Schemering

Het landhuis

Het landhuis van Samuel heeft hetzelfde aura als hij. Het is té perfect om waar te zijn. De romantische witte rozenboog in de tuin trekt mijn aandacht maar zijn arm om mijn zij trekt me mee naar binnen. We staan in een imposante marmeren traphal en hij vraagt of hij mijn jas mag weghangen. Van mijn jas ontdaan voel ik me plots erg kwetsbaar hier. Samuel neemt me mee naar een grote kamer aan de linkerkant van de traphal. In het midden staat een prachtige witte vleugelpiano. Deze kamer heeft grote ramen en is erg licht. Ik voel me alsof ik in een sprookje beland ben. Samuel biedt mij een plekje aan in een fluwelen roze fauteuil met houten omranding...de zetel lijkt wel weggelopen uit een romantische film net als de rest van de omgeving.

Het voelt erg onwezenlijk aan maar ik geniet er wel van. Samuel brengt me een drankje en neemt dan plaats aan de piano. In de ruimte ontplooit zich een zacht en frivool melodietje dat mij bekend aandoet. Het raakt een plek diep in mij die ik vergeten was, zo lijkt het althans. Het voedt een nood waarvan ik niet wist dat ik ze had. Het voelt als thuiskomen. Deze hele omgeving en deze man voelen als thuiskomen.

Na het spelen komt Samuel naar me toe en zonder nog iets te zeggen neemt hij mijn hand en ik ga gewillig mee.

De volgende ochtend word ik wakker ineen hemelbed in een lichte kamer. Hoe ben ik hier gekomen?

Eerst moet ik op zoek naar mijn kleren, want die zijn verdwenen. Ik stap uit bed en wandel de kamer door naar de kast. Leeg. Dan zie ik een stoel naast het raam staan waarop mijn jurkje lijkt te liggen. Ik kan het haast niet zien met het felle zonlicht dat binnenschijnt. Mijn sneakers staan onder de stoel. Ik trek snel alles aan en open de deur van de kamer zachtjes om niet prijs te geven dat ik ontwaakt ben. De deur kraakt, maar verder hoor ik niks in huis.

Ik wandel naar beneden, maar ook daar is niemand. De kamer met de vleugelpiano is op slot.  De voordeur is met een aantal sloten dicht. Ik begin het eerste slot te openen, het tweede...bij het derde slot hoor ik plots een deur toeslaan. Ik voel mij niet op mijn gemak en open nerveus en snel het derde slot. Als de deur opent zucht ik van opluchting. De opluchting is van korte duur want buiten staat Samuel onder de rozenboog en steekt zijn hand naar me uit...ik kan enkel denken dat ik zo snel mogelijk weg wil. "Zo, ben je eindelijk uit bed gevallen?", zegt hij grappend. De sfeer past niet bij hoe bedreigd ik mij voel. Misschien heb ik de situatie toch verkeerd ingeschat. Maar waarom weet ik dan niks meer van vannacht?  

"Je hebt geslapen als een roosje...ik denk dat je wat teveel op had gisteren"

Zou het?

"Kan je me naar mijn auto voeren, Samuel? Gizmo heeft gisteren geen eten gehad en dat was niet voorzien."

"Gizmo? Een Gremlin?"vraagt hij met een knipoog.

"Gizmo is mijn oude dikke tijgerkat die nu vast op mij zit te wachten"

"Kom we gaan je jas halen", zegt Samuel.

Weer thuis heb ik het gevoel dat ik erg overdreven heb. Samuel lijkt een plichtsbewuste romantische ziel. Hij heeft mij netjes weer bij mijn auto afgezet en een zedig kusje op mijn kaak gegeven. Ik lijk wel gek om zo in paniek te raken. Als ik dan een leuke man leer kennen ga ik me meteen horrorverhalen in mijn hoofd halen. Wat moet hij nu van mij denken.

Gizmo is alvast blij dat ik thuis ben.Hij spurt meteen naar zijn eetbakje. "Sorry jongen, ik weet niet wat er gisteren gebeurd is."

Een berichttoon onderbreekt mijn gedachtengang. "Je hebt indruk op me gemaakt. Wil je volgend weekend met mij doorbrengen? Je krijgt er geen spijt van."

Samuel is niet snel uit koers te brengen. En vreemd genoeg schreeuwt alles in mij dat ik "ja" moet zeggen. 

"Gizmo, mag oma even op je passen volgend weekend?"