မင္းမာယာလည္းအစည္းအေဝးၿပီးကတည္းက
ဒုဥကၠဌေနရမယ့္႐ံုးခန္းအတြင္းမွာေနကာ
အလုပ္မွာသာအာ႐ံုစိုက္ၿပီးလုပ္ေနတဲ့ကိုကိုေနမုန္းကိုၾကည့္ကာ
“ ကိုကို႔ဘဝမွာဒီေန႔တစ္ရက္ပဲစိတ္႐ႈပ္စရာေတြ
႐ိွေတာ့မွာပါ…မနက္ျဖန္ေရာက္ရင္အခုအခ်ိန္မွာ…
ကိုကိုစိုးရိမ္ေနရတဲ့အရာအားလံုး…တစ္ခဏေလး
အတြင္းေပ်ာက္သြားေအာင္သားလုပ္ေပးပါ့မယ္…”
သူ႔စိတ္ကေနေျပာရင္းလက္မွနာရီကိုၾကည့္လိုက္
ေတာ့ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္
“ ကိုကိုေနမုန္း…ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္
ေနလို႔…အဲဒါကိုကိုစားဖို႔အတြက္သားဘာသြားဝယ္
ေပးရမလဲ…”
ေနမုန္းမာန္တစ္ေယာက္ခဏတုန္းက႐ွယ္ယာဝင္အခ်ိဳ႕အက်ပ္ကိုင္တဲ့သေဘာအေနနဲ႔ေျပာသြားတဲ့
စကားေတြကိုစိတ္အလြန္တိုကာေဒါသထြက္ေနမိတဲ့သူ႔စိတ္ကိုထိန္းႏိုင္ဖို႔အတြက္သူစစ္ေဆးရမယ့္
စာ႐ြက္စာတမ္းမွာသာအာရံုစိုက္ၿပီးစစ္ေဆးေန
ေသာေၾကာင့္မာယာေလးသတိေပးေတာ့မွ
“ ဟုတ္သားပဲ…ေန႔လည္စာစားဖို႔ေမ့ေတာ့မလို႔…
ေက်းဇူးပဲမာယာ…”
သူလည္းေျပာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔သူ႔အလုပ္စားပဲြထိုင္ခံုက
ေနထရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ ကိုကိုကေန႔လည္စာကိုကုမၸဏီစားေသာက္
ခန္းမွာပဲသြားစားတာ…မာယာေရာ…အဲဒီေနရာမွာ
ကိုကိုနဲ႔အတူတူေန႔လည္စာသြားစားမလား…
အကယ္၍မစားခ်င္ရင္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုခုကေနညီေလးစားဖို႔အတြက္အဆင္ေျပမယ့္ေန႔
လည္စာလွမ္းမွာေပးမယ္ေလ…”
သူ႔စကားအဆံုးမွာေတာ့
“ ကိုကို…သားစားဖို႔အတြက္တကူးတကလွမ္းမမွာပါနဲ႔…ေန႔လည္စာကိုကုမၸဏီမွာေက်ြးတာကိုပဲသား
စားပါ့မယ္…”
သူ႔ကိုျပန္ေျဖကာေျပာလိုက္တဲ့မာယာေလးမ်က္ႏွာ
ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ညိႇဳးငယ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာအမူ
အယာျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္
“ မာယာ…ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား…ညီေလး
မ်က္ႏွာတစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနတယ္…”
