Are you kidding me?!!!

Kalkoen met noedels

Ik ben dus Melanie, Mel voor de vrienden (die ik niet heb). Ik ben normaal, zeg maar, ik heb geen vrienden, die heb ik ook niet nodig en mijn leven is saai en gewoontjes, véél te gewoontjes. Ik zal even zeggen op welk punt we nu zitten in het hele saaie verhaal. Het is dus de dag dat mijn ouders me iets 'belangrijks' moeten vertellen. Hier gaan we dan!

"Mel, kom nu naar beneden!", roept mijn overspannen vader. "Ik kom al, ik kom al! Rustig!", roep ik geïrriteerd naar mijn vader die beneden aan de trap staat, terwijl ik mijn boek op mijn nachtkastje leg. Als ik struikelend naar beneden ren zie ik mijn ouders met een gespannen en serieuze blik naar me kijken. Eerst kijk ik even verbaasd maar dan neem ik hun blik aan en ga tegenover hen aan tafel zitten. "Mel, we moeten je iets vertellen, maar je moet ons beloven kalm te blijven voor zover dat kan, ok?", zegt mijn vader met een klein stemmetje. "Ok!?", zeg ik een beetje verward. "Melanie, lieverd, je...je moeder en ik...we...we gaan scheiden.", zegt mijn vader aarzelend met een serieuze blik waaruit ik een heel klein vleugje verdriet kan opvangen. "Waaaat?!!! Dit kunnen jullie niet menen, dit kunnen jullie me toch niet aandoen?!!", roep ik woedend. Mijn vader kijkt me nog steeds serieus aan en mijn moeder, die al die tijd niets gezegd heeft, loopt in tranen weg van de tafel. Ik zelf loop woedend en huilend de trap op en sla mijn kamerdeur met een hele harde klap achter me dicht. Ik laat me om mijn bed vallen en huil zowat alle tranen die ik heb uit mijn lichaam, terwijl ik woedend in mijn kussen schreeuw. Na een half uur geschreeuw en gehuild te hebben loop ik naar mijn spiegel en was mijn gezicht. Ik zie er vreselijk uit, maar ga toch terug op mijn bed zitten zonder er iets aan te doen. Twee minuten later wordt er op mijn deur geklopt. "Laat me met rust!",roep ik nog maar mijn moeder komt toch mijn kamer binnen. Ze staat met rode ogen voor me van het huilen, ze mompeld eerst wat over dat ze het al lang niet meer zeker wist met mijn vader en dat ze morgen officieel de papieren gaan ondertekenen, dan zegt ze een beetje luider:"We hebben al beslist dat je bij je vader gaat wonen na de scheiding, dus mij zul je waarschijnlijk bijna nooit meer zien." Dan loopt ze de kamer uit. Ik zit verbijsterd voor me uit te staren en denk na over alles wat er net gebeurt is, ik knijp mezelf om zeker te zijn dat het geen droom is en ga dan rechtop op mijn bed zitten. Dit is dus het begin van alles.