Chapter 5- Chapter 6

204 16 4

por chrisakyr00

por chrisakyr00

Chapter 5

Την μητερα σου την γνώρισα όταν ήμασταν στην τεταρτη δημοτικου. Είχε πρωτοέρθει στο σχολείο και κανεις δεν την εκανε παρεα. Δεν ξερω γιατι ίσως λογω της καταγωγής της. »«Ποιας καταγωγής της ? », ρώτησα με απορία. «Η μητερα πηγαινε σε ιδιωτικό σχοέιο στο κεντρο του Λονδινου ? ».«Τι ? », είπα με βλεμμα εκπληκτο. «Να συνεχισω ? », ρωτησε η γυναικα. «Ναιι ..βεβαια. ». «Η μητέρα σου λοιπόν πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο στο Λονδίνο και η καταγωγή της ήταν απο το Bradford. Απ'οσο μάλλον ξέρεις έμενε σε ένα μικρό χωριό. Δεν μου είπε ποτε σε ποιο...», είπε και δεν πρόλαβε να συνεχισει. « Ναι, η αλήθεια είναι πως πυτε και μενα μου είχε πει σε ποιο χωριο έμενε..αλλα ναι τελος πάντων..συνεχιστε.», είπα με περιεργεια..« Λοιπον..οταν ειχε πρωτοερθει, ήταν συνέχεια μονη της. Δεν μιλουσε σε κανεναν και κανεις δεν της μιλούσε. Μια μερα καθως εκανα βολτες, την είδα πάλι να καθεται μόνη της. Την πλησιασα και σηκωσε το κεφαλι της. Μετα ξερεις γνωριστηκαμε και καναμε παρεα. Είμασταν συνέχεια μαζι. Καθε μερα. Ωσπου.. », είπε η Lydia και τα πρωτα δακρυα είχα ηδη αρχισει να κυλανε. «Ωσπου , εφυγε απο το σχολειο. Δεν ξερω γιατι εφυγε και δεν θα μαθω ποτε. ». « Είπες οτι μιλουσατε με γραμματα ..πως ; », ρωτησα και ηπια λιγο νερο αφου με ολα αυτα που ειχα ακουσει ειχα σοκαριστει αρκετα. « Πριν απο πολλά χρόνια, είχα παει στο Bradford, για κατι δουλειες και την πετυχα σε ενα δρομο.Ηταν εγγυος περιπου 4 μηνων. Και ηταν εγγυος σε.. » , « μενα », είπα πριν προλάβει να συνεχισει. Είχα μείνει αφωνη.

« Ακριβως. Υστερα απο αυτα ανταλλαξαμε διευθυνσεις τηλεφωνα και τα σχετικα..βλεπεις εκεινη την μερα δεν ειχε καμια πολυ χρονο. Ενα μηνα αφοτου συνεβη αυτο, της εστειλα το πρωτο γραμμα. Απο τοτε μιλαγαμε συνεχεια και συνεχεια χωρις σταματημο. 12 χρόνια λεγαμε τα νεα μας ετσι. Η φιλια μας δεν σταματησε ποτε. »

Chapter 6

« Και εσείς πως με αναγνωρισατε ; », είπα ενω ημουν τοσο μπερδεμενη με ολα οσα ειχα ακουσει. « Οπως σου ειπα λεγαμε τα παντα. Απο την μερα που γεννησε καθε φορα που της εστελνα μου εστελνε και μια φωτογραφια σου. Μου ελεγε πως μεγαλωσες, τις πρωτες σου λεξεις , τα πρωτα σου δοντια. Τα παντα. », είπε και συνεχιζε να δακρυζει. «Και παλι δεν καταλαβα πως με αναγνωρισες. Λογικα η τελευταια φωτογραφια που θα σου εστειλε θα ηταν οταν θα ημουν 12. Δεν καταλαβαινω πως με καταλαβες. »

« Είσαι ιδια με εκεινη. Ιδια μαλλια, ίδιο σωμα και ..ιδια ματια.Σε εψαχνα πολλα χρονια αλλα ποτε δεν καταφερα να σε βρω. Είχα χασει τα ιχνη της μητερας σου και αρχισα να ψαχνω εσενα. Anna Waterbell. Σε εψαξα στο internet , σε τηλεφωνικους καταλογους αλλα ηταν πολθυ δυσκολο. Ειχα παψει να ελπιζω οτι θα μαθω νεα της. Και μετα..σε ειδα. »,είπε και επιτελους χαμογελασε.

Κοιταξα το ρολοι μου. Η ωρα ειχε περασει. Επρεπε να φυγω. Σηκωθηκα αποτομα και μετα απο λιγα δευτερα σηκωθηκε κι αυτη.

«Εγινε κατι ; Ειπα κατι που δεν επρεπε ;», είπε ξαφνιασμενη η Lydia. « Οχι,οχι προς θεου. Απλα περασε η ωρα και πρεπει να φυγω.», της αποκριθηκα χαμογελαστα.

Χαιρετηθηκαμε και βγηκα εξω απο το μαγαζι. Αρχισα να περπαταω και σκεφτομουν ολα οσα μου ειχε πει. Μου εκαναν τοση εντυπωση. 20 λεπτα αργοτερα ειχα φτασει σπιτι μου.

( σορρυ που ειναι μικρα :) )