Yaşamı Uyandır

Zombi İs The New Human

Bir zamanlar hepimiz bir gün öleceğimizi bilirdik. Artık, bir gün onlardan biri olacağımızı biliyoruz.

Yeni doğan bebeklerimizde onları görüyoruz, insan olarak doğurduğumuz ama asla canavarlaşmasına engel olamayacağımız... Duvarlar kapanmadan önce onlara bakıyorduk, kan ellerinden bileklerine, oradan kollarına ve dirseklerine akarken ağızlarına tıkıştırdıkları insanın birkaç saniye önce hayatta olduğunu bilerek bakıyorduk. Birkaç saniye sonra ise onlardan biriydi. İnsanlar düşündükleri şeyler için yıllarca savaştılar, ne anlamsızmış. Onlar savaşmadan herkesi kendi taraflarına çekmeyi biliyorlar. Bizim, insanları bir araya toplamamız binlerce yıl aldı, onların ise tek bir saniyeye bakıyor. Bir diş geçirme. Bir kan fışkırması. Bir son nefes. Aydınlığın kararması...

Ve artık sen, sen değilsin ama senden olmayan herkesi öldüreceksin.

Karınları aç ve her yeri yağmalayarak geziyorlar. Bizim bir çocuk yapmamız dokuz ay alıyor, onlar çocuk yapamıyor, ama bizim çocuklarımızı alıyorlar. Bebeklerimize bakarken onları hiçbir şekilde içindeki virüsten koruyamayacağımızı biliyoruz, dönüşecekler. Ve et bile yiyemeyen yeni doğmuş bir bebek dönüşürse her şeyi yiyebilecek kadar güçleniyor, bunu da biliyoruz... Yine de çocuklarımıza bakarken onlara dönüşmemesi için dua ediyoruz. Her anne aynı şeyi istiyor. Yavrusunun gözbebeklerine bakarken, bir gün senin öleceğini görmek istiyorum, diyor.

Gerçek ölüm... Toprağa geri dönüp orada başka hayatların yaşamını uyandıracağın bir ölüm. Böylece senden sonra seni mezarının üzerinde yetişen çiçekleri sevebilirim. Ama sen onlara dönüştüğünde, yaşamın döngüsünü tıkıyorsun... Çünkü onlar sadece yok ediciler. Dünyadaki tek canlı olmaya programlanmışlar. Hayvanların hepsini yiyor ve boşaltım yapmıyorlar, insanları da yiyor veya kendilerine dönüştürüyorlar ki iki kat yok edebilsinler. Aldıkları enerjiyi yürürken harcıyorlar... Onlar, sevgili bebeğim, sadece insanların sonunu getirmiyorlar. Hayatın sonunu getiriyorlar. Ama zannetme ki hayatta değiller diye bunun bedelini ödemeyecekler... Hayatta olanlardan beslendikçe, hayatta olan bedenlerde barındıkça hayata ihtiyaç duyacaklar bebeğim, onlar bize bağımlılar, biz de onları içimizde taşıyoruz.

Fark şu ki, onlar bizi yok edecek kadar ahmaklar biz ise onları içimizden temizleyecek bir teknoloji yaratabilecek kadar zekiyiz. Her nasıl doğarsan doğ bebeğim, seni de iyileştireceğiz. Duvarların arkasında onlar uykudalar. Kuş, ayı, kurt ve neslini tükettikleri diğer hayvanlar bittiğinden beri, biz de duvarların arkasında bir uzay gemisinin içinde yaşamaya başladığımızdan beri yürüyecek enerjileri yok onların. Son bir enerji depolayıp uykuya yatıyorlar. Yerler ölü bedenleriyle dolu ama toprağa karışmayacak kadar canlılar. Yeryüzünün her yerinde, her yerinde, beş bin yıldır gerçek ölüme kavuşamayan her insan uykuda. Ama yakınlarından bir canlı geçecek olsa anında uyanmaya ve saldırmaya programlandılar. Hâlâ yavaşlar çünkü bedenlerinde onları çalıştıracak enerji kalmadı, ama bir iki gün daha yürüyebilmek için etimi istediklerini biliyorum. Hayatta kalan insanların ancak on tane zombiyi doyurmaya yeteceğini de... Beş bin yıldır ölen herkes. Öyle astronomik bir sayı ki bu... Duvarların ardında onların olmadığı tek bir yer bile yok. Toprağı göremiyor olmalısınız. Dünyadaki toprağı hiç görmediğim için sorun yok, ve sevgili bebeğim, sen de görmeyeceksin ama sorun yok. Her insan toprağı görecek kadar şanslı değil. Belki senin çocuğun, belki torunun görür... Yeni gezegenimize varmanın yıllar süreceğini biliyorum. Sen uzay gemisinde doğacak ve burada ölecek bir bebeksin. Tek istediğimin ne olduğunu biliyorsun. Hayatta kalmak zor olmayacak zaten, ama ölümünün kolay olmasını diliyorum.

Çünkü seni ve yaşamı seviyorum.

Ve hissediyorum, çok yakında doğacaksın, ama dünyaya geleceksin diyemem.