Together Strong

6

Twee weken later
{Amber}
'Oh nee, dit menen ze niet.' Woedend sla ik tegen het infobord aan. 'Ik mag niet meedoen met de vechtsporten omdat ik een meisje ben!'
Milou kijkt me vol medelijden aan. 'Wat rot voor je Ambie.'
'Nou ik zou een hele tijd niet willen vechten als ik jou was.' Zegt Evi. 'Je was bijna dood he.'
Ik rol met m'n ogen. 'Valt best mee, zo sterk is Jason niet.'
Evi wisselt een blik met Milou.
'Eef en Lou, beter gaan jullie geen gesprekken voeren via jullie ogen zodat ik alles mis.' Zeg ik streng. 'Hoe laat is het?'
'Tien voor half 7. We kunnen beter naar de ontbijt zaal lopen.' Zegt Milou.
Ik knik. 'He meiden, wat vinden jullie eigenlijk van Merli?'
Evi en Milou wisselen weer een blik. 'Hoezo?' Vraagt Evi.
'Nou gewoon.' Zeg ik. Ik haal mijn schouders op.
'Ik vind Merli niet heel aardig.' Zegt Milou dan. 'Een beetje een zeikwijf.'
'Nou!' Evi slaat Milou zacht op haar schouder. 'Doe eens aardig!'
Ik moet lachen. 'Aan je gezicht te zien, denk jij precies hetzelfde.'
Evi kijkt me betrapt aan. Dan lacht ze ook. 'Ik denk het alleen maar, dat is minder erg.' Protesteert ze.
Milou en ik lachen.
'Waarom nou?' Vraagt Milou.
'Nou...' ik haal diep adem. 'Ik vroeg me af of Merli en ik konden wisselen van slaapplek. Mira en Romy zijn heel lief en zo, maar ik ben closer met jullie. En Isa vind het vast niet erg als Merli komt.'
Milou en Evi kijken elkaar weer aan.
'Naomi vind het vast ook niet erg.' Zeg ik.
'Zullen we langs de receptie lopen om het te vragen?' Stelt Milou voor.
'Ik vind dat je het ook eerst met Mira en Romy moet bespreken.' Zegt Evi.
Ik knik. 'Maar eerst wil ik checken of het überhaupt kan Eef.'
Evi geeft me gelijk en dus lopen we naar de receptie.
Daar blijkt dat het mogelijk is.
'Oké. Dank u wel.' Zeg ik en ik kijk op de klok. We haasten ons naar de eetzaal.

{Justin}
'Hey gast.' Cameron gaat naast me zitten. 'Ik weet dat je boos bent op Jason... maar ik vind dat je het nu wel kan vergeten.'
Ik kijk Cameron fel aan. 'Amber is mijn alles gast. Als er iets gebeurt met Amber ga ik gewoon dood.'
'Ik weet het, ik ben ook een tweeling remember? Maar ik vind dat je moet stoppen met zeiken en hem moet vergeven. Weet je dat Jason zich al twee weken afzondert omdat hij zich schuldig voelt omdat hij een meisje heeft geslagen?'
Ik draai met m'n ogen. 'Dat heeft hij verdiend.'
Cameron lacht half. 'Luister even Justin. Ik moet wat vragen... heb jij nog andere broers en/of zussen dan Amber?'
Ik kijk Cameron strak aan. 'Nee.'
Cameron kijkt me met een getergde blik aan. 'Echt niet?'
'Een broer. Maar die vertrok zonder afscheid te nemen. Ik haat hem. Hij was mijn grote voorbeeld en hij liet me alleen. Hij is geen broer meer voor mij.'
Cameron kijkt naar de grond. 'Heette die broer Cameron?'
Ik kijk Cameron onderzoekend aan. 'Ja. Waarom?'
'Ik heet Cameron.'
Ik lach. 'Ja, ik weet het.' Cameron staart me aan. Mijn lacht verdwijnt. No freaking way! 'No way gast!'
Cameron kijkt me met vochtige ogen aan. Hij pakt mijn schouder. Ik schud hem van me af. 'No fucking way. Ik had geen broer genaamd Jason weet je!'
Cameron zucht. 'Dat is de reden dat ik vertrok Justin.' Hij pakt weer mijn schouder. 'Ik kwam erachter dat onze ouders Jason naar een internaat in Amerika hadden gestuurd waar je vanaf jongst af aan heen kan. Als je 15 bent kom je hier terecht.'
Ik schud mijn hoofd. 'En jij... jij verliet ons om daar heen te gaan?'
Cameron kijkt me gekwetst aan. 'Jason is voor mij, wat Amber voor jou is.'
'Oh dus die Jason is mijn broer.' Zeg ik cynisch. 'Dus Jason heeft zijn eigen zusje in elkaar geramd.'
Cameron kijkt naar de grond.
'Ik snap het hoor. Zo vader, zo zoon.' Zeg ik boos.
Cameron kijkt geschokt op. 'Wat?'
'Die vader van ons mishandeld Amber al sinds haar geboorte.' Snauw ik. 'Fijn om te weten dat je dat in ieder geval niet wist toen je ons in de steek liet.'
Cameron kijkt me ontzet en verdrietig aan. 'Ik heb gefaald als broer.'
'Inderdaad. Laat mij en Amber met rust.' Fluister ik. 'You will never be our brother.' Ik neem me voor dat ik dit niet aan Amber ga vertellen. Ik sta op en loop verdrietig weg. Ik kijk om en zie Cameron tegen de muur zakken. Zijn handen voor zijn ogen. Zijn schouders maken schok bewegingen. Ik begin te rennen. Ik ren naar de gymzaal en begin tegen een bokszak te trappen.
'Fuck! Fuck! Fuck! Fucking hell!' Ik sla en trap harder en harder, tot ik snikkend op de grond zak.

