Prologue
Sa buhay marami tayong mga hindi inaasahang pangyayari na hindi din natin inaasahang makakapagpabago ng buhay natin.
May mga taong bigla na lang dumadating para bigyan tayo ng problema..
May iba naman na biglang dumadating para bigyan tayo ng leksiyon sa buhay..
At may iba naman na bigla na lang dumadating at sasamahan tayo habang-buhay..
------------------------Subukan niyong basahin ang maikling kwentong ito. Sana magustuhan niyo..
------------------------
Ako pala si... Itago niyo na lang ako sa pangalang Mae. 17 years old, college student at isang mabuting anak. NUng bata ako naranasan kong maikumpara ko ng mga magulang ko sa ibang bata na kasing edad ko. Siguro karamihan sa inyo di pa yun nararanasan. Napakaswerte niyo kung talgang hindi pa kasi sa totoo lang sobrang sakit nun. Naalala ko pa noon, bata pa lang ako mahilig na kong magbilang at magsulat. Mabilis din akong matuto ng mga bagay na itinuturo sa akin. Fast-learner nga ang tawag sa akin. Sa isang batang musmos na gaya ko noon siyempre parang wla lang sakin yung mga pangungumparang nangyayari. Meron kasi akong kababata. We're really similar in lot of things. Matalino siya, siyempre ako din. Sikat sya sa school, siyempre ako din. Never akong nagpapahuli sa kanya. But one day everything turned out to something strange. Dumating ako sa point na nawala ako sa top 3 sa class namin. naging top 4 ako, minsan top5 at yung pinakamalala ay nung nagin top 6 ako. Alam niyo para sakin wala namang masama dun di ba? Ang sa akin lang alam kong talagang nag effort ako para mareach ko yung position na yun. Pero alam niyo kung anong masakit? Yun yung kahit anong gawin ko wala pa din talga silang ibang napapansin kung di yung mga pagkakamali ko. Why life is so unfair? Simula nun I felt something na talagang ikinasama na ng loob ko. I'm their daughter yet they can't be proud of me. May mali ba sakin? mas ok pa bang nasa bottom ako ng class namin? I'm not doing this just to caught their attention, I'm doing this because that's all that I can do for now. Ewan ko pero feeling ko talaga lagi akong mali dahil sa mga sinasabi nila. Kesyo bakit daw dati top 2 siya tas ako top 3. bakit daw ngayon top 3 siya ako top 5.. :'(
Hanggang sa nakarating na ko ng high school. There I got the chance to show them the guts I've got. Mula sa pangmamaliit sakin ng iba, sa pangungumpara sa akin sa iba, sa pangungutya sa katauhan at pisikal kong itsura. Lahat yun tinanggap ko ng walang paghihiganti. Simula nun pingako ko sa sarili ko na i'll never be hurt again by those kind of words. Ok lang na laitin nila yung pisikal kong anyo pero yung kakayahan ko..never...
Nung high school.. I pursued my dreams. I became the top student in our class. Transferee ako sa school na pinasukan ko pero I gain lot of trust and friends. Dun na din nagsimula yung love life ko. May isa kong classmate na super duper crush ko. hindi dahil sa pogi lang siya pero dahil na din sa pagiging family oriented and God fearing niya.
Meron siyang dalawang kapatid. But unfortunately di siya yung nakatuluyan ko. As time goes by I've changed physically and emotionally. Now, I can say that i'm really matured enough to think things practically.
I fell in love with his brother. At yung feelings ko? Ayun tumagal ng almost 4 years and still counting. He's my first love. Kaya naman naniniwla ako sa kasabihang First Love NEVER DIES.
Sa buhay di natin kailangang maghiganti sa mga taong nangmamaliit sa mga kakayahan natin. Kahit sino pa sila wag tayong magpapatalo. They are there to teach us how to live our lives and how to show everyone what we've got. Wag tayong matatakot na mangarap dahil halos lahat naman ng mga nakakamit natin ay nakukuha natin through dreaming..DI ba?
So ayun lang..ngayon masasabi ko na kahit mdami akong masalimuot na bagay na napagdaanan..andito pa din ako ngayon at patuloy na lumalaban..patuloy pa din akong mangangarap hindi lang para sa sarili ko kundi para na din sa pamilyang humubog sa buo kong pagkatao.
