"ေဟ်ာင့္.... ေဟ်ာင့္...."
မြန္ေလးသိလိုက္ရသည္မွာ ဂိ်မ္းပံုမွန္မဟုတ္သည္ကိုပါပဲ ပံုမွန္ညီလို႔ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေခၚေနရာ ခုခ်ိန္တြင္ "ေဟ်ာင့္" ဟုေခၚလိုက္ေသာ စကားစိမ္းတစ္လံုးေၾကာင့္ မြန္ေလးရင္တစ္စံု လႈပ္ခက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္!
"ထ...လာ...ငါ့ကုတင္ေပၚကို...လာအိပ္"
ဟုဆိုကာ မြန္ေလးျခံဳထားေသာေစာင္အား အတင္းဆြဲဖယ္လိုက္သည္။
"ဟား...အစ္ကို...ဒီေန႔ညီပင္ပန္းေနလို႔ပါ...ညီ့ပါသာပဲအိပ္ေတာ့မယ္ေလ ေနာ္.."
"မရဘူး...လာမွာလား...မလာဖူးလား..."
ဆိုကာခက္ထန္ေသာ စကားမာမာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခါ မြန္ေလးလည္း ခ်စ္ရသူ၏ စကားတစ္ခြန္းဆို တစ္ခြန္း ဆိုသလို မျငည္းမျငဴ သည္းခံကာသြားအိပ္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေဖာင္းႂကြေနေသာ ဂ်ိမ္း၏ေဘာင္းဘီေအာက္ပိုင္းထဲမွာ ငယ္ပါႏွင့္ မြန္ေလး၏ ေနာက္ပိုင္းအားပြတ္သပ္ေနေလသည္။ မြန္ေလးလည္း စိတ္မခိုင္ ခ်စ္သူျဖစ္သူ၏ဆႏၵအတိုင္း လိုက္ေလ်ာမိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္!
မြန္ေလးမွစကား စျမည္းေျပာလိုက္သည္။
"အစ္ကို မနက္စာသြားစားရေအာင္ေလ"
"ေအး .. ေအး ညီ ခနေလးေစာင့္ "
"ဟုတ္"
တစ္ခနတာၾကာေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား တူတူအျပင္ထြက္သြားေလသည္။ လမ္းတြင္မြန္ေလးမွစ၍ စကားအရင္ေျပာလိုက္သည္။
အစ္ကို ညက အရက္ေသာက္လာတာလား???
"ဟမ္း...မေသာက္ပါဘူး ညီရ...ဘာလို႔လဲ"
"ေအာ္ေမးၾကည့္တာပါ ညကအစ္ကိုပံုစံကမူမမွန္လို႔"
ခ်စ္သူပီပီ သြယ္ဝွိက္မေျပာဘဲ တည့္တိုးေျပာလိုက္ေသာ စကားသံေၾကာင့္ ဂ်ိမ္းခမ်ာ မ်က္ႏွာပူသြားသည္။ ထိုသို႔ရိပ္မိေနေသာသူတစ္ေယာက္အား ဂ်ိမ္းခမ်ာ စတင္ေသြးေဆာင္ေလေတာ့သည္။
"ညီမနက္ျဖန္ အစ္ကိုနဲ႔အျပင္လိုက္ခဲ့ပါလား"
ဘယ္ကိုလဲအစ္ကို???
"ေအာ္...ဟိုေရာက္ရင္သိရမွာေပါ့ညီရာ...ဟက္ဟက္...ဟက္.ဟက္"
ရယ္ရင္းေမားရင္းဂ်ိမ္းအမူရာကိုေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မြန္ေလးမွာခ်စ္သူႏွင့္အတူ အျပင္မသြားဖူးေသးေသာေၾကာင့္ ရင္ေတြအရမ္းခုန္၍ပီတိရႊင္ေနသျဖင့္ ဂ်ိမ္း ဘယ္သို႔ေခၚသြားမည္ကိုမစဥ္းစားမိပါ။ သည္လိုႏွင့္ ညတိုင္း လုပ္ေနက်ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္တင္းေႏွာေနေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေသာအခါ!
ႏွစ္ေယာက္သားလြယ္အိတ္ကိုယ္စီႏွင့္ အျပင္ထြက္သြားသည္။ မြန္ေလးမွာသင္တန္းမတတ္ဘဲ ခ်စ္သူႏွင့္သြားေနသည္ကိုပင္ အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနေတာ့သည္။ ဂ်ိမ္းေခၚေဆာင္ရာ ေနရာသို႔ရိႈက္ရိႈက္ၿမိဴက္ၿမိဴက္လိုက္သြားေသာ မြန္ေလး၏ ဘဝမွာ ရင္ေလးစရာကိစၥမ်ား ႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ရမွာအမွန္ပင္......
