JOON YOUNG'S LOVE SONG [COMPLETE]

CHAPTER 12.1

JULIA WOKE up to a soft humming. Ayaw pa sana niyang magising dahil pakiramdam niya, naputol ang isang napakagandang panaginip niya, ngunit mas naagaw ang kanyang atensyon ng mahinang himig na iyon.

She slowly opened her eyes and met the pair of lazy eyes she had grown to love over the past few days. Andrew is lying beside her and is looking at her intently.

As if on instinct, she met his gaze with the equal amount of fervor he was giving her. Kahit na hindi niya alam kung bakit naririto ngayon si Andrew sa kwarto niya, hindi na niya iyon inisip ngayon. Dahil hindi niya akalain na ganito pala kasarap na gumising sa umaga at ang unang una mong makikita ay ang pinakapaborito mong tao sa buong mundo.

Lucky are those people who are given the chance to wake up next to the people they love, don't they? Julia was so used to being alone all her life that she never really gave that when Mommy Melissa came into her life, she never knew what she can experience incomparable happiness. At sobrang saya niya nang araw na iyon nang magising siyang may katabi at mayayakap para masabihan ng "good morning."

Pero kahit na hinding hindi niya makakalimutan ang araw na iyon, hindi niya lubos akalain na may tatapat pala sa emosyon na naramdaman niya noon.

At iyon ay dahil kay Andrew.

Tuloy lamang ang titigan nilang dalawa ng binata nang walang salitang namumutawi sa kanila. There were no words because there is melody. Ang naririnig niyang himig kanina ay nanggagaling sa binata. He was humming a melody while looking at her.

"Kanta mo ba yan?" mahinang tanong niya sa binata. Hindi ito sumagot, ngunit nakatinging ipinagpatuloy nito ang pag-hum.

Julia smiled too and snuggled into his arms. Parang natural na natural sa kanilang dalawa na magkatabi at magkayakap nang ganito. And it felt...right.

Being with Andrew felt right. Sino nga bang mag-aakala na parang ilang araw lamang ang nakaraaan ay para silang aso't pusa na nag-aaway dahil sa maling bahay na pinuntahan nito. Ngayon, heto siya, nakasiksik sa pagitan ng leeg at balikat ng binata habang sinasamyo ang natural nitong amoy at pinakikinggan ang mahinang pag-awit nito.

Julia knew that last night, something has changed between them. Matapos nitong buksan sa kanya ang puso nito, alam niyang may nagbago sa pagitan nila. In fact, if she was to be honest, coming in Hongcheon brought that change in them. Sa ngayon, hindi nila kailangang pag-usapan kung anuman iyon dahil alam niya—at nararamdaman niya—na pareho silang dalawa na may pagkakaunawaan. And that alone is enough for her.

Oo, masyadong mabilis at oo, hindi niya alam kung ano ang maaaring sunod na mangyayari, pero sa ngayon, sapat na ito para sa kanya. Ganoon pala, kapag buong buhay mo pakiramdam mo ay hindi ka binigyan ng pagkakataon para maging masaya, kahit na mumunting bagay lamang ay lubos lubos na ang maging kaligayahan mo at susulitin mo ang bawat na pagkakataon na mayroon ka.

Patuloy parin sa pagkanta si Andrew nang dumako ang kanyang tingin sa dibdib nito at nasulyapan niya ang tattoo nito doon. Hindi niya pinigilan ang sarili at hinawakan niya ang parteng nakalitaw mula sa t-shirt nito.

Andrew stopped singing and caught her hand. Akala niya ay paggalitan siya nito sa ginawa niya niya ngunit sa halip ay bumangon ito mula sa pagkakahiga. Napipilitang napaupo rin siya sa kama, ngunit ganoon nalang ang gulat niya nang biglang i-angat ni Andrew ang t-shirt nito.

"A-anong ginagawa—" natigilan siya sa pagsasalita nang mapagmasdan niya ang kabuuan ng tattoo ng binata. "Act your age nerd" was written from his right shoulder towards the left.

Instinctively, her hand reached up to touch his tattoo. Her fingers traced each letter, feeling the roughness of each that are embedded into his skin. All throughout the process of her touching him, Andrew just kept quiet and watching her intently.

"anong ibig sabihin nito?"

"Something papa always tells me when I was a kid. He always told me to act my age whenever I feel like I don't know what to do and what I am doing."

Nagtama ang kanilang mga mata ng binata. Gusto niyang sabihin dito na nagpapasalamat siyang hinayaan siya nitong makapasok sa pintong mahirap buksan. Hinayaan siya ng binata na masilip ang isang parte ng pagkatao nito na alam niyang mahirap ilabas sa ibang tao.

"He told me that at the end of the day, that the answer to all the things that you don't know are all in you. Malalaman mo kung ano ang sagot kapag hinahanap mo iyon sa sarili mo."

Andrew is showing her things he wouldn't with other people. And she was more than thankful for it.

Niyakap niya ang binata at sinigurado niyang nakatapat ang kanyang tainga sa parte kung nasaan ang puso nito. Ngunit dahil biglaan ang ginawa niyang pagyakap sa binata, hindi inaasahang napahiga itong muli sa kama.

"Sing me that song again," aniya sa binata.

"What? Your song?" Andrew touched her cheek and immediately, she opened her eyes. "Anong sabi mo?" Tama ba ang narinig niya? May kanta ito para sa kanya?

"Wala," Andrew chuckled. "Hindi mo ba nagustuhan?"

"Gusto," sagot niya nang nangingiti. "Anong title niyan?"

"I'll tell you once it's done," anito sa kanya. "But for now, let's stay like this for a while."

Hindi na siya nakipagtalo sa binata. She closed her eyes, listened to him singing like feeling the beat of his heart. Kung siguro mayroong in-born treasure box ang isang tao, ang sandaling ito ang ilalagay ni Julia sa pinakailalim niyon—para sigurado siyang hinding hindi iyon mananakaw sa kanya.

She wanted to keep him forever.