Büyüdükçe bir şeylerin değiştiğini fark ediyorum. Yürüdüğüm yollar, yanından geçip gittiğim dükkanlar, tanıdığımı sandığım insanlar, büyüdükçe değiştiğimi fark ediyorum ele avuca sığmayan dünyayı değiştirebileceğini düşünen ben, bir şemsiyenin altına sığıyorum sadece ben değil peşimde hırçın duygular yürümekten yorulmuş ayaklar peşimde hiç fark edemediğim yalnızlığım.Hepsi sığıyor da bir tek yalnızlığım sığmıyor o şemsiyeye, tuhaf değil mi? Bir insanın sığdığı o şemsiyeye bir avuç yalnızlığın sığamaması Neden?
Neden yürüyorum güneş doğmadı mı? bulutlar bulutlar dağılmadı mı? Neden göremiyorum tek yapmam gereken şemsiyeyi bırakıp gökyüzüne bakmak değil mi? O zaman neden şemsiye hala elimde,ellerim üşüyor şemsiyenin kabzası soğuk üstümde hiçbir şey yok bana dair, tuhaf olduğunu biliyorum onca zamandır bu şemsiyenin altındayım onca zamandır yürüyorum bana dair bir şeyler olmalı değil mi? Nerede peki?, nerede bıraktım?, nerede vazgeçtim?Sadece şemsiyemin altına sığmak istedim diye mi bu yalnızlığım
YAZARA NOT: YAZMAYA DEVAM ET KENDİNE DAİR BİR ŞEYLER BULMAK İSTİYORSAN EĞER DEVAM ET SONSUZA KADAR O ŞEMSİYENİN ALTINDA KALAMAZSIN
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Şemsiye
General FictionKendi değimi ile insanlığını yitirmiş Arima'nın kendi benliğini anlama yolundaki Acı tatlı yolculuğunu anlatan hikaye
