Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kırık Kalem Dudaklarında külçe gibi bir dua vardı Elinde avucunda bir garip mecmua Parmaklarını titrek bir alev sardı Kaleminin ucunu bir muamma
Son mektup hoyrattı Bir başına gemileri yaktı Şayet bundan sözleri yamandı Kalem kırıldı, mürekkep dağıldı, kağıt parçalandı
Durmadı elleri, dili tembel ve kumarbazdı Çizdi sözlerin üstünü, mektup artık işe yaramazdı Kalbinin yarasını mektup yamayamazdı En sonunda onu yaktı, mektup artık soluyamazdı
Öfkesi söndü biraz, fazlası zarardı Enkazı o vakit gördü, aydı ve caydı İçi parçalandı, kağıttaki mürekkebin rengi kandı Huzursuzca kalktı, onu bulana dek arandı
Bulduğu daktilo babasından yadigardı Elinde avucunda bir o kaldı Sardı yüreğini pamuklara, yazdı Bu kez sözleri bembeyazdı
Nitekim tutamadı mektubun yerini Karşısında yalnız ayna vardı Kimseye veremedi sözünü, bir başına kaldı Kağıt yırtıktı, mürekkep kurudu, kalem hâlâ kırıktı
