×ғᴀʟʟɪɴɢ× ✓ [MAAKT DEEL UIT VAN WATTYS 2019]

55

×taeyhung×

ik ben terug thuis, maar dat betekent niet dat alles nu vele beter gaat, geloof me maar. alles gaat slechter. leeloo is terug, me 'beste vriendin' dat dacht ik althans, ze is alles behalve. jungkook was een lange tijd jaloers omdat ik zo veel met Leeloo omging, nu heb ik er zoveel spijt van.

nu is hij er niet meer, en nu is leeloo kwaadaardig, ik had bij bangtan moeten blijven. niet bij die bitch van een leeloo, die atm heel me leven aan het verzieken is. ja ik ben boos op haar, misschien zelfs woedend. ze was zo lief, aardig, loyaal, open. en daarna heeft ze dit gedaan.

je kan wel zeggen dat ze echt niet zo is, maar na alles kan ik dat nooit meer van me leven het geloven. nooit. me vertrouwen van Leeloo en dat alles goedkomt is verdwenen. me lichtpuntjes die ik voor mezelf had trekken steeds meer in naar de donkere hemel waar ik in leef.

alleen yoongi begrijpt me, maar hij weet nog niet over mijn gehele verhaal, wil ik nooit kwijt. bang na alles wat er is gebeurt, of yoongi iets verbergt na alles. misschien wel achter iets zit. ineens komt yoongi me kamer in. hij gaat naast me zitten en ik zie dat hij gehuild heeft.

ook heeft hij zweet druppels over zijn voorhoofd en dan zie ik pas wie hij op zijn schoot aan het knuffelen is. hij beschermt haar en het meisje is hard aan het huilen. 'y-yoongi, what happend?' hij begint te snikken, en zonder mij ook aan te kijken begint hij het te vertellen.

×yg; ik kijk naar binnen en ik kan niet geloven wat ik zie, dat arme kleine meisje ook. vast gebonden aan een stoel, hard geslagen door haar ouders wat me flashbacks geeft. me hart breekt in miljoenen stukjes en het meisje kijkt met dan ineens aan. ik lip lees wat.

*ik ga je redden,* en dan wacht ik, van wat er gebeurt, 'KLOTE KIND WACHT HIER.' ze lopen beide boos een andere kamer in en ik breek het raam zo snel mogelijk open. ik ren naar binnen en neem h et meisje op me rug. 'je bent veilig,' en met haar op me rug ren ik.

ik ren over alle straten die nat zijn van alle regen en terwijl ik hard aan het huilen ben. het meisje pakt me nek steviger vast, en zo rennen we door de regen door. ik ben thuis en neem haar meteen mee naar boven naar Taeyhung. ik zet haar op me schoot, beide huilend.

×

ik kijk huilend yoongi aan, 'we kunnen haar niet hier laten yoongi, we hebben de spullen niet.' 'laten we haar bij de adoptie zetten voor mensen die er nu wel klaar voor zijn.' hij kijkt me huilend aan. 'ik wil niet dat ze in gevaar loopt yoongi.. ze verdient goede zorg..'

hij begint harder te snikken, en ik neem het meisje op mijn schoot, 'we brengen haar morgen.' zegt yoongi en ik schudt me hoofd, 'iedere dag gebeurt er wel wat! yoongi we brengen haar en wel nu. ze verdient het niet om in zo'n situatie te belanden echt geloof me.'

maar hij begint harder te huilen, 'ik ben bang dat hetzelfde weer gebeurt zoals haar echte ouders.' ik bijt kort op me onderlip terwijl de tranen maar blijven stromen. 'dat gaat niet gebeuren. ik beloof het je.' het meisje kijkt me dan in me ogen. 'hebben jullie samen?'

vraagt ze met haar mondje lief open waardoor ik glimlach, 'nee, we zijn gewoon vrienden.' ze klapt lief in haar handjes en me glimlach kan maar niet groter worden. 'wat is je naam?' zegt yoongi glimlachend. 'fay,' en ik begon helemaal te smelten. 'mooie naam heb je hoor!'

ze glimlachte verlegen en dan vraag ik: 'fay, heb je nog broertjes of zusjes,' ik kijk haar aan. ze knikt. 'zusje mimi,' ik kijk yoongi pijnlijk aan, 'we moeten haar redden Yoongi. no matter what, hetzelfde mag niet gebeuren.' hij bijt op zijn onderlip. 'we kunnen beter de politie bellen.'

ik knik. 'dat is het handigst, sorry door alles had ik er nie-' 'het geeft niet oké, echt niet.' ik glimlach. 'bel jij,' zeg ik tegen yoongi die knikt en de politie in de gang belt. ik knuffel fay haar kleine middel en ze lacht. tranen vullen me ogen kijkend naar het mooie meisje op me schoot.