LEZÂ

♧5♧ RÜYA

  Gökhan Türkmen-Masal Olsa

 Gece boyunca alamadığım rahat nefesi, evime girince aldım. Hiç olmazsa şimdi kendimi o kuytu köşelerden, karanlıktan ve kötü insanlardan kurtarmış, başımı güvende bir şekilde eve sokabilmiştim. Gidip koltuğuma oturdum. Işıklardan bir tanesini yakmıştım. Çok ışığı da görmek istemiyordu gözüm ama karanlıkta da oturmayacaktım. Boynumu koltuğun arkasına yasladım. Kemiklerim birkaç kere kıtlayarak yerine oturdu. Üzerimdeki ceketi debelenerek çıkardım. Cebindekileri önemsemeden kenara fırlattım. Ama sonra aklıma telefonum geldi, kalkıp geri aldım. 

"Off."

   Kılımı dahi kıpırdatmak istemiyordum, fiziksel olmasa da düşünceler beni esareti altında aldığı için çok yorulmuştum. Oysa saat daha on birdi. Yeni güne bile girmemiştik. Bu saatte yenice evden çıkıp, bara giden insanları tanıyordum. Üniversitede çalıştığı kadar gezmeye düşkün birkaç arkadaşım da vardı. Ben başımı derslerden kaldırmazken onlar hayatın tadını da çıkartıyorlardı.

   Telefonumu sesliye aldım. İnternete bağlanınca ekrana art arda bildirimler dökülmeye başladı. Aile grubumuzda bir şeyler konuşulmuştu. Mesajlara kısa bir göz attım. Annem yarın abimleri ve beni sabah kahvaltısına çağırıyordu. Ama buradan anlamalıydım ki kahvaltıdan akşam yemeğine kadar bizi geri salmayacaktı. İki üç gündür güzel ev yemeği yememiştim, onun yemeklerini de özlemiştim. Sevdiğim insanların arasında olmak bana iyi gelirdi. Başkalarının hayatları ve ölümleri hakkında düşünmekten de birkaç saat kurtulurdum belki. Onlar için uğraştığım kadar kendi hayatımı da yaşardım. Telefonu kenara bıraktım. Mutfağa gidip bir bardak su içtikten sonra salona fırlattığım eşyalarımı toplayıp odama girdim. Duş almak zor geliyordu ama çarçabuk soyunarak kısa bir duş aldım. Buna mecburdum çünkü öyle yerlerde bulunan tüm kokular üstüme sinmiş, çekilmez de bir hâl almıştı. Sigara, içki kokusu midemi bulandırıyordu. Üstelik bunları ben de kullanmamıştım. Üzerimden çıkanları da kirli sepetine attım. 

   Bornozumu giydikten sonra banyoda buğulanan aynada suratıma baktım. Makyajımı silmeden yıkanma cehaletine düştüğüm için gözlerimde biraz siyahlık hâlâ vardı ama şimdi kendimi çok daha temiz hissediyordum. Yüzümü yeniden yıkayıp, banyodan çıktım. Gece olduğu için giyinirken üşümüştüm. Ve bir an önce yatıp deliksiz bir uyku uyumak istiyordum. Hızlı bir şekilde giyindim. Saçlarımı tararken bir ara uçlarından kestirmeyi aklımın bir köşesine yazdım. Aşırı uzamışlardı çünkü. Çalışırken kolaylık olsun diye mutlaka topluyordum zaten. Kurutma makinesini beş dakika kadar saçlarıma tuttum. Uzun olunca kuruması da zor oluyordu haliyle. Sonunda işlerimi bitirdiğimde, ortalığı toplayıp yatağıma girebildim. İlk birkaç dakika ısınmak ister gibi yatakta sürtünüp durdum. Sonunda biraz olsun ısınınca da gözlerimi kapattım. 

   Elbette bugünü düşünmeden duramıyordum ve Sansar'ı gördükten sonra da o kadınla bağını sorguluyordum. Bir insan ölürken en sevdiğinin adını söylemez miydi? Bu durum bence öyle olmalıydı. İnsanlar bu hayatta delice aşk yaşayabilirlerdi. Arkalarında bıraktıkları kişi için de söyleyecekleri bitmemiş olabilirdi. Ve son nefesleri de onların adlarıyla son bulabilirdi. Kadının hislerini empati yaparak anlayabilseydim keşke. Ama yok, ne yapsam da düşündüklerinin sınırını ucunu bilip anlayamazdım. Hayatına dair bir özelliğini bile bilmiyordum. Neşeli biri miydi mesela? Genelde somurtur muydu? Duygusal mıydı ya da ketum muydu? Bir mesleği var mıydı? Nereliydi? Kaç yaşındaydı? Kimliği belirlense en azından temel bilgilerine ulaşırdık ama onun cevabını da ben öğrenebilir miydim? O kadınla arkadaş olsam belki her şey çok daha zor ama ulaşılabilir olurdu. Ardından aylarca yas tutardım belki ama kimin yanında durup, yarasına derman olacağımı da bilir, bir dost gibi onları teselli ederdim. Çok yakınımdaki insanları kaybetmemiştim. Benim anneannem, babaannem ve dedelerim de yaşıyordu. Bu duruma şükür de ediyordum ama acı bir kayıp yaşamayan insan gerçek acıyı nereden bilsin düşüncesine hak vermeden de duramıyordum.