Sign of the Times

II

14/02/2019

Αγαπημένε μου,

Είμαι δειλή. Είμαι τόσο δειλή που κρύβομαι πίσω από τις λέξεις. Που δεν τολμώ να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω όλα όσα θέλω.

Είμαι δειλή. Δειλή και αδύναμη. Πάντα ήμουν. Μέχρι που ήρθες εσύ. Ήρθες και όλα άλλαξαν. Εσύ τα άλλαξες. Με άλλαξες με την αγάπη σου, τον έρωτα σου. Μου έδωσες δύναμη.

Και έτσι υπήρξα γενναία. Για μια φορά στην ζωή μου υπήρξα γενναία.

Ήταν τότε, το περασμένο καλοκαίρι. Εκείνο το βράδυ, που κοιτούσαμε αγκαλιά την νυχτερινή θάλασσα και τον έναστρο ουρανό.

"Θέλω να κολυμπήσω" σου είχα πει σιγανά.

"Είναι κρύα" μου απάντησες τυλίγοντας καλύτερα την ζακέτα σου γύρω μου.

Νοιαζόσουν για μένα, ανησυχούσες. Το έβλεπα στα μάτια σου. Πάντα προσπαθούσες να με προστατέψεις. Και ήσουν ο μόνος... Είσαι ο μόνος που νοιάζεται πραγματικά.

"Θέλω να κολυμπήσω" επέμεινα και σηκώθηκα όρθια, βγάζοντας και πετώντας στα βότσαλα πρώτα τα ρούχα και μετά τα εσώρουχά μου. Ύστερα έτρεξα και έκανα βουτιά στην κρύα θάλασσα, ενώ εσύ ακόμη με κοιτούσες μαγεμένος.

"Έλα, είναι καλή" σου φώναζα γελώντας, αφού ήξερα πόσο σιχαινόσουν το κρύο νερό.

"Είσαι τρελή" μου φώναξες πίσω χαμογελώντας κρυφά, καθώς γδυνόσουν βιαστικά και εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω.

Ύστερα άρχισες να μπαίνεις διστακτικά στο νερό κάνοντας συνεχώς παράπονα για το πόσο κρύο ήταν. Και εγώ γελώντας σε πείραζα κάνοντας ανόητα σχόλια.

Μέχρι που πείσμωσες και με ένα μακροβούτι προσπάθησες να φτάσεις στο μέρος μου. Εγώ, γελώντας ακόμη, έκανα να απομακρυνθώ κι άλλο θέλοντας να δω το πείσμα σου, που τόσο λατρεύω, να μεγαλώνει. Ήσουν πιο γρήγορος όμως, πάντα ήσουν. Έτσι με έφτασες και με έπιασες από την μέση τραβώντας με κοντά σου.

Με κοιτάξες βαθιά με τα καστανά σου μάτια και το γέλιο μου έπαυσε. Αυτά τα μάτια που τόσο ερωτεύτηκα, μ'αυτό το τόσο απλό μα συνάμα δυνατό χρώμα. Μου μιλούσαν όπως ποτέ άλλοτε. Μου χάριζαν τόσα συναισθήματα που μόνο η καρδιά μπορούσε να κατανοήσει. Το μυαλό ήταν πολύ μικρό μπροστά τους. Αυτά τα μάτια, ο κόσμος μου...

Θα μπορούσα να γράφω ακατάπαυστα γι'αυτά. Πόσο μάλλον για εκείνο το βλέμμα το βράδυ που μου άλλαξες ριζικά την ζωή. Έρωτα, πάθος, αγάπη, πόθο... Όλα μου τα έδειχναν, μου τα έλεγαν.