Powiem wam tylko, że życie ogłupia,
chcę kochać, a nie mogę.
Boję się, że ktoś wyrwie moje serce i powie:
"Nigdy tego nie było."
Naiwni ludzie, gryząca przeszłość.
Ciągle wierzę, że jakoś mi to ujdzie,
ale nie wszystko jest pewne.
Z nadzieją myślę, że mnie się uda,
ale przeszłości nie zapomnę.
Trudno pokochać kogoś innego,
gdy mówiło się ciągle jednej osobie:
"Kocham cię ponad wszystko".
I co? Tak nagle zapomnieć przeszłość,
mam mówić to wszystko innej osobie?
Ja tak nie mogę
I powiedzcie, że to minie, prosze, obiecajcie.
Wyrzuty mnie dręczą, a kochać to późno, żyję nadzieją.
Może się jeszcze kiedyś odezwie...
Czy my boimy się kochać?
Czy boję się miłości?
Przeraża mnie to, co człowiek może z tym zrobić.
Boję się ludzi, nie uczuć.
Spraw, bym nie była naiwna,
ciarki mi przechodzą na myśl, że miałabym kogoś pokochać.
Miłość ogłupia,
Nic nie jest pewne.
Chciałabym tylko tą osobę spotkać,
jedyną,
By móc powiedzieć:
" Proszę cię, zostań i wejdź do środka."
CZYTASZ
kwiatki
Poésiebukiet nieidealnych kwiatków tomik niby poezji a bardziej słowa utworzone z moich niebanalnych myśli o wszystkim i o niczym