{Amber}
Een enorme steek gaat door mijn buik. Ik heb een slecht onderbuik gevoel. Ik kijk om me heen en zie Justin nergens. Ik buig me naar Evi toe.
'Ik ben effe naar de toilet.' Ik sta op en loop ongerust naar de meiden wc's. Ik kijk in de spiegel, mijn ogen zijn een beetje vochtig. Ik word een beetje paniekerig. Is er iets mis met Justin? Ik sta op en loop naar de gymzalen. Daar ga ik heen als ik verdrietig, boos of van streek ben.
'Justin?' Roep ik zachtjes. 'Waar ben je? Ik maak me zorgen!'
Ik zie hem liggen. Als een zielig hoopje verdriet ligt hij op de grond te snikken. Ik word er zelf verdrietig van. Ik ren naar Justin toe. 'Justin?!'
Justin kijkt op. 'Amber?' Hij slikt de tranen weg. 'Wat doe jij hier?'
'Ik was ongerust.' Ik knuffel Justin. 'Ik voel het als jij niet in orde bent!'
Justin knuffelt me terug. 'Ik hou van je.'
'Ik ook van jou.'
'Hoeveel?' Vraagt Justin, ik hoor een triest lachje in zijn stem.
Ik glimlach. 'Kilometers ver.'
'Dieper dan de diepste zee?'
'Veel dieper.'
'Hoger dan de Mount Everest?'
'Dat weet je best.' Lach ik. Dit zeggen we altijd als een van ons verdrietig is.
Justin omhelst me steviger. 'I love you to the moon and back.'
'I love you to.' We blijven zeker 10 minuten zo zitten. Dan laat hij me los.
'Dankjewel Amber, ik weet niet wat ik zonder je zou moeten.'
'Ik zou je nooit in de steek laten Justin.' Fluister ik.
'Weet ik. Ik jou ook niet.'
Het is even stil.
'Wil je erover praten?'
'Nee.' Zegt Justin meteen. 'Maar beloof me een ding, praat nooit meer met Jason of Cameron.'
Ik kijk hem geschokt aan. 'Gaat dit nog steeds over dat gevecht?'
'Nee.' Zegt Justin. 'Maar beloof het me.'
Ik zucht. 'Hoeveel hou je van me?'
'Genoeg.' Zegt Justin.
'Hee!' Ik sla hem speels op zijn schouder.
'Vraag het dan.' Grinnikt Justin.
'Oké, oké. Genoeg waarvoor?'
'Genoeg voor wat dan ook.'
'Dat is beter.' Ik geef Justin een knuffel.
'Beloof het me.' Fluistert Justin. Zijn stem klinkt gekwetst.
'Ik beloof het.'

Awww broeder&zuster liefde❤️❤️