Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Derin bir uğultu var gökyüzünde. Sanki, acımı haykırır gibi... İçimde acıyla kıvranan bir çocuk var. Bıraksam kendi canına kıyacakmış gibi... Elimde bir kalem var. Korkuyor gibi, üşüyor gibi titriyor. Önümdeki kağıt her an uçacakmış gibi, Benden kaçıp kurtulmayı gözlüyor. Bunca acıya onlar da dayanamıyor. Biliyorum. Yavaşça değdiriyorum parmaklarımı, Kağıdın soğuk ve pürüzlü yüzeyine. Hüznümü hissetmişcesine, titreşiyor. Bir rüzgar esiyor. Gök daha da sert uğulduyor. Gözlerim kapanıyor kederle. Firar ediyor acımasızca Kağıda düşmemek için direnen bir damla. Ve o an gök benim yerime Ağlamaya başlıyor. Ellerim tekrar uzanıyor. Kalem kağıdın üzerinde dans ettikçe Kağıt acıyla haykırıyor. Biliyorum, benim acımı da hissediyor. Bin bir zorlukla yazdığım bir kelime Boğazımda büyüyen yumruya takılıyor. "Sevgilim..." İçim paramparça oluyor. Züleyha'dan bir farkım kalmıyor. Sözlerim Yusuf diye başlıyor, Yusuf diye bitiyor. Kelamım, hitaptan öteye geçemiyor. Ciğerlerimde büyüyen hıçkırığı zapt ederek Kağıdı katlıyorum. Özenle zarfa koyuyor ve Yerimden kalkıyorum. Apar topar hazırlanıp yola düşüyorum. Gökten düşen yaşlarımla ıslanarak Menzilime varıyorum. Ellerimdeki titreme bir an dahi durmamış. Acele etmeksizin mektubu çıkarıyorum. Üzerine ufak bir buse kondurup Gözyaşlarımla da imzaladıktan sonra Tereddütsüzce denize fırlatıyorum. Suda ıslanıp gözden kayboldukça Huzur ve biraz buruklukla gülümsüyorum. Yerini bulmuşcasına mutluyum. Son kez fısıldıyorum arkasından. "Seni seviyorum."
