Moonchild [Seulmin]

6.Bölüm

Yazar~

Seulgi ve Taemin'inin, otoyoldan evlerinin olduğu caddeye girene kadar ağızlarını bıçak açmamıştı. Her ikisi de şaşkınlık içindeydi fakat olayı bilen ve yaşayan tek kişi Seulgi'ydi. Büyük olanın şaşkınlığı küçük kardeşini korkmuş, çaresiz ve iki eli kanlı halde bulmasından dolayıydı.

Taemin sanki sisli ve karanlık havada ileriyi görmek istiyormuşcasına önündeki yola dikkat kesilen küçük kardeşine gözlerini dikip, "Neler oluyor Seulgi?" diye sordu.

"H-hiç, hiç birşey."

Taemin kardeşini tanıyordu. Onu zorlarsa doğuracağı sonuçları öngörmeye bile çalışmasına gerek kalmadan panik atak geçirebilirdi ki, şu an durumu bununla eş değerdi.

Seulgi bu derin sessizlikte oldukça derin bir nefes alıp aklındakileri bir cümlede ipe dizerek "Jimin'in, ailesinin olayıyla hiçbir alakası yok." dedi. Doğrudan abisinin cevaplaması için önüne sunmuştu.

Taemin duyduğu cümle ile aniden frene basmış, arkasındaki arabanın oldukça sesli kornasıyla beraber aracın sahibinin küfürünün şiddetini kulaklarında hissetmişti.

"Sen delirdin mi!" Tam anlamıyla deliye dönmüştü.

Seulgi oldukça soğukkanlı bir tavırda abisine döndü. "Bu işte bir gariplik var anladın mı. O suçlu olamaz." Taemin arkasındaki arabanın korna sesini aldırmadan kardeşine doğru döndü ve sert bir hamleyle bileğini tuttu.

"Bunu sana o mu yaptı?" Seulgi bileğini hızlıca çektiği abisininin gözlerindeki öfkeyi iliklerine kadar hissetmişti.

"Hayır! Saçmalama." Taemin çıldırmışcasına direksiyonu kavrarken sıkı bir manevra yapıp gittikleri yönün tersine sürmeye başladı. Seulgi abisinin Jimin için dönüş yaptığını biliyordu.

"Hayır diyorum! Hayır! Bir kerede olsa beni dinle." Seulgi sesindeki çaresizlikle başbaşa kalmış abisinin belirlediği rotaya uymakla uymamak arası bir çizgide ne yapacağını düşünüyordu.

Taemin sessiz küfürlerine hiç bitmeyen bir başlangıç yapmış, bir yandan da kardeşine dönüp sesindeki tonlamaya dikkat bile edemeden bağırmaya devam ediyordu.

Ama bazı şeylerin farkında bile değildi.

"Öldürmeye mi çalıştılar?!" Kafası karışık olan Seulgi abisinin sorduğu soruyu doğru düzgün duyamamıştı.

"Ha?" dedi. Kafasını iki yana doğru sallamıştı. Belli ki olumsuz bir yanıt vermek içindi. " Ah hayır, bir şey unutmadım."

Bu da neydi?

Taemin küçük kardeşine dolu dolu gözleriyle döndüğünde, gaza yüklendiği arabasının freniyle yavaşlayarak yol kenarında bir yerde durmuştu. Seulgi, iyi değildi. Bir anlığına her şeyi unutabiliyordu. Bunun sebebinin yine kendisi olmasını daha fazla kaldıramadığından arabadan hızla inip cebindeki sigara paketini çıkardı. Kenarları soyulmuş mavi paketteki ucu hafif kırılmış olanı alıp ağzına götürdü. Çakmağıyla yaktığı sigarasından derin bir nefes çekip dudaklarının arasından sigarasıyla birlikte dışarı üfledi. İçini kaplayan huzursuzluk ve acı onu sevdiği şeylerden uzaklaştırmayı başarıyordu.