Χάνομαι στον κόσμο των τεράτων μου,
με βιάζουν και με χτυπούν στην πλάτη
ούτε τα δάκρυα πια δεν με ησυχάζουν
ούτε οι κραυγές απ'της φωνής μου τα βάθη
Άλλες φορές, έχει απαίσια ησυχία
σα να κουφάθηκα εντελώς
ούτε εμένα ή τον χτύπο της καρδιάς μου δεν ακούω,
σα να σταμάτησε κι αυτή
Κι άλλες φορές με τρελαίνει το βουητό απ'το μελίσσι
κι ούτε λέξη μες στ'αφτί μου άλλη δεν μπορεί να μπει
Άλλες φορές αναζητώ τα χάδια
και μια ανθρώπινη τρυφερή επαφή
Κι άλλες, αυτά τα χάδια
αφήνουν πάνω μου σημάδια
και με τρομάζουν τα χέρια
ω! τα χέρια
αυτά τα απαίσια, βρωμερά χέρια
με πιάνουν παντού
εφιαλτικό!
Και δεν μπορώ να ξεχωρίσω
αυτά τα χέρια
αν είναι φίλου ή εχθρού!
