

''Noem je haar daarom het Monster?'' vraag ik, glimlachend.

''Ja, dat heeft mijn oudere kamergenootje bedacht. Ze is heel veel jaartjes ouder als mij'' zegt ze lachend. Ik wil net vragen wie haar kamergenootje is als de deur opengaat.

''Heeyy Liesje, ik ben weer terug''

Mijn adem stokt. Die stem. Die stem, die aan een prachtig meisje vastzit. Het meisje met een super mooi handschrift. Die stem, die stem vergeet ik nooit meer.

Met een ruk draai ik mijn hoofd om. Het meisje kijkt naar haar mobiel die ze in haar handen heeft.

''Chrissy?''

Haar ogen worden groot en langzaam tilt ze haar hoofd op. Haar mooie blauwe ogen ontmoeten de mijne. Even lijkt ze flauw te vallen, maar dan raapt ze zich weer bij elkaar. Vastberaden zet ze haar handen in haar zij, haar voeten een beetje uit elkaar en begint dan te praten.

''Luke''

WHOEEEEHOEEEE de love birds zijn weer bij elkaar PARTY HARDYY whoop whoop :3

Nee oké, even serieus nu. Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten, ik heb het erg druk met school gehad. Ik weet dat dit hoofdstukje flut is, maar er komt meer, geloof me. HEEEEEEEL erg bedankt voor alle comments en votes!

Oh, en zouden jullie het boek van cheesyclifford willen lezen? Het is een Luke fanfiction en erg mooi geschreven. Ze heeft nog niet zoveel reads/votes wat ze duidelijk wel verdiend.

Comment/Vote/Follow?

P.s Ik wil proberen maandag nog een hoofdstukje online te zetten, echter weet ik niet als mij dit gaat lukken.