Missing you ➳ L.H

Hoofdstuk 8

Voordat ik begin, heb ik even een vraagje voor jullie :) Wat vinden jullie van de nieuwe cover? Zal ik deze houden, of de oude? Let me know!

-----------------------------------------------------

P.O.V Chrissy

Zodra de jongens mij los laten gaat er een rilling van kou over mijn armen. Het voelde goed om in een knuffel met hun te staan. Ik besef me nu pas hoe erg ik iemand gemist heb die mij zou willen beschermen, die van mij zou willen houden, en kijk nu, hier sta ik dan, omringt door 3 verschrikkelijk liefhebbende jongens. Ik voel hoe de tranen langzaam beginnen te stromen.

''Chrissy, gaat het wel goed met je?'' Michael kijkt me bezorgd aan.

Ik wil eerlijk zijn, mijn gevoelens uiten, mijn gedachtes de vrije loop laten gaan, maar ik kan het niet. En ik wil het niet. Niet als ik daardoor de jongens afleid van hun werk als band, als familie. Nee, ik heb het recht niet om eerlijk te zijn.

''Ja hoor, het gaat heel goed'' Ik weet een glimlach te forceren in de hoop dat ze niet doorvragen.

Missie mislukt.

''Chrissy, we willen je helpen, maar dit kan alleen als je eerlijk bent'' zegt Ashton zuchtend.

''Ze zijn dood'' fluister ik zo zacht dat alleen ik het kan horen.

''Wat zei je?''

''Ze zijn dood'' zeg ik, dit keer iets harder. Nog steeds hebben ze mij niet gehoord.

''Chrissy, wat zei je?''

''ZE ZIJN DOOD OKÉ?! Ze zijn fucking dood! Mijn ouders, ze zijn dood. Door mij, ik ben een probleemkind. Ik heb mezelf het ziekenhuis in getrapt, en mijn ouders vermoord. Ik ben een moordenaar, ik doe mensen pijn'' Ik schreeuw alles eruit tussen het snikken door.

De jongens blijven stil, en dus ga ik verder.

''Ik zal het mezelf nooit vergeven. Ik, Chrissy Hitt heeft haar ouders om laten komen, alleen maar door mezelf te zijn. Kom niet dicht bij mij in de buurt, alles wat ik liefheb sterft, of verlaat me. Ga gewoon weg, ga gewoon weg'' Het laatste komt er fluisterend uit. Alle beelden komen weer tevoorschijn.

Flashback

Ik mocht eindelijk weg uit de kliniek, ik had me goed gedragen en nooit meer gesneden. Zuchtend pakte ik mijn koffers in en nam afscheid van het personeel. Met mijn koffer in mijn linkerhand en mijn schrijfblok in mijn andere hand liep ik richting de taxi, die klaarstond om mij thuis te brengen.

Thuis, naar mijn ouders.

Na nog geen 10 minuten gereden te hebben was ik al thuis. Ik verheugde zo erg op dit moment. Zullen ze blij zijn mij weer te zien? Ik trok de voordeur los met de sleutel die altijd op de mat lag.

''Hallo?'' het galmde door het hele huis.

''Mam? Pap?'' Geen reactie.

''Zijn jullie thuis?'' Geen reactie.

Toen viel mijn oog op een papiertje aan de koelkast.

Heey lieverd, we gaan er vanuit dat je terug bent uit de kliniek, aangezien je dit leest. We weten niet goed hoe we dit moeten zeggen, maar we doen het toch.

Wees niet verdrietig, het komt allemaal goed.

Wat kwam allemaal goed? Gingen we verhuizen? Wat was er gebeurd in de tijd dat ik weg was? Langzaam maar zeker ging ik weer verder met lezen.

Lieve Chrissy, ik wil niet dat je dit ziet als een afscheidsbrief, je moet dit zien als een bedankje. Een bedankje dat je onze dochter hebt willen zijn. Ik weet dat we niet altijd even aardig tegen je waren, maar het is lastig om een kind zoals jou op te voeden.