Hindi lahat ng love story, nagtatapos sa happy ending. Kung minsan nga, wala pa nga kayong love story, natapos na agad. Hindi dahil mahal mo sya mamahalin ka na rin nya. Love is even complicated than what you can imagine.
I was a 1st year college student that time when I met this girl. And I was not interested to her during that time simply because she’s annoying, noisy and lastly, because she thinks that I’m a gay. I was enrolled to the Bachelor of Science in Nursing and most of the boys enrolled in this course are gay and she assumes that I’m one of them. Grr. At kahit nakakairita sya, naging friends naman kami (kasi friend sya ng kaisa-isang friend ko -.-). At kahit papaano, naging close na rin naman kami. Napapasmile nya na rin ako kung minsan. And she’s well aware na hindi talaga ako bading. Lagi ko syang nakakasama pati ung dalawa pa naming kabarkada. And eventually, di ko nalang namalayan na unti-unti na pla ako nafafall sa kanya.
Nung nag 2nd year ako, magkaklase pa rin kami. Mas naging close pa kami to the point na minsan nag p-PBB Teens na rin kami sa school (like holding hands, massage and kung nasaan sya nandun na rin ako). Ito yung point na alam ko na naiinlove na talaga ako sa kanya pero di ko masabi kasi natatakot ako na natotorpe. Hindi naman kasi ako kagwapuhan, pero di din naman sya kagandahan (so? Bagay na kami? HAHAHA).
Di din naman maiwasan na may mga manliligaw din sya. Pero ni isa, wala syang binigyan ng chance. That fact made me happy pero di ko maiwasan na malugkot. Kasi kung yung iba, di nya binigyan ng chance, ako pa kaya.
Minsan, may nag attempt na manligaw sa kanya na classmate namin sa isang subject. And the term that she derscribes that guy was “MANIAC”. Kung makatingin naman kasi sa mga babae, kala mo huhubaran na nya. That time, I was her knight in shining armour. Everytime that guy stares or kahit lumapit man lang, lagi nya akong hinihila. Para bang gusto nya ako ang prumotekta sa kanya.
Pero tulad ng ibang magkakaibigan, nagkaroon din kami ng di pagkakaunawaan. Sa sobrang babaw, di ko na rin matandaan yung reason kung bakit kami nag-away. Halos umabot rin yun ng one year. Nawalan na nga ako ng pag-asa nung time na yun. Kasi alam kong nagtry na akog ifix yung kung anuman ang di naming napagkasunduan, tinanggap ko na rin na mali ako kahit wala akong kasalanan. Kasi nung time na yun, sobrang attached na ako sa kanya. Feeling ko nga, inlove na ako sa kanya. Kapag nakikita ko syang may ibang kasama, nasasaktan ako. Pero nung time na ineffective na kahit yung sorry ko, I learned to give up. I knew that at some point, it was my fault but I don’t understand why she’s playing so hard to get. Pero nung time na naggive-up ako, sya naman yung lumapit at naging ok na kami. Pero di ko pa rin sinasabi sa knya nung time na yun, na I’m crazily inlove with her.
I decided to tell her what I really feel the night before the Grad-Ball. I will ask her if I can escort her to the event and if I could court her as well. Nagprepare ako ng dinner date para sa amin, para makapagconfess na ako sa kanya. Bumili pa ako ng isusuot para dagdag pogi points. Pumayag naman sya na magdinner date kami.
During our dinner date, everything was perfect. I was waiting for her because she insists to come on her own. Around 8 o’clock when a Black Hyundai accent parked in front of the venue. I was shocked when she gets off the car and I was even more shocked when a guy gets off and kissed her in the cheeks. When she noticed that I was there looking at them, they both walked towards me. Mas nashock ako nung ipakilala nya sa akin yung guy and ng sabihin nyang fiancée nya yung guy.
Nung nagtapat ako sa kanya, isa lang ang sinagot nya.
“Sorry. Hinintay kita eh, pero nakakapagod maghintay kasi di ako sigurado kung tama bang antayinkita”.
Simula noong araw na yun, umiwas na ako sa kanya. Friends pa rin naman kami. Pero hindi ko pa kayang harapin sya ng di ako nasasaktan. Sa tuwing magkikita kami, I would always flash a fake smile to make her feel better. Alam ko kasing makokonsensya sya kung ipapakita ko na nasasaktan pa rin ako.
Sa tuwing maaalala ko yung mga nangyari sa amin, di ko maiwasang itanong sa sarili ko.
“Kung di kaya ako natakot possible kaya na maging kami? Masaya kaya kami ngayon?”
Siya ang first love ko. Siya din ang first heartbreak ko and take note, di pa naging kami. Ang saklap di ba? :’(
