The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 4: De boete

District 4: De boete

Wauw ik was er. District 4. Ik had nooit gedacht dat ik uit dat rottige district 11 weg zou komen. Maar vorig jaar had ik tegen iedere verwachting een winnaar afgeleverd. En daardoor werd ik gepromoveerd. O wat was Livilia kwaad toen ze hoorden dat ze naar 3 moest. Net goed. En wat had ik er een zin in! Er boden zich altijd wel mensen aan hier. Ik denk niet dat we de 24 zullen halen maar dat maakte me eigenlijk niet uit. Ik mocht naar district 4! De trein stopte. Ik keek uit het raam en zag de zee zo ver ik kon kijken. En aan het strand stonden kleine huisjes. Prachtig! Ik werd van de trein naar de auto begeleid en naar het gerechtsgebouw gereden. Ik werd blij ontvangen door de burgenmeester. Een lange vrouw met een afschuwelijk kapsel. Maar goed. Ze vertelde me wat over het district en liep toen naar het gordijn. Ze kwam terug en zei: ’Heb het alsjeblieft niet over vorig jaar.’ Ze liep weer weg. waarom zou ik het niet over vorig jaar hebben? En toen schoot het me te binnen. Mijn winnares had gewonnen over de rug van de jongen uit 4. Het was maar goed dat ze het zei want daar wou ik hen nog wel over hebben. Ach dan werd het maar improviseren. Ik liep naar het gordijn achter het podium. Het plein stond helemaal vol net als in 11, maar hier stonden de gezichten van de kinderen iets vrolijker. De burgenmeester hield haar praatje en zei toen: ‘En dan nu jullie nieuwe begeleider. Ze gaat het ongetwijfeld goed doen. Lola Volks!’ ik liep het podium op en er werd geklapt. Ik wist niet wat me overkwam. Ik liep naar de microfoon toe. ‘Hallo allemaal happy Hunger games  and may the odds be ever in your favor.’ Er werd week geklapt. ‘Zullen we dan maar? Dames eerst.’ Ik liep naar de schaal van de meisjes. Ik pakte er een briefje uit en liep naar de microfoon. ‘Ik bied me aan!’ riep iemand Het was dus echt waar! Uit het 17 vak kwam een meisje naar voren gelopen. Ze klom het podium op en stak haar hand naar me uit. Maar ik gaf haar een knuffel. Iedereen was stom verbaast. Een beetje van slag stelde ze zichzelf voor. Jara Loveren. Ik liep weer terug naar de schaal. ‘Ik Bied me aan!’ Geweldig! Uit het 18 vak kwam een fors kind naar voren. Ze stapte de trap op en liep naar de microfoon. ‘Ik ben Joyce Tap en ik ga er voor zorgen dat district 4 weer een winnaar heeft.’ Ik stond versteld van haar uitspraak. Het publiek klapte voor haar. Blijkbaar was zoiets wel normaal. Ik graaide weer in de schaal. Weer riep iemand: ‘Ik bied me aan!’ Er kwam weer beweging in het 18 vak. Athena Crato. Ik pakte weer een briefje en deze keer lieten ze me helemaal naar de microfoon lopen. ‘Ik!’ riep iemand toen ik het briefje open vouwde. Ik kon mijn geluk niet op. Cassandra Nice 17 jaar. Missa Toto van 16 jaar bood zichzelf ook aan. Daarna ook May Abel van 17. Ik liep weer terug naar de schaal. Ik pakte mijn briefje. Er werd niet geroepen. Ik liep naar de microfoon nog steeds niks. ik vouwde het briefje open en las: Yuna Maxim. Uit het 14 vak kwam een meisje naar voren. Heel langzaam liep ze naar het podium. Ik hoopte ook dat nog iemand zich zou aanbieden maar dat was niet zo. Ze kwam het podium op en ik zag de zelfde angst in haar ogen als in district 11. Ik probeerde mijn teleurstelling zo goed mogelijk te verbergen. Ik liep weer naar de schaal. Wee bleef het stil toen ik een briefje pakte. ‘Aelle Limen.’ Uit het 15 vak kwam een lang meisje naar voren. Ze keek niet blij maar leek het beter op te pakken als haarvoorganger. Daarna kwam Yara Ward van 15 en ook Luca Cento, 14 jaar. Ik liep weer naar de schaal en pakte het volgende briefje. ‘Ik bied me aan.’ klonk het aarzelend. Ik zag iemand uit het 16 vak naar voren komen. Hel leek alsof ze er niet helemaal achterstond maar er was nu toch niks meer aan te doen. ‘Abelona Ceder.’ stelde ze zich voor. ‘En nu de laatste.’ Ik pakte weer een briefje. ‘Kima Desco.’ Ze kwam uit het 18 vak en liep met neergeslagen hoofd naar het podium. ‘En dan gaan we nu verder met de jongens. Ik liep nu naar de andere kant van het podium maar ik kwam nog niet eens halver wegen. Een jongen rende het 18 vak uit en kwam als een gek naar het podium toe. ‘Ik ben Oskar Titran en ik heb er zin in!’ lachte hij. ik liep verder en kwam nu aan bij de schaal. ‘Ik bied me aan!’ nu kwam er iemand uit het 17 vak. Ray Koben. Nu kreeg ik de kans om een briefje te pakken. Weer bood iemand zich aan Jasto Mostal. Hij was 18. Ik pakte een ander briefje en liep naar de microfoon. ‘Ik!’ Een jongen van 16 kwam aangelopen. Watler Zomp. Nog voor ik terug kon lopen riep alweer iemand. En toen de jongen uit het vak stapte ging er iets door het publiek. Vooral het vrouwelijke publiek. Ze gilden en juichten. En ik snapte wel waarom. Hij was een van de knapste jongen die ik ooit uit een district had gezien. Toen hij naar het podium liep staken een paar miesjes hun hand uit. Hij pakte er een van en drukte er een kus op. Weer begonnen er een paar te gillen. Charmeur. Hij kwam het podium op en stelde zich voor. Miko Rombree. De volgende kwam ook uit het 18 vak maar kreeg totaal geen aandacht van de vrouwen. Salazar Grum was zijn naam. De volgende maakte heel wat los bij het publiek. Grismo Kruft. Hij pas 14. En dat viel verkeerd denk ik. Er moesten vredesbewakers aan te pas komen om een paar ouders weer rustig te krijgen. De volgende bood zich ook aan. Lance Deswota, 16 jaar. Noah Lander bood zich ook aan. Hij was 17. Ik liep weer naar de schaal maar deze keer bleef het stil. Jammer. Ik pakte een briefje en liep terug naar de microfoon. ‘Arne Brech.’ Uit het 14 vak kwam iemand naar voren. En hij was dik. Niet te geloven. Maar ik was even vergeten dat ze hier waarschijnlijk niet net als ik een wondermiddeltje hadden voor de overtollige kilootjes. Hij waggelde naar het podium en ging op zijn plek zitten. Ik pakte het volgend briefje. ‘Quint Siebe.’ Hij stapte uit het 15 vak en liep met opgeheven hoofd het podium op. ‘En dan nu de laatste voor dit jaar. Ik grabbelde langzaam door de schaal op de spanning wat op te bouwen. Ik liep terug naar de microfoon en wachten even met het briefje. Toen maakte ik het open en las voor: ‘Tibo Pierel.’ Hij was 15 en zag er ook niet slecht uit. ‘Zo dat was het weer mensen. Nog een warm applaus voor jullie vertegenwoordigers.’ En met het applaus van het publiek verlieten we het podium.