Het volgende probleem

Inleiding

Ik woon in een klein huisje, midden op een oude boerderij in 'the middle of nowhere'. Toen ik jong was zat ik altijd in de stallen, maar het gaat vervelen. Ik vind het nog steeds leuk, daar niet van, maar ik ben dat kleine meisje niet meer. Ik ben 17. Mijn vader geeft speeches voor begrafenissen buiten de boerderij om. Mijn moeder gelooft in geesten en beweert dat ze kan praten met de mensen uit het hiernamaals. Ik krijg thuis les van mijn moeder, en heb, hoe zielig het ook klinkt, geen vrienden. Ik had ze wel, vroeger. Ik zat op een school hier in de buurt, maar nadat er een paar mensen bij mij thuis waren geweest vonden ze me raar. Ze vonden het vooral raar dat we zo'n klein huis hadden, op een boerderij woonden en dat mijn ouders zo vreemd deden. Zelfs mijn beste vriendin, Amelia Stephens, liet me in de steek. Mijn ouders, of eigenlijk vooral mijn moeder, besloot dat het het beste zou zijn als ik thuis les kreeg.

Mijn moeder gelooft dat ik op een gegeven moment ook met geesten kan praten en ze kan zien. Een beangstigend idee, hoewel het me sterk lijkt dat ik, een saai, normaal meisje, kan praten met iets waar ze niet eens in gelooft. Je zou verwachten dat ik een sterke band met mijn ouders zou hebben, aangezien ik gedwongen word om met hen, en alleen hen op te trekken. Maar die band bestaat uit niet meer dan een dun, breekbaar draadje. Ik leef een niet zo avontuurlijk leven, en soms verlang ik ernaar om wél met geesten te kunnen praten. Gewoon omdat dat het leven hier minder saai zou maken. Ik weet ook wel dat dat dom is om te denken, want zelfs áls ik ze kon zien en horen, zou ik er totaal niet mee om kunnen gaan en mezelf opsluiten in mijn kamer. Volgens mij verzint mijn moeder het gewoon, omdat ze, net als ik, geen vriendinnen heeft om mee te praten. Dus praat ze met de lucht die zij aanschouwt als geesten. Elke dag vraagt ze me of ik ze al kan zien, horen, en elke dag vertel ik haar dat dat nooit gaat gebeuren. Ze is zo geworden door alles waar ik ongelukkig van ben geworden. Alleen wordt zij er paranoïde van. Ik ben te snel volwassen geworden, en kind zonder jeugd. Ondanks alles, ben ik niet depressief ofzo. Ik zal ook niet zeggen dat ik het gelukkigste kind ter wereld ben, maar het kan slechter. Alles kan slechter.