“ ကိုမာန္…ဘာျဖစ္လို႔အိမ္ကေနဆင္းရတာလဲဗ်ာ…မေတာ္လို႔အန္ကယ္…ကိုမာန္ကိုျပန္မေခၚရင္
ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ…အဲဒီလိုျဖစ္မွာကိုမာန္မ
ေၾကာက္ဘူးလားဟင္…”
ေနမုန္းမာန္လည္းသူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာေမးေန
ေသာကေလးေလးေၾကာင့္
“ မိုးေလး…အဲဒီအတြက္မပူပါနဲ႔…ကိုကို႔အေဖအ
ေၾကာင္းကိုကိုအသိဆံုးပဲ…အေဖကိုကို႔ကိုခဏေန
လာျပန္ေခၚမယ္…မယံုရင္ေစာင့္ၾကည့္…”
ေနရဲ႕စကားေၾကာင့္ေရာင္နီၿပံဳးလိုက္ရင္းမွ
“ ေန…မင္းဟိုမိန္းမကိုအပိုးက်ိဳးေအာင္လုပ္ခ်င္
လို႔မဟုတ္လား…”
ေနမုန္းမာန္လည္းသူ႔စိတ္ကိုဖတ္တတ္တဲ့ေရာင္နီ
ေၾကာင့္
“ ဒါေပါ့…ငါ့အေဖအတြက္…ငါဆိုတဲ့ေနမုန္းမာန္
ကဘယ္ေလာက္ထိအေရးပါအရာေရာက္တယ္ဆို
တာရယ္…ျမင့္မိုရ္ရိပ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕အ႐ွင္သခင္က
ငါ့အေဖၿပီးရင္…ငါပဲဆိုတာဟိုမိန္းမနဲ႔သူ႔သား
ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီးသိသြားေစခ်င္လို႔…သူတို႔သားအမိ…ငါတို႔သားအဖအိမ္ေတာ္ကို
ေရာက္တဲ့အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ေပးလိုက္တဲ့…
ငါ့လက္ေဆာင္ဆိုပိုမွန္လိမ့္မယ္…”
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ရင္းၿပံဳးလိုက္တဲ့ကိုမာန္ရဲ႕ေတာက္ပလြန္းလွတဲ့အၿပံဳးကိုျမင္လိုက္ရတဲ့မိုးဦးညိဳ၏ရင္ထဲမွာ
ေတာ့ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိတဲ့ခံစားမႈတစ္ခုျဖစ္တည္
လာခဲ့ေလသည္။
“ ေန…မင္းမွန္းထားတဲ့အတိုင္းပဲ…”
ကားရပ္သံၾကားလို႔အိမ္ေအာက္ဘက္ကိုအေပၚထပ္
ျပတင္းေပါက္ကေနၾကည့္ေနတဲ့ေရာင္နီစကားေၾကာင့္
“ ဒီလိုပဲျဖစ္ရမယ္ေလ…ငါ့အေဖကငါ့ကိုသူ႔အ
သက္ထက္ေတာင္ခ်စ္တာ…မိန္းမတစ္ေယာက္
ေၾကာင့္နဲ႔သားကိုဆံုး႐ံႈးခံမယ့္ဖခင္မ်ိဳးထဲမွာငါ့အေဖမ
ပါဘူးဆိုတာငါယံုၾကည္ၿပီးသားပဲ…ဟာ…ဟ…
အခုခ်ိန္ဆိုဟိုမိန္းမေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေအာင္ေဒါသထြက္ေနမွာေသခ်ာတယ္…”
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ေနမုန္းမာန္လည္းသူ႔အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲကဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ေနရာကေနထ
ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့
