~Bo tylko ty potrafisz wstrzymać mój oddech~
________
Pierwsza część (skończona)
Druga część na moim profilu pod tytułem „Breathe Out".
Autorka nie pozwala na udostępnianie, kopiowanie, czy przywłaszczanie kolaży jej autorstwa bez wyraźnej zgody!
!P...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Możesz tego nie robić.- warknął zimno brunet, który po raz kolejny upomniał mnie, bym nie stukała paznokciami o okno samochodu. Wywróciłam jedynie na niego oczami, nadal kontynuując tą bezsensowną czynność.- To wkurwiające.
-Oho przepraszam bardzo, ale wiesz co jest jeszcze wkurwiające?- odwróciłam się gwałtownie w jego kierunku, przybierając na twarz najbardziej sztuczny uśmieszek, na jaki było mnie stać.- Na przykład, gdy jakiś koleś wywozi cię niewiadomo gdzie i do tego nie chce włączyć radia.
Doskonale pojmowałam, że z własnej woli wsiadłam do tego auta, co jak zwykle okazało się być moim kolejnym błędem, o czym wiedziałam już przed podjęciem tej decyzji. Nie mogłam winić zatem nikogo innego, niż siebie, że właśnie jechałam na jakieś totalne zadupie z chłopakiem, który nie miał najlepszej ani najbardziej wzorowej opinii wśród rówieśników. Do tego nie byłam poinformowana o celu naszej podróży, zamiarach, czy przyszłych wydarzeniach. Toteż jak zawsze znajdowałam się w bagnie, co nie skończy się bardzo prawdopodobnie miłymi konsekwencjami dla mojej osoby. To chyba wrodzony talent.
-Mówiłem przecież, że zobaczysz, gdy dojedziemy. Nie mam w planach cię zamordować.- westchnął zirytowany, skręcając w jakąś ponurą ulicę.
-Pocieszające.- sarknęłam w odpowiedzi, przenosząc znudzone spojrzenie stalowych tęczówek na jego profil, po czym zagryzając wargę, zaczęłam skanować jego postać z narastającym zainteresowaniem. Dosłownie wszystko było w nim proporcjonalne i dokładnie wyważone, co przyprawiało mnie o delikatne palpitacje serca. Każdy szczegół począwszy od atletycznej sylwetki, ładnie wykrojonych ust, ciemnych włosów, aż po każde najdrobniejsze znamię na jego ciele, był nadzwyczajnie idealny. Jego uroda w połączeniu z tajemniczą aurą była bardzo niebezpieczną bronią, która na pewno dużo mieszała.
Starając się nie wyjść na bipolarną idiotkę, która najpierw kogoś zabija wzrokiem, a potem nim pożera, pomrugałam kilkakrotnie powiekami, wracając do widoków zza okna albo raczej obrazów licznych spelun i klubów. Nie chciałam nawet myśleć, gdzie Collins mnie wiózł, bo stanowczo nie było to najprzyjemniejsze miejsce. Trafiliśmy do tej mroczniejszej części miasta, która nie miała dobrych opinii, a nie miała ich nie z byle jakiego powodu. Brudne interesy i liczne bijatyki były tu na porządku dnia, więc nie zdziwiłabym się, gdybym po tej wycieczce wróciła z podbitym okiem lub w kawałkach.
O ile w ogóle wrócę.
Na Carterze natomiast miejscowość ta nie robiła żadnego najmniejszego wrażenia, a powiedziałbym nawet, że wpasowywał się w jej klimat. Zresztą nie trudno było dojść do takiego wniosku, gdy brał podobno udział w wielu złych interesach, o których nikt nawet nie chciałby mieć pojęcia. Dlatego gdy ja trzęsłam się wewnętrznie ze strachu, on z obojętną miną i tym klasycznym dystansem do świata, prowadził po prostu auto. Zerknęłam na niego kontem oka, napotykając jego podirytowany wyraz twarzy, na co prychnęłam pod nosem, bo czarnookiemu nadal przeszkadzało moje stukanie w szklaną powierzchnię.
